 |
Ja, ze wanhoopt wel eens, gaf bondskanselier Merkel toe. Maar ze blijft
achter haar open-deurpolitiek voor vluchtelingen staan. "Ik heb geen plan-B." Maar niet alle landen in Europa houden hun deuren zo open. Bij de Macedonische grens gingen vandaag wanhopige vluchtelingen het grenshek met een stormram te lijf. Teruglezen: dreigt de Europese Unie door te vluchtelingencrisis te ontrafelen? |
maandag 29 februari 2016
Merkel en de vluchtenlingenpolitiek
Une girafe albinos
Une girafe albinos ? Leucique ou leucistique plus exactement, un terme
qui signifie que la peau n'est pas totalement dépigmentée. Omo, de son
petit nom, est ici photographiée dans le parc national de Tarangire, en
Tanzanie.Cinema for Peace
Des gilets de sauvetage de migrants, ainsi qu'un canot, ornent la façade
du Konzerthaus, le 13 février, à l'occasion du gala "Cinema for Peace"
programmé dans cette salle berlinoise. L'artiste chinois dissident Ai
Weiwei, auteur de cette œuvre, espère avec elle alerter la communauté
internationale sur le sort des réfugiés.stille getuigen - gedicht vaan de oo-go
Stille Getuigen
verdronken in een zee van tranen
bij het openen van zijn schooltas
rijgen er druppels vol herinneringen
zoals het was
stille getuigen
zilte tranen stromen
ze proeft weer het gevecht
dat door de tirannie
van de zee is beslecht
stille getuigen
door de zee gevangen
de kou nog steeds in haar
voelbaar bij de beelden
die zijn blijven hangen
als stille getuigen
haar verdrietige dagen
van onbeantwoorde vragen
bij elk bladzijde omgevouwen
zal hem in herinnering houden
stille getuigen
kon zij het tij maar keren
verdronken in een zee van tranen
stille getuigen van haar verlangen
samen te zijn bij de Here
stil sluit zij weer zijn tas
zondag 28 februari 2016
gedicht van de oo-go
Bij de streken van
de losgekomen kwast
het hand geschapen beeld
groeit de dichter
als tolk in zijn eigen taal
aangenaam verrast
door het contrast
in het verborgene
het blootgelegde
golven de vormen
in de ruimte
verbindend dichterbij
zoals het staat
zoals het hangt
zoals het klinkt
zinnenprikkelend is de reis
van jou naar mij.
‘In Aleppo bestaat geen emotie meer’
Journalist Rami Jarrah
Rami Jarrah is net terug uit Aleppo. Als een van de weinigen doet hij
nog verslag van de verwoesting in Syrië. Hij was getuige van Russische
bombardementen, die alleen burgers troffen. En hij vertelt dat de
bewoners niet meer geloven in vrijheid en democratie. ‘Je kunt nog beter
zeggen dat je strijdt voor meer elektriciteit, anders lachen ze je
uit.’
Dit weekend vluchtten tienduizenden burgers richting Turkije, omdat het Syrische regime een nieuw offensief is begonnen tegen de resterende rebellengroepen in Aleppo. Het was om deze mensen opnieuw een gezicht te geven dat de 31-jarige Jarrah naar Aleppo trok.
„De mensen in Aleppo voelen zich door iedereen in de steek gelaten. Er is nul vertrouwen in de politieke oppositie of in de internationale gemeenschap. Ook de bereidheid die er in het begin was om met de media te werken, is helemaal weg. Ze vinden dat het toch geen zin heeft, of ze vinden dat de media juist in hun nadeel hebben gewerkt.”
Jarrah werd een beetje beroemd in de begindagen van de Syrische revolutie. Onder de schuilnaam ‘Alexander Page’ gaf hij aan de lopende band interviews aan buitenlandse media. Tot het regime hem eind 2011 ontmaskerde. Hij vluchtte naar Egypte en later naar Turkije, van waaruit hij enthousiast campagne bleef voeren voor de revolutie.
Van dat enthousiasme is weinig overgebleven. De oorlog is nu vijf jaar bezig en niemand gelooft echt dat Genève III, de vredesgesprekken die vorige week zijn begonnen, veel meer gaan opleveren dan Genève I en II. Helemaal niet in Aleppo.
Waarom bent u ondanks de gevaren toch naar Aleppo gegaan?
„Ik stelde vast dat mensen in oppositiegebied in Syrië niet meer
gehoord werden. In de internationale media lag de focus bijna
uitsluitend op IS. Het Syrische regime deed hard zijn best om zijn
versie van het verhaal te verkopen aan de wereld. Maar aan de kant van
de oppositie was het stil geworden. Daardoor kwam de wereld niet te
weten wat er echt aan de hand is in Syrië.”
Wat is u het meest opgevallen in Aleppo?
