A.F.Th. van der Heijden.

 ‘Zolang hij schrijft, zolang de lezer leest, is er geen tijd en dus geen onheil van de tijd’, schreef oud-literatuurcriticus Hans Goedkoop in zijn essaybundel Een verhaal dat het leven moet veranderen (2004) over A.F.Th. van der Heijden. Die constatering gaat nog steeds op, ook voor Van der Heijdens 888 bladzijden dikke, nieuwe roman Stemvorken (●●●●).

De schrijver zet de tijd erin stil door te schrijven, probeert de momenten van de extatische liefde van zijn hoofdpersonen te vangen in taal. Het resultaat is een roezige reeks erotische scènes en bespiegelingen daarover, die steeds blijven boeien.

Een imponerend boek, maar gaat u het ook lezen? Ik kan me het praktische pijnpunt voorstellen: je moet als lezer óók de tijd stilzetten. Zo’n boek lees je niet terwijl je iets anders doet – wat ik aan den lijve heb ondervonden. Ik was de afgelopen tijd zó ondergedompeld dat ik nu moeite heb om weer over te gaan tot de orde van de dag. Dat is nog eens een leeservaring.