die had ik graag willen zien althans haar wrak, maar eerst lag het niet echt op onze route en ten tweede - achteraf gezien, was het misschien niet zo'n prettige ervaring; de maori daar zijn nogal vijandig ten opzichte van Pakeha's , laat staan van Fransen (waarbij ik ook hoor). toen de Franse overheid (bleek achteraf ondanks ontkenningen) die liet zinken, heb ik me uit schuldgevoel lid laten maken van Greenpeace!!!
J'aurais bien voulu en voir les restes, mais ce n'etait pas vraiment sur notre route, en plus les Maori du coin sont très hostiles aux pakeha (Européens) et d'autant plus aux Français dont je suis (entre autres: mon passeport est nérlandais, tant que je vis ici).
Coulé sur ordre du gouvernement français, fait reconnu officiellement, malgré les dénégations du début, cette action m'a fait réagir en me faisant membre de Greenpeace.
pour en savoir plus : sans avoir à se fatiguer à googler!
d'abord en français (noblesse oblige!) photos sur google wikipedia
Le naufrage du Rainbow warrior
En juillet
1985, le
Rainbow Warrior (le « Guerrier de l'arc-en-ciel » en anglais),
bateau de l’organisation écologiste
Greenpeace mouille à
Auckland en
Nouvelle-Zélande. Son but est d’emmener d’autres bateaux vers l’atoll de
Mururoa pour protester contre les
essais nucléaires français et les gêner dans la mesure du possible.
L’opération se déroule le
10 juillet 1985. Le matériel est transféré d'une camionnette de location, utilisée par deux agents appelés les
faux époux Turenge dans un canot pneumatique piloté par trois nageurs de combats. Le pilote sera identifié comme
l'homme au bonnet rouge. Il s’agirait de Gérard Royal (frère de
Ségolène Royal). Il quittera le service avec le grade de
lieutenant-colonel. À 23 h 50,. Le navire est coulé mais un photographe
néerlandais, d'origine
portugaise,
Fernando Pereira, parti récupérer ses équipements photographiques après une première explosion, se trouve piégé à l'intérieur du navire et meurt lors d'une seconde explosion.
Les faux époux Turenge sont facilement arrêtés par la police néo-zélandaise d’
Auckland à cause de la camionnette qu’ils ont louée pour récupérer les plongeurs chargés de placer les explosifs. Un concours de circonstances fait que, un certain nombre de cambriolages ayant précédemment eu lieu sur le port, un vigile placé là en surveillance, voyant cette camionnette attendant dans un coin discret note son numéro d’immatriculation, ce qui permet à la police de réagir rapidement.
Dès le
12 juillet à 9 h du matin, la police néo-zélandaise interpelle deux touristes suisses munis de faux papiers, les « faux époux Turenge », qui sont en fait deux agents de la DGSE, le chef de bataillon Alain Mafart et le capitaine Dominique Maire, épouse Prieur. Méfiant, le surintendant
Alan Galbraith, chef de la
Criminal Investigation Branch envoie 2 télex, l'un à
Londres, l'autre à
Berne. La réponse arrive le
14 juillet : ces passeports sont des faux. La presse néo-zélandaise commence à mettre en cause les services spéciaux français.
Les protagonistes sont définitivement identifiés comme étant les poseurs de bombe grâce à leurs empreintes digitales retrouvées sous le canot pneumatique qui avait servi à poser la bombe. À cette époque la technique pour relever des empreintes sur un objet ayant séjourné dans l'eau (comme ce fut le cas pour le dessous du canot) était très peu connue. Cependant la présence d'une équipe d'experts internationaux qui se trouvait sur place à cette époque, mirent à disposition leur savoir-faire, tout nouveau, et relevèrent les empreintes qui, quelques mois auparavant seraient restées inexploitables.