„Dat er geen emotie meer lijkt te bestaan. Het is heel vreemd: je
ziet een man met zijn zoontje, maar je voelt geen emotionele band tussen
de twee. Ik heb mensen familieleden zien verliezen en bijna
onmiddellijk overgaan tot de orde van de dag. Ik denk dat mensen zich
distantiëren van hun geliefden omdat de situatie zo gevaarlijk is. Het
is een beschermingsmechanisme.”„Woorden als vrijheid en democratie hebben elke betekenis verloren. Dat is een belangrijke reden waarom groepen als Jabhat al-Nusra zo succesvol zijn. Zij vechten niet voor vrijheid, maar voor de sunnitische islam en dat is op dit moment heel effectief. Het probleem is dat de groepen die onder het Vrije Syrische Leger vallen die ideologie overnemen. Als die groepen de strijd willen aangaan met de jihadisten, dan moeten zij iets concreets bieden, iets wat een effect heeft op het leven van de mensen. Je kunt tegenwoordig beter zeggen dat je vecht voor meer elektriciteit dan voor vrijheid en democratie. Want daarmee lachen mensen je gewoon uit.”
Dat is heel pessimistisch.
„Ja, maar het is de realiteit. Mensen moeten beseffen dat als je een
dictatuur als die van Assad in stand houdt, je meer terroristen creëert.
Ik had een vriend, Mohammed Said, die mede de Coalitie voor Vreedzame
Verandering heeft opgericht in Damascus, in het begin van de revolutie.
Op een bepaald moment hadden we een afspraak, maar hij werd onderweg
aangehouden. Hij is naar een gevangenis gebracht waarvan je weet dat je
er niet uit terugkeert.„Zijn broer heeft zich toen bij ons aangesloten. Hij was geen activist, maar hij wilde iets doen. Na een tijdje vond hij dat activisme geen zin had: hij sloot zich aan bij het Vrije Syrische Leger. Maar dat schoot ook niet op, en hij sloot zich aan bij een kleine groep die wel succesvol was. Zijn broer zat nog altijd in de gevangenis en hij wist waar. Op een dag reed hij met een auto vol dynamiet de gevangenis binnen: hij heeft zichzelf opgeblazen en zijn broer. Die groep was Jabhat al-Nusra.”
In het Westen wordt de discussie over Syrië gedomineerd door de strijd tegen IS. Hoe ziet men dat in Aleppo?
„Kijk, IS heeft zo’n 2.000 mensen gedood. Tegelijk zijn
honderdduizenden mensen gedood door artillerie, vaatbommen, de
verwoesting van steden. Dat zijn allemaal methodes die het regime
gebruikt. Dat wil niet zeggen dat mensen niet bang zijn voor IS. Ze zijn
even bang voor IS als voor het regime. Maar IS is een werktuig van
datzelfde regime.”
Bedoelt u dat het regime en IS samenwerken?
„Nee, ik zeg niet dat de twee met elkaar communiceren, wel dat zij
gemeenschappelijke belangen hebben. Het beleg van Aleppo is zo’n
gemeenschappelijk belang. IS wil graag de hand leggen op Aleppo en
iedereen die het conflict volgt, weet dat het regime daar niet echt een
probleem mee zou hebben. Want wat gebeurt er als IS Aleppo inneemt? Dan
is Aleppo niet langer een probleem voor het regime, maar voor de hele
wereld. Dan gaat de internationale coalitie tegen IS Aleppo
bombarderen.”
Toch lijkt het erop dat het regime, met steun van Hezbollah en Rusland, wel degelijk Aleppo wil heroveren.
„Ik geloof niet dat ze Aleppo willen veroveren. Ik denk dat ze de
stad net zolang gaan wurgen tot de bevolking en het verzet daar murw
zijn gemaakt. Vergeet niet dat Aleppo ook door IS wordt belegerd. Is dit
niet het beste bewijs dat IS en het regime geen vijanden zijn? Anders
zouden ze toch tegen elkaar vechten in plaats van Aleppo te belegeren?”
Binnenkort worden vredesbesprekingen hervat. Wat is een realistische oplossing?
„Het is heel anders dan in het begin, toen we riepen: het regime moet
vallen, Bashar al-Assad en al zijn medeplichtigen moeten berecht
worden. Gewone mensen in Aleppo, of ze nu aan oppositie- of aan
regimekant wonen, kan het niets meer schelen wie aan de macht is. Ze
willen stabiliteit, dat de gevechten ophouden en dat de gevangenen
vrijkomen. Er zijn duizenden mensen gevangengezet of gekidnapt, en die
hebben allemaal families. Zij willen hun geliefden terug, of tenminste
weten wat er met hen is gebeurd. Als die voorwaarden vervuld zijn, gaan
de mensen een oplossing aanvaarden. En dan zullen groepen als Jabhat
al-Nusra de mensen niet meer kunnen misbruiken.”
