vrijdag 31 augustus 2012
Willy Ronis
 |
| Avignon 1972 / Jeanne |
Willy Ronis:"J'ai fait de la photo buissonnière toute ma vie"
Un livre de nus féminins, en noir et blanc, commentés par Philippe
Sollers, une exposition Paris en couleur, à Toulouse, une autre dans la
capitale : il y a à peine un an, à 98 ans, Willy Ronis animait toujours
l'actualité de la photo. Pourtant, le dernier des photographes
humanistes - après la disparition de Cartier-Bresson, de Boubat et de
Doisneau - ne sortait plus guère de son petit appartement du XXe
arrondissement de Paris. Il a photographié Picasso, Aragon, la France de
l'abbé Pierre et le Paris d'avant Paris-Plages. Il a fait vivre mieux
que personne le Front populaire, les guinguettes, les amoureux des ponts
de Seine. Ses clichés sont devenus des cartes postales... Ce fils d'un
émigré juif d'Odessa et d'une pianiste lituanienne, qui vient de
s'éteindre, s'était raconté à Christine Kerdellant.
école, 1960 / Willy Ronis
Willy Ronis, né le 14 août 1910 à Paris et mort le 11 septembre 2009 à Paris, est un photographe français. Il est, avec Robert Doisneau et Édouard Boubat l’un des représentants les plus éminents de ce que l’on a appelé par la suite la photographie humaniste.
ah! La paresse!
www.idler.co.uk
"laten we lui zijn in alles,
behalve in liefhebben, drinken en lui zijn."
Tom Hodgkinson (né en 1968) est un britannique écrivain et rédacteur en chef de The Idler , qu'il a fondée en 1993 avec son ami Gavin Pretor-Pinney . Sa philosophie, dans ses livres et articles publiés, est une approche détendue à la vie, l'apprécier comme elle vient plutôt que de peiner pour un meilleur avenir imaginé. Sa philosophie de la société mère au ralenti est très en phase avec Carl Honoré de parental lente , mais avec un intérêt personnel plus léger dans l'eau potable et le sexe.
dinsdag 28 augustus 2012
Arriving 1999
Bernd Ebbo Visser
Overleven
in de leeg gelezen boekenwand
staan de herinneringen
tussen een groene gieter en een plant
wat een leugen is
want de meeste boeken liggen ongelezen
in bananendozen
op zolder stof te happen
als karpers op zoek naar drijvend brood
af als vissen op het droge
terugverlangend naar het nat zijn
net zoals de herinneringen
die eenmaal ontgaan niet meer bestaan
wil de plant later sterven van vergetelheid
nu de boekenwand het gaat begeven
door overbodig te zijn
alleen de gieter komt stilletjes aan tot leven
al houdt het zich liever dood.
uit: Overvloed blaakt rauwe poëzie 2007 Kontrast
onbezoldigd stadsdichter van Arnhem-Zuid en beter bekend als de bedelpoëet
in de leeg gelezen boekenwand
staan de herinneringen
tussen een groene gieter en een plant
wat een leugen is
want de meeste boeken liggen ongelezen
in bananendozen
op zolder stof te happen
als karpers op zoek naar drijvend brood
af als vissen op het droge
terugverlangend naar het nat zijn
net zoals de herinneringen
die eenmaal ontgaan niet meer bestaan
wil de plant later sterven van vergetelheid
nu de boekenwand het gaat begeven
door overbodig te zijn
alleen de gieter komt stilletjes aan tot leven
al houdt het zich liever dood.
uit: Overvloed blaakt rauwe poëzie 2007 Kontrast
onbezoldigd stadsdichter van Arnhem-Zuid en beter bekend als de bedelpoëet Mejuffrouw Muis
Erik van Os en Elle van Lieshout | prentenboek | Lemniscaat | 2007
Serie prentenboeken over Mejuffrouw Muis en haar hond Lucebert.• Mejuffrouw Muis en haar heerlijke huis
• Mejuffrouw Muis aan de Costa del Sol
• Mejuffrouw Muis in het ziekenhuis
• Mejuffrouw Muis doet aan de lijn
Mejuffrouw Muis en haar heerlijke huis werd in 2008 bekroond met een Vlag en Wimpel door de CPNB. Een aantal illustraties zijn in hetzelfde jaar tentoongesteld in het Rijksmuseum Amsterdam.
• Uit het juryrapport CPNB:
'Marije Tolman heeft een bijzondere manier van illustreren, fijntjes en eigenzinnig. De platen in het prentenboek volgen elkaar op in een mooie ritmiek en hebben een aantrekkelijke gelaagdheid, met veel kleine grapjes en een grote dosis herkenbaarheid.'