Ils sont inculpés de meurtre le
23 juillet. Le Premier ministre néo-zélandais,
David Lange, accuse des «
éléments étrangers » d'avoir pris part à l'attentat, visant implicitement la France. Le
26 juillet, la justice néo-zélandaise lance un mandat d'arrêt international contre les passagers d'un voilier
Ouvéa, qui a levé l'ancre d'Auckland la veille du sabotage et contre l'agent de la DGSE qui avait infiltré l'organisation avant l'opération pour faire des repérages.
Alors que le ministre français nie toute implication de la DGSE, l'imminence de la publication de documents compromettants décide
François Mitterrand à commander le
6 août un rapport au conseiller d'État
Bernard Tricot, remis le
26 août et qui blanchit la DGSE, suscitant même les doutes du Premier ministre
Laurent Fabius. Après la révélation le
17 septembre par le quotidien
le Monde de l’existence d’une troisième équipe alors que la défense de la France s'appuyait sur l'impossibilité pour les faux époux Turenge et les hommes de l'Ouvéa d'avoir commis l'attentat, le scandale rebondit. Le surlendemain, le Président réclame à son Premier ministre des sanctions. Le
20 septembre, le ministre de la Défense
Charles Hernu démissionne et l’amiral
Pierre Lacoste patron de la DGSE est limogé. Le
22,
Laurent Fabius finit par admettre à la télévision que les services secrets français avaient mené l’attaque du
Rainbow Warrior.
Le
4 novembre 1985, Alain Mafart et Dominique Prieur comparaissent devant la cour d'Auckland pour les premières auditions ; ils plaident coupable d’
homicide involontaire. Le
22 novembre, ils sont condamnés à 10 ans de prison. Ils sont transférés en juillet 1986 sur l'atoll de
Hao en
Polynésie et affectés au
5e régiment étranger pour administration. Ils seront rapatriés en métropole séparément.
Le procès a été filmé malgré l'opposition des Français, puis a été diffusé sur une chaîne nationale à partir du 26 septembre 2006. Les agents français ont été déboutés par les juridictions néo-zélandaises de leur opposition à la diffusion de la vidéo du procès.
Il avait été envisagé par les services français de dégrader le
gazole du navire en déversant des
bactéries dans les réservoirs, avant de retenir l’option de la bombe.
Le 29 septembre 2006, Antoine Royal déclare à la presse que son frère Gérard Royal se serait vanté d'avoir lui-même posé la bombe,
ce que l'intéressé dément Le premier ministre a exclu toute nouvelle action concernant le Rainbow Warrior compte tenu des engagements internationaux pris entre la France et la Nouvelle Zélande.
more about it on google's wikipedia, her we go:?
wil je er meeer over weten zonder te hoeven googelen?:
in english and / en in het Nederlands:
Sinking of the Rainbow Warrior
From Wikipedia, the free encyclopedia
Het
zinken van de Rainbow Warrior, met de codenaam
Operation Satanique, was een operatie door de
"actie" tak van de Franse minister van buitenlandse
inlichtingendiensten , de
Direction Generale de la Securite exterieure (
DGSE ), uitgevoerd op 10 juli 1985.
It aimed to sink the flagship of the Greenpeace fleet, the Rainbow Warrior in the port of Auckland , New Zealand , to prevent her from interfering in a nuclear test in Moruroa . Het was gericht op het aanrecht
vlaggenschip van de
Greenpeace -vloot, de
Rainbow Warrior in de haven van
Auckland ,
Nieuw Zeeland , om haar te verhinderen te mengen in een
nucleaire test in
Moruroa .
Fernando Pereira , a photographer, drowned on the sinking ship. Fernando Pereira , een fotograaf, verdronken op het zinkende schip.
Two French agents were arrested by the New Zealand Police on passport fraud and immigration charges. Twee Franse agenten werden gearresteerd door de
Nieuw-Zeelandse politie op
paspoort fraude en
immigratie kosten.
They were charged with arson , conspiracy to commit arson, willful damage , and murder . Ze werden beschuldigd van
brandstichting ,
samenzwering tot brandstichting te plegen
opzettelijke beschadiging , en
moord .
