3de dag Rotorua: Whakarewarewa Thermal aera / Terug naar Auckland

Ada’s verjaardag! Thee op bed, maar luieren was er niet bij, want we moesten vóór 10 uur in de stad zijn (half uur rijden) voor de Pohutugeyser in Te Puia., die 1x per dag 10.15 (zou) tot uitbarsting komen met een hoogte van ongeveer 30m. Geothermisch gebied zoals in de hele regio.

Daar aangekomen, kregen we een geweldige rondleiding (2 uur lang maar je verveelt je geen enkele seconde, loopt door het park eb blijft bij bomen, poelen enz. staan)door een oudere Maorivrouw, die ons naar de verschillende bronnen en modderpoelen bracht, vertelde over haar leven als kind, de planten zoals de Manuka, die geneeskrachtige eigenschappen heeft (die als crème wel heel erg stinkt: die heb ik al geprobeerd! Anna, de gids, zei dat ze die moest  gebruiken van haar vader om grzond en sterk te zijn, ze vindt die ook stinken!) Alles stinkt sowieso in Roturoa door de zwavelbronnen).

Koffie met gebak (Hoke poke voor Ada : vanille met brokken karamel / abrikozentaart voor me – de kiwiseizoen begint zo in Puke in de herfst dus, nu zijn er kiwi uit Italië te koop!)

Ada wandelt dan een uur verder naar de top en andere bronnen.

En de Geiser? hij spoot zijn warme damp de hele tijd toen, dus 10.15??? In het capitoolgids staat er dat hij 10-25mal per dag tot uitbarsting komt?

Toppunt van de rondleiding; het Kiwihouse! Ik heb niet één kiwi gezien, maar twee!!! Een mannetje, huppelend, stokkend, een beetje aan het kiwIBEREN.  Het vrouwtje in tegendeel (nee geen vooroordeel, ik heb getuigen) in het kunstmatig aangelegde donkere bos aan het scharrelen, met haar lange bek naar insecten in de grond zoekend, vrij rustig, draaide zich naar me om: ze zijn erg gevoelig voor geluid, zelfs achter een glazen wand en op een afstand). Ze lijkt wel mollig en zacht, best groot eigenlijk. Toen de groep weg was en ik alleen achterbleef, werd het mannetje rustiger (en stootte haar toen een paar keer aan, geen excuses blijkbaar, ging verder ijsberen) en kwam dichterbij, hij ook zoekende naar voedsel.

Noch een zeehondje, noch een walvis gezien, noch een dolfijn, maar wel de kiwi, een met uitsterven gedreigd ras vogel, uniek, en oorspronkelijk uit NZ.

En… een echte Pukeko was op de camping hier in Auckland, nu 3 weken geleden, ik wacht op hem…

’s avonds weer in de poelen en uit eten op de camping, Ada trakteert: lambschops met sour cream, slierten rode bieten en pappadum: lekker, biertje vooraf, wijntje gedurende de maaltijd en koffie na. De Sauvignon of Chardonnay zijn hier licht: 12C, toch wel erg smakelijk.

We zijn dus terug naar Auckland, de eerste 150 kms tot Hamilton via Cambridge door Ada gereden en de laatste 150 km door mij tot in de camping in de stad, toch even verkeerd gereden, maar helling trekken en achteruit rijden is nu geen thema (hé Anika?). In ongeveer 6 uur, groot tempo dit keer -maximum snelheid is 100km/uur en meestal in de bergen mag je vaak 30 (werkzaamheden aan de weg) of 80, maar dat haal je echt niet!). Vertrouwd en wel: NL eigenaren, althans de man, Krijn, zijn vrouw Anna komt wel uit NZ, vertrouwde regenbui, was, afwas, schoonmaak (Ada als sopster en niet als soapster), pannenkoeken met de restjes, en ik de groene mosselen (gekookt en vacuüm verpakt: de pak opensnijden, ze openen zich en je hoeft ze allen maar op te eten!
en natuurlijk onze overbodige spullen voor de andere achterlaten: snel ontfermde zich iemand over de tomaat, de uien, de komkommer.

Afscheid nemen van al onze taonga’s: schatten uit de zee, opgeraapt hier en daar, maar die niet in NLmogen geïmporteerd worden!!!!!!!!!!!!!

ik zal wel de gekochte probereb aan te melden bij de douane, smokkelen is er niet bij: enorme boetes en je raakt je spullen ook nog kwijt. Ada heeft die ervaring opgedaan met een enorme schelp uit Venezuela die ze cadeau kreeg, het kostte haar 80 euro boete en ze was die ook nog kwijt!