Jeanny Ruyg van den Assem
Wakker liggen
De zachte regen ruist de rust
naar binnen door 't open raam
dat rammelt, kreunt, steunt
door de rukkende wind
de bomen schudden hun bladeren los;
op 't beton van 't balkon
krast 'n dor blad.
door al deze geluiden wordt
de stilte groter
de mens
in 't donker
kleiner.
Bedroefd
Ontwaakt uit slaap
in verwarring geraakt
rollend traan na traan
iemand riep mijn naam.
Biddend, denkend wie is in nood
'n levende of een geest allang dood
was 't een groet, een vermaan?-
Eens zal je sterven gaan
Onderdoorgaan
Niet waar kunnen maken
steeds verder in ellende raken
niet meer incasseren de klappen
naar omlaag wegzakken
niet kunnen uitschreeuwen het verdriet
sterven zonder iemand het ziet.
uit: dood-gelukkig 1973 / Stabo
zondag 26 augustus 2012
Benno Barnard
Men leze
Op de rug van de wind, als op ganzen verreisde, en
onkruid geworden, van de schoffel verschoonde, ge-
zegende zaadjes. Men leze, en dat met verbeelding.
De schutting, geteerde verwijzing naar u, uw geliefden,
men leze, manshoog, met de kwasten als komma's, zijn
eigen omheining van planken, van hout om te lezen.
En heeft men het uit, wat niet kan, men leze dan lang
in als kranten gekreukeld droog goed, dat nog uithangt.
uit: Het Tongbotje Atlas
Het ‘tongbotje’, zo leerde ik later, is geen verkleinwoord, maar zo héét het ding dat van ‘s mensen spreekorgaan overblijft, als we op weg zijn weer gras te worden. Het is net zoveel verkleinwoord als ‘meisje’.
Simon Vinkenoog
Georges Braque
het kamerlandschap breektzich in de broze dingen
van dit 4-dimensionaal bestaan
de doden die ons tevergeefs omringen
zijn hier schoorvoetend langsgegaan
en hebben ons hun kleur gelaten
o vormen die een mens moet haten
o grijze daden in een vreemd beheer
de ruimte door geen kracht meer in te halen
o braque o dwazen die een volkslied zingen
Gerrit Komrij, pas overleden
De Zwijgzaamheid
Eer maakt men lakens wit met inkt,Eer speelt men schaak met bezemstelen,
Eer vindt men nog een roos die stinkt,
Eer ruilt men stenen voor juwelen,
Eer breekt men ijzer met zijn handen,
Eer zal men stijgen in valleien,
Eer legt men een garnaal aan banden,
eer leert men geiten kousen breien,
Eer plant men bomen op de weg,
Eer zal men kakken in zijn hoed,
Dan dat ik u mijn ziel blootleg
En zeg wat ik thans lijden moet.
------------------------------------------
uit: 'Alle gedichten tot gisteren', 1994.
Schrijver: Gerrit Komrij
Ester Naomi Perquin
De laatste onbekende
Dus u heeft in het geheim geleefd, werd ondergronds
geboren, u bent nooit in beeld geweest.
Dus u woonde op plaatsen waar geen kijkers kwamen,
geen hond verlaten rondliep, neus dicht bij de grond,
u kwam nooit in verleiding iemand
duidelijk zichtbaar te aaien.
U nam geen goedgeschreven woorden in de mond,
had geen zorgvuldig gezicht- hoe,
als wij u niet zagen heeft u geleefd?
Hield u zich ergens voor iemand verstopt?
Leek het voor u andersom- raakten wij weg
zolang u geen deel had aan ons?
U kunt niet meer weggaan zoals u hier kwam,
in het donker, als een geheim. Blijft u
zo zitten dan zoomen wij in.
Dit is uw kans om aanwezig te zijn.
uit: Namens de ander (2009) G.A. van Oorschot
Dus u heeft in het geheim geleefd, werd ondergronds
geboren, u bent nooit in beeld geweest.
Dus u woonde op plaatsen waar geen kijkers kwamen,
geen hond verlaten rondliep, neus dicht bij de grond,
u kwam nooit in verleiding iemand
duidelijk zichtbaar te aaien.
U nam geen goedgeschreven woorden in de mond,
had geen zorgvuldig gezicht- hoe,
als wij u niet zagen heeft u geleefd?
Hield u zich ergens voor iemand verstopt?
Leek het voor u andersom- raakten wij weg
zolang u geen deel had aan ons?
U kunt niet meer weggaan zoals u hier kwam,
in het donker, als een geheim. Blijft u
zo zitten dan zoomen wij in.
Dit is uw kans om aanwezig te zijn.
uit: Namens de ander (2009) G.A. van Oorschot
Abonneren op:
Posts (Atom)