As part of a plea bargain, they pleaded guilty to manslaughter and were sentenced to ten years, of which they served just over two. Als onderdeel van een middel koopje, ze pleitte schuldig aan
doodslag en werden veroordeeld tot tien jaar, waarvan ze net geserveerd dan twee.
The scandal resulted in the resignation of the French Defence Minister Charles Hernu . Het schandaal leidde tot het aftreden van de Franse minister van Defensie
Charles Hernu .
In the 1980s, the Commissariat à l'Énergie Atomique was developing nuclear warheads for the M4 SLBM , which were tested in underground explosions in the French Polynesian atoll of Moruroa . In de jaren 1980, het
Commissariat à l'Energie Atomique was de ontwikkeling van
kernkoppen voor de
M4 SLBM , die werden explosies getest in ondergronds in de
Frans-Polynesië atol van
Moruroa .
Greenpeace was opposed to testing and planned to lead yachts to the atoll to protest, including an illegal incursion into French military zones. Greenpeace was tegen het testen en geplande leiden
jachten op het atol aan, protesteren met inbegrip van een illegale inval in
Franse militaire zones.
The Rainbow Warrior had not previously visited New Zealand , but David Lange 's New Zealand Labour Party government opposed nuclear weapons development and had banned nuclear-armed or powered ships from New Zealand ports. De
Rainbow Warrior was nog niet eerder bezocht
Nieuw-Zeeland , maar
David Lange 's
Nieuw-Zeeland Partij van de Arbeid de overheid tegen kernwapens ontwikkeling en hadden verboden nucleair bewapend of aangedreven schepen van Nieuw-Zeelandse havens.
(As a consequence the United States was in the process of withdrawing from its ANZUS mutual defence treaty obligations.) (Als gevolg van de Verenigde Staten was in het proces van terugtrekking uit de
ANZUS wederzijdse defensie verdragsverplichtingen.)
The French government decided that in order to stop the planned protest, the Greenpeace flagship would have to be sunk. De
Franse regering heeft besloten dat, om te protesteren stoppen met de geplande, het vlaggenschip van Greenpeace zou moeten worden tot zinken gebracht.
Operation Satanique would seek to disable the Rainbow Warrior while it was docked, while trying to prevent any casualties. Operatie
Satanique zou trachten
Warrior uitschakelen van de
Rainbow terwijl het dok, terwijl het proberen om ongevallen te voorkomen een.
Twenty years after the incident, a report by the then head of French Intelligence, said that the attack was authorized by French President François Mitterrand . Twintig jaar na het incident, een verslag van het toenmalige hoofd van de Franse inlichtingendienst, zei dat de aanval was toegestaan door de Franse president
François Mitterrand .
Sinking of the ship Ondergang van het schip
Fernando Pereira Fernando Pereira
Agents had boarded and examined the ship while it was open to public viewing. DGSE agent Christine Cabon , posing as environmentalist Frederique Bonlieu, volunteered for the Greenpeace office in Auckland. Agenten hadden aangehouden en onderzocht het schip terwijl het stond open voor het publiek.
DGSE agent
Christine Cabon , die zich voordeed als milieuactivist Frederique Bonlieu, vrijwilliger bij de Greenpeace-kantoor in Auckland.
Cabon secretly monitored communications from the Rainbow Warrior , collected maps, and investigated underwater equipment, in order to provide information crucial to the sinking. Cabon geheim bewaakt mededelingen van de
Rainbow Warrior, verzameld kaarten en onderzocht onderwater-apparatuur, om te zinken informatie cruciaal voor de.
After the necessary information had been gathered, two DGSE divers beneath the Rainbow Warrior attached two limpet mines and detonated them 10 minutes apart. Na de nodige informatie was verzameld, twee DGSE duikers onder de
Rainbow Warrior twee aangehechte
limpet mijnen en ontploft ze 10 minuten na elkaar.