U was getuige van de Russische bombardementen. Volgens u vallen daarbij veel meer burgerdoden dan wordt toegegeven.
„De Russische bombardementen richten zich alléén op burgers. Ik
geloofde het eerst ook niet. Ik dacht dat Rusland wellicht iets meer in
zou zitten over burgerdoden dan het regime. Maar toen ging ik naar
Aleppo. Je gaat naar een bominslag en je vraagt aan mensen: ‘Welke groep
opereert hier, hebben ze hier een gebouw, een checkpoint?’ En de mensen
zeggen: ‘Nee, het dichtstbijzijnde checkpoint is drie kilometer
verderop.’ ‘Waarom vallen ze hier dan aan?’ ‘We weten het ook niet.
Omdat ze ons willen doden zeker?’„Ik kon dat niet geloven. Maar de volgende weken zag ik steeds hetzelfde gebeuren. Op den duur kon je niet anders dan vaststellen: ze doden echt burgers, met als doel hun aantal te verminderen of om mensen te dwingen de stad te verlaten. Hoe kun je anders uitleggen dat er een aanval plaatsvindt op een gebouw dat vlakbij een markt ligt en waar honderden mensen aanwezig waren?”
Klopt het dat Rusland vooral de oppositie bestookt, en minder IS?
„Het laatste videoverslag dat ik heb gemaakt, was op een frontlinie
tussen het Vrije Syrische Leger en IS. De IS-vlag wapperde een kilometer
ofzo verder. Plots kwamen er Russische vliegtuigen over. Je denkt: die
gaan vast IS aanvallen. Maar nee: ze vielen de kant van het Vrije
Syrische Leger aan. De plaatselijke bevelhebber vatte het goed samen.
Hij zei: ‘Het moment dat de Russen ophouden met ons aanvallen en in
plaats daarvan IS bombarderen, gaan wij opnieuw tegen het regime
vechten.’„Dus voor mij is het duidelijk: Rusland wil alles verwoesten wat lijkt op een legitieme oppositie, zodat straks alleen de jihadisten en het regime overblijven.”
Longlist Europese Literatuurprijs
|
J.M.A. Biesheuvelprijs
|
vrijdag 5 februari 2016
Fransen in de ban van hun dakje
−
05/02/16, 15:45
© Trouw.
Het accent circonflexe
In de haast eeuwigdurende Franse taalstrijd zijn de Fransen deze keer in
de ban van het accent circonflexe. Na de zomer worden in de
schoolboeken zo'n 2400 Franse woorden versimpeld en een groot deel van
die woorden wordt zonder het kenmerkende dakje aangeleerd. Is dit het
einde van het accent?
Het bericht leidde tot de nodige ophef. Tegenstanders verenigden zich op social media onder de noemer 'je suis accent circonflexe' en oude argumenten werden afgestoft. "Het accent circonflexe is een te belangrijk onderdeel van onze geschiedenis", vertelde een leraar op TF1.
Gisteren ontstond verwarring. Navraag bij het Franse ministerie van onderwijs leverde op dat er 'geen enkele taalwijziging was aangekondigd'. Het bericht van TF1 klopte niet. Kwestie opgelost? Toch niet.
Op scholen nieuwe regels
Zowel TF1 als de taalpuristen 'vergaten' namelijk dat de nieuwe spellingsregels, hoewel niet verplicht, al vanaf 2008 worden aangeraden door het Franse ministerie. Dit leidde ertoe dat in voorgaande jaren sommige uitgevers van schoolboeken wel, en anderen niet met de nieuwe spellingsregels aan de slag gingen. Dit jaar worden voor het eerst door alle uitgevers de aangeraden regels toegepast.
Na de zomer zullen daarom álle Franse leerlingen verbindingsstreepjes, zoals bijvoorbeeld in het woord porte-monnaie (portemonnee), niet meer tegenkomen in hun lesboeken. Ook wordt de combinatie 'ph' in woorden als nenuphar (waterlelie) vervangen door een 'f': nenufar. Sommige woorden met een 'oi'-combinatie verliezen bovendien hun 'i'. Dus geen oignon (ui) meer, maar ognon.
Discussie
Tegenstanders vrezen dat het accent circonflexe langzaam gaat uitsterven, nu er een generatie opgroeit die het accent niet meer als noodzakelijk gaat zien. Maar de discussie is, zoals gebruikelijk in Frankrijk, nog lang niet gesloten. Het Franse bedrijfsleven heeft bijvoorbeeld al gezegd dat bij sollicitatiebrieven niet aan het accent circonflexe mag worden getornd.
De Académie française, de instelling die de Franse taal 'bewaakt', liet in een reactie weten dat het schrijven zonder accent niet verplicht is. Zij die 'ouderwets' schrijven, worden dan ook niet gecorrigeerd.
