Faciliteiten / hulpjes: hulpvaardigheid als levensmotto

In de supermarkt  (ook in de grote supermarkten, zoals Pack en Save, soort grote hallen à la voormalige jac hermans)

Er wordt er regelmatig geveegd (en niet alleen door Aziaten of Maoris’s), een vrouw loopt de afdelingen langs met een gsm, om onregelmatigheden te melden, zoals een koeling die niet goed functioneert, achter de kassa’s als je je spullen inpakt, kan je hulp inroepen van een andere vrouw: bijv, een moeder met baby had een gescheurde pak cacao, de vrouw meldde het via de gsm en er werd vrij snel voor een andere gezocht.

Wij wilden een telefoonkaart, de jongen aan de kassa zocht de goedkoopste uit, belde erachteraan, de rij achter ons werd steeds groter, niemand klaagde, ik me verontschuldigen, zij: “no matter at all!”, het lukt uiteindelijk niet, hij verontschuldigde ervoor.

Vandaag wilde ik mijn laatste postzegels, vroeg erom aan de kassa, ja, ze kon die laten brengen, weer telefoontje, vroeg zelfs naar welke soort (“gardens, Auckland, kiwi’s”), het duurde een beetje, maar zij verontschuldigde zich bij de wachtende klanten! De prijs van de postzegels schommelt trouwens, soms betaal je er 1,90NZ$, soms 1,80, soms 2,00??? Ik had ook bij zelfde (snelkassa 15 items) boodschappen voor ADA en mij én boodschappen voor mijzelf, dus in 2 gedeeld op de band, = ik had er in totaal meer dan 15- zij reageert door te zeggen dat het lief van mij was om die boodschappen voor die vriendin te doen!

Bij de winkelwagens zijn er bandjes met klittebandsluiting om je eigen tas vast te zetten.

In de stad: er zijn jonge vrijwilligers die aangesteld zijn om de toeristen de weg te wijzen of ergens mee te helpen, ze spotten ze (ja ja we zijn herkenbaar!!!)benaderen jou heel rustig en vragen of we zelfs ergens mee zitten, bieden gewoon hun hulp aan!