The first bomb went off 11:38 PM, creating a large hole about the size of an average car. De eerste bom ging af 23 uur 38, het creëren van een groot gat over de grootte van een gemiddelde auto.
Agents intended the first mine to cripple the ship so that everybody would be evacuated safely off when the second mine was detonated. bestemd Agenten van de eerste mijn van verlamde het schip, zodat iedereen zou veilig kunnen worden geëvacueerd uit wanneer de tweede mijne was ontploft.
However, the crew did not react to the first explosion as the agents had expected. Echter, de bemanning niet reageren op de eerste explosie als de agenten hadden verwacht.
While the ship was initially evacuated, some of the crew returned to the ship to investigate and film the damage. Terwijl het schip was aanvankelijk geëvacueerd, een aantal van de bemanning terug naar het schip te onderzoeken en film van de schade.
A Portuguese - Dutch photographer, Fernando Pereira , returned below decks to fetch his camera equipment. Een
Portugees -
Nederlandse fotograaf,
Fernando Pereira , keerde benedendeks om apparatuur te halen zijn camera.
At 11:45 PM, the second bomb went off. Om 11:45 uur, de tweede bom ging af.
Pereira drowned in the rapid flooding that followed, and the other ten crew members were either safely evacuated on the order of Captain Peter Willcox or were thrown into the water by the second explosion. Pereira verdronken in de snelle overstromingen die volgden en de andere tien bemanningsleden werden ofwel veilig geëvacueerd op bevel van kapitein
Peter Willcox of werden in het water gegooid door de tweede explosie.
The Rainbow Warrior sank four minutes later. De
Rainbow Warrior zonk vier minuten later.
Operation Satanique was a public relations disaster. Operatie
Satanique was een
public relations ramp.
France, being an ally of New Zealand, initially denied involvement and joined in condemnation of a terrorist act. Frankrijk, dat een bondgenoot van Nieuw-Zeeland, in eerste instantie ontkende betrokkenheid en is lid geworden van een veroordeling van een
terroristische daad.
After the bombing, a murder inquiry was started by the New Zealand Police . Na het bombardement, een
moord werd onderzoek gestart door de
Nieuw-Zeelandse politie .
Most of the agents escaped New Zealand but two, Captain Dominique Prieur and Commander Alain Mafart - posing as married couple 'Sophie and Alain Turenge' and having Swiss passports - were identified as possible suspects by the New Zealand Police after it had pieced together statements by witnesses. Het merendeel van de agenten ontsnapt Nieuw-Zeeland maar twee, kapitein
Dominique Prieur en Commander
Alain Mafart - die zich voordeed als Turenge 'echtpaar' Sophie en Alain en met
Zwitserse paspoorten - werden geïdentificeerd als mogelijke verdachten door de Nieuw-Zeelandse politie, nadat ze had geknutseld samen verklaringen van getuigen.
The pair was subsequently arrested after being reported by a Neighbourhood Watch group. Het duo werd vervolgens gearresteerd nadat ze gemeld door een
Neighbourhood Watch groep.
Both were questioned and investigated, and their true identities were uncovered, along with the French government's responsibility. Beiden werden ondervraagd en onderzocht, en hun ware identiteit werden blootgelegd, samen met de verantwoordelijkheid van de Franse regering.
Both agents pleaded guilty to manslaughter and were sentenced to 10 years imprisonment on November 22, 1985. Beide agenten pleitte schuldig aan
doodslag en veroordeeld tot 10 jaar gevangenisstraf op 22 november 1985.
France threatened an economic embargo of New Zealand's exports to the European Economic Community if the pair were not released. [ 2 ] Such an action would have crippled the New Zealand economy, which was dependent on agricultural exports to Britain. Frankrijk dreigde een economisch embargo van de Nieuw-Zeelandse export naar de
Europese Economische Gemeenschap , indien het paar niet vrijgegeven.
[2] Een dergelijke actie zou hebben kreupel de Nieuw-Zeelandse economie, die afhankelijk was van de uitvoer van landbouwproducten naar Groot-Brittannië.