Wat dat betreft wordt het dus eigenlijk alleen voor de Franse leraar moeilijker, nu twee versies van een woord goed gerekend moeten worden.
dinsdag 2 februari 2016
Longlist Libris Literatuurprijs 2016
|
Poëzieprijzen
|
Het tumult van de tijd Julian Barnes
| Indrukwekkende roman: fictionele biografie over Sjostakovitsj, de Russische componist die tergende compromissen moest aangaan om te kunnen blijven werken. Tegen welke prijs? |
De piemel is terug in het publieke debat
−
01/02/16, 12:57
© ap.
De Iraanse president Hassan Rouhani en de Italiaans premier Matteo Renzi tijdens een gesprek in het Campidoglio.
De functie ervan kennen we van de biologieles, maar wat je daar niet
leert is de symboolfunctie van het mannelijk geslachtsorgaan. En dan
bedoel ik niet het drieletterige scheldwoord, maar het gebruik van de
piemel in de strijd om de straat.
In Spijkenisse luisterde PVV-aanhanger Fabian
met zijn kind op de arm de komst van hun partijleider G. Wilders op met
"Jullie verdienen het om verkracht te worden! Jullie verdienen een
piemel! Jullie zijn vies! Een piemel! Bah!" Het was niet de enige keer dat het P-woord viel in het asielzoekersdebat, het lijkt wel een trend bij protesten tegen de komst van asielzoekers. De formuleringen zijn wat hoekig, zoals we al eerder eerder al in Steenbergen hoorden: "Daar moet een piemel in".
De makers van De Kwis maakten er een vrolijk lied van.
Het is een protestlied, de piemel is een dreigobject als iets je niet zint. Ik geloof dat ze niet in de gaten hebben dat ze de angst voor seksueel misbruik door buitenlanders, zoals in Keulen is gebeurd, bestrijden door mensen angst aan te jagen met seksueel misbruik.
Je kunt er ook anders naar kijken. Hoogopgeleiden zeggen: 'geachte mevrouw de voorzitter: ik ben het fundamenteel oneens met voorgenomen beleid', de minder geschoolden zeggen: Fuck you, en dat is Engels voor: 'daar moet een piemel in'. Om met Geert Wilders te spreken: wen er maar aan. Eigenlijk is het de verbale variant van de opgestoken middelvinger.
Bedekte naaktheid
Maar ook buiten onze landsgrenzen dook de piemel op. Of eigenlijk ging de commotie vooral over het bedekken ervan. Naast de protestpiemel van de rechtspopulisten kwam de penis deze week nog eens in het nieuws, of eigenlijk: hij kwam niet in het nieuws.
De Iraanse president Rouhani bezocht Europa, om na het opheffen van de sancties zaken te doen. Zo kwam hij ook in Rome terecht, bij de Italiaanse premier Renzi. Dat was bij de Capitolijnse musea, waar een prachtige collectie kunst uit de Oudheid en de Renaissance te zien is. Veel van die kunst bestaat uit naakten.
Uit respect voor de Iraanse president waren sommige ervan nauwelijks te zien: beroemde Italiaanse naakten waren afgedekt. De piemels van de beelden zouden de islamitische president maar verontrusten. Hier zie je een ander functie van de piemel: het wordt een object dat staat voor cultuur, voor botsende culturen ook.
Daar waren veel mensen boos over, niet alleen in Italië. Op twitter werd #StatueNude trending. En terecht.
Dit is de kern van het integratiedebat. De Italiaanse premier was een angsthaas. Hij wilde maar wat graag 14 miljard aan orders binnenslepen voor het bedrijfsleven, maar de prijs die hij betaalde was hoog. Hij zei respect te tonen voor de Iraniers. Maar betoonde geen respect voor zijn eigen traditie.
Dhimmitude
De belangrijkste Europese wijsheid hierover komt nota bene uit Italië: in de vierde eeuw zei de bisschop van Milaan, kerkvader Ambrosius: "Als je in Rome bent, gedraag je dan als een Romein". Pas je aan. Ben je in Teheran, dan draag je als vrouw een hoofddoek. En kom je vanuit Teheran naar Europa, dan moet je er maar aan wennen dat we hier sinds de Oudheid een andere kijk op naakt hebben. De houding van de Italiaanse premier heet tegenwoordig 'dhimmitude', de onderdanigheid van anderen voor de islam. Het afdekken van de beelden is een teken van zwakte.
Want eigenlijk gaat het allemaal over macht. Als er een piemel komt, gaat het om macht, dat wist Freud al.
Dit is een bewerking van het gesprek dat Lodewijk Dros, theoloog en chef van het Trouw-katern Letter en geest vandaag had op Radio 1.
maandag 1 februari 2016
Abonneren op:
Posts (Atom)