Hao atoll Hao atol
In June 1986, in a political deal with Prime Minister of New Zealand David Lange and presided over by United Nations Secretary-General Javier Pérez de Cuéllar , France agreed to pay NZ$13 million ( USD $6.5 million) to New Zealand and apologise, in return for which Alain Mafart and Dominique Prieur would be detained at the French military base on Hao atoll for three years. In juni 1986, in een politieke deal met
minister-president van Nieuw-Zeeland David Lange en wordt voorgezeten door
VN-secretaris-generaal Javier Perez de Cuellar , Frankrijk overeengekomen te betalen NZ $ 13 miljoen (
USD 6,5 miljoen dollar) naar Nieuw-Zeeland en verontschuldigen ons, in ruil waarvoor
Alain Mafart en
Dominique Prieur zou worden vastgehouden op de Franse militaire basis op
Hao atol voor drie jaar.
However, the two agents had both returned to France by May 1988, after less than two years on the atoll. Echter, de twee agenten hadden zowel keerde terug naar Frankrijk in mei 1988, na minder dan twee jaar op het atol.
Mafart returned to Paris on December 14, 1987 for medical treatment, and was apparently freed after treatment. Mafart keerde terug naar Parijs op 14 december 1987 voor medische behandeling en was blijkbaar bevrijd na de behandeling.
He continued in the French army and was promoted to colonel in 1993. Hij bleef in het Franse leger en werd gepromoveerd tot kolonel in 1993.
Prieur returned to France on May 6, 1988 because she was pregnant, her husband having been allowed to join her on the atoll. Prieur keerde terug naar Frankrijk op 6 mei 1988 omdat ze zwanger was, haar man hebben toestemming gekregen om haar aan te sluiten op het atol.
She, too, was freed and later promoted. Ook zij werd bevrijd en later bevorderd.
The removal of the agents from Hao without subsequent return was ruled to be in violation of the 1986 agreement. De verwijdering van de stoffen uit Hao zonder aansluitende terug werd geregeerd te worden in strijd met de overeenkomst van 1986.
Three other agents, Chief Petty Officer Roland Verge , Petty Officer Bartelo and Petty Officer Gérard Andries , who sailed to New Zealand on the yacht Ouvéa , were captured by Australian police on Norfolk Island , but released as Australian law did not allow them to be held until the results of forensic tests came back. Drie andere agenten, Chief Petty Officer
Roland Verge , onderofficier Bartelo en onderofficier
Gerard Andries , die Zeeland zeilden naar Nieuw op het jacht
Ouvea , werden gevangen genomen door de Australische politie op
Norfolk Island , maar uitgebracht als
de Australische wetgeving niet mogelijk hen aansprakelijk worden gesteld totdat de resultaten van forensisch onderzoek kwam terug.
They were then picked up by the French submarine Rubis , which scuttled the Ouvéa . Zij werden vervolgens opgepikt door de Franse
onderzeeër Rubis , die
tot zinken van de
Ouvea.
A sixth agent, Louis-Pierre Dillais , commander of the operation, was never captured and never faced charges. Een zesde agent,
Louis-Pierre Dillais commandant van de operatie, was nooit gevangen en nooit geconfronteerd kosten.
He acknowledged his involvement in an interview with New Zealand State broadcaster TVNZ in 2005. [ 4 ] Hij erkende zijn betrokkenheid in een interview met Nieuw-Zeeland staatsomroep
Telegraaf in 2005.
[4]
A commission of enquiry headed by Bernard Tricot cleared the French government of any involvement, claiming that the arrested agents, who had not yet pleaded guilty, had merely been spying on Greenpeace. Een onderzoekscommissie onder leiding van
Bernard Tricot keurde de Franse regering van enige betrokkenheid, stellende dat de gearresteerde agenten, die nog niet schuldig pleitte, was alleen al bespioneren Greenpeace.
When The Times and Le Monde claimed that President Mitterrand had approved the bombing, Defence Minister Charles Hernu resigned and the head of the DGSE, Admiral Pierre Lacoste , was fired. Toen
The Times en
Le Monde stelde dat president Mitterrand had ingestemd met de bombardementen, minister van Defensie
Charles Hernu afgetreden en het hoofd van de DGSE, admiraal
Pierre Lacoste , werd ontslagen.
Days later, Prime Minister Laurent Fabius admitted the bombing had been a French plot. Dagen later,
premier Laurent Fabius gaf de bombardementen had plot een Franse.
Memorial to the Rainbow Warrior, at Matauri Bay in Northland, New Zealand Gedenkteken voor de Rainbow Warrior, op Matauri Bay in Northland, Nieuw-Zeeland
In the wake of the bombing, a flotilla of private New Zealand yachts sailed to Moruroa to protest against the French test. In de nasleep van de bombardementen, een vloot van prive-Nieuw-Zeeland jachten zeilden naar Moruroa om te protesteren tegen de Franse test.
French nuclear tests in the Pacific were halted, although a further series of tests was conducted in 1995. In 1987, under international pressure, the French government paid $8.16 million to Greenpeace . Franse kernproeven in de Stille Oceaan werden stopgezet, hoewel een nieuwe serie proeven werd uitgevoerd in 1995. In 1987, onder internationale druk, de Franse regering betaalde 8,16 miljoen dollar aan
Greenpeace .
The Rainbow Warrior was refloated for forensic examination. De
Rainbow Warrior werd weer voor het forensisch onderzoek.
She was deemed irreparable and scuttled at 34°58′29″S 173°56′06″E / 34.9748°S 173.9349°E / -34.9748; 173.9349 in Matauri Bay , near the Cavalli Islands , on 2 December 1987, to serve as a dive wreck and fish sanctuary. Ze werd geacht onherstelbaar en tot zinken gebracht op
34 ° 58'29 "S 173 ° 56'06" E / 34,9748 ° S 173,9349 ° E / -34.9748; 173.9349 in
Matauri Bay , nabij de
Cavalli Islands , op 2 december 1987, om te dienen als een
duik wrak en vis heiligdom.
Her masts had been removed and put on display at the Dargaville Maritime museum. Haar masten waren verwijderd en op het display op de Dargaville Maritiem museum.
The failure of its Western allies, such as the United States and the United Kingdom, to condemn what could be considered an act of war on New Zealand by France caused a change in foreign and defence policy. New Zealand distanced itself from its traditional ally, the United States, and built relationships with small South Pacific nations, while retaining excellent relations with Australia, and to a lesser extent, the United Kingdom. Het mislukken van haar westerse bondgenoten, zoals de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk, te veroordelen wat zou kunnen worden beschouwd als een
daad van oorlog over Nieuw-Zeeland door Frankrijk veroorzaakte een verandering in het buitenlands en defensiebeleid. Nieuw-Zeeland distantieerde zich van haar traditionele bondgenoot, de Verenigde Staten, en bouwde relaties met kleine Zuid-Pacifische landen, met behoud van uitstekende betrekkingen met Australië, en in mindere mate, het Verenigd Koninkrijk.
In 2005, Admiral Pierre Lacoste , head of DGSE, admitted the death weighed on his conscience and said the aim of the operation had not been to kill. In 2005, admiraal
Pierre Lacoste , hoofd van de DGSE, toegegeven de dood woog op zijn geweten en zei dat de doel van de operatie was niet om te doden.
He also claimed François Mitterrand , the then President of France, had personally authorized the action. Hij beweerde ook dat
François Mitterrand , de toenmalige president van Frankrijk, had persoonlijk toestemming gegeven voor de actie.
He acknowledged the existence of three teams: the crew of the yacht, reconnaissance and logistics (those successfully prosecuted), plus a two-man team that carried out the bombing and whose identities have never been confirmed. Hij erkende het bestaan van drie teams: de bemanning van het jacht, verkenning en de logistiek (die met succes vervolgd), plus een twee-mans team, dat uitgevoerd de bombardementen en waarvan de identiteit nooit is bevestigd.
A 20th anniversary memorial edition of the 1986 book Eyes of Fire: The Last Voyage of the Rainbow Warrior , by New Zealand author David Robie who was on the bombed ship, was published in July 2005. Een 20-jarig bestaan monument editie van het boek uit 1986
Ogen van Vuur: De laatste reis van de Rainbow Warrior, door Nieuw-Zeeland auteur
David Robie , die was op het schip gebombardeerd, werd gepubliceerd in juli 2005.
He was interviewed by TVNZ on 8 August 2006 about the Court of Appeal judgement. Hij werd geïnterviewd door NRC Handelsblad op 8 augustus 2006 over het Hof van Beroep uitspraak.
Also on that anniversary, Television New Zealand (TVNZ) sought to access a video record made at the preliminary hearing where the two agents pleaded guilty. Ook op die verjaardag,
Nieuw-Zeelandse televisie (NRC Handelsblad) verzocht om zich schuldig te toegang tot een video-opnamen gemaakt in de voorlopige hoorzitting, waar de twee agenten smeekte.
The footage had remained sealed on the court record since shortly after conclusion of the criminal proceedings. De beelden waren gebleven afgesloten op de baan record sinds kort na afronding van het strafproces.
The two agents opposed release of the footage—despite having both written books on the incident—and have unsuccessfully taken the case to the New Zealand Court of Appeal and, subsequently, the Supreme Court of New Zealand . De twee agenten tegen de vrijgave van de beelden-ondanks het feit dat beide boeken geschreven over het incident-en vruchteloos zijn geval genomen om de
Nieuw-Zeelandse Hof van Beroep , en vervolgens het
hooggerechtshof van Nieuw-Zeeland .
On 7 August 2006, judges Hammond, O'Regan and Arnold dismissed the former French agents' appeal and Television New Zealand broadcast their guilty pleas the same day. Op 7 augustus 2006, rechters Hammond, O'Regan en Arnold wees de voormalige Franse agenten beroep en de Nieuw-Zeelandse televisie uitzenden van hun schuldig middelen op dezelfde dag.
However, two days later the judges reversed their ruling, temporarily blocking webcasts and further broadcasts of the footage. Echter, twee dagen later de rechters waren teruggekomen op hun beslissing, tijdelijk blokkeren van webcasts
en de verdere uitzendingen van de beelden.
In 2006 Antoine Royal revealed that his brother, Gérard Royal , had claimed to be involved in planting the bomb. In 2006 Antoine Royal onthulde dat zijn broer,
Gerard Royal , had beweerd betrokken te zijn bij het planten van de bom.
Their sister is French Socialist Party politician Ségolène Royal who was contesting the French presidential election . Other sources identified Royal as merely a Zodiac pilot, and the New Zealand government announced there would be no extradition requests since the case was closed. Hun zus is Frans
Socialistische Partij politicus
Segolène Royal , die werd betwisting van de
Franse presidentsverkiezingen . Andere bronnen die Royal slechts als een Zodiac piloot, en de Nieuw-Zeelandse regering aangekondigd zou er verzoeken worden geen uitleveringsverdrag sinds de zaak werd gesloten.
Louis-Pierre Dillais is now an executive in the US subsidiary of Belgian arms manufacturer FN Herstal and lives in the US state of Virginia . Ironically the New Zealand government has been buying arms from FN Herstal. Greenpeace are still pursuing the extradition of Dillais for his involvement in the act. Louis-Pierre Dillais is nu een executive in de Amerikaanse dochteronderneming van de Belgische wapenfabrikant
FN Herstal en woont in de Amerikaanse staat
Virginia . Ironisch genoeg heeft de Nieuw-Zeelandse regering is het kopen van wapens van FN Herstal.
Greenpeace nog steeds het nastreven van de uitlevering van Dillais voor zijn betrokkenheid bij de handeling.
