Pukenui en Cape Reinga(" onderwereld")

Op 11 maart aangekomen op een kleiner camping, aan het strand, in Houhara Heads, op het schiereiland Aupori, vlakbij Pukenui.
De volgende dag vertelde onze NZ buurman geschrokken over de tsunami in Japan. In die ochtend om 6 uur onze tijd gebeurd, toen zat ik rustig naar de sterren te kijken, zag zelfs een vallende ster, niet wetende dat verderop on de grote oceaan, zoals ze het hier noemen, 1000 mensen al dood of vermist waren! Verschrikkelijk!

Snel gsm aan, p.c. aan over het nieuws, sms gelezen van Johan, geantwoord dat het hier mee zou vallen, volgens radioberichten.: de golven zouden hier niet al te hoog zijn en we zitten sowieso heel hoog boven de zeespiegel.

We gingen dus naar Cape Reinga, helemaal hoog klimmend met de camper, max 80 km meestal rond de 60, een prachtige route, met oude vulkanen begroeid met heesterachtige struiken, (veel bomen gekapt)omheen, koeien en schapen erop en voor je: de immense zee. Ook witte stranden konden we af en toe zien opduiken en heel  hoge duinen (tot 140m volgens het gids). Daar makkelijk parkeren, voor een zaterdag helemaal niet druk!

De weg naar de vuurtoren, op 48 km afstand te zien op zee, slentert door de vulkaanheuvels, je komt langs Cape Maria van Diemen genoemd naar de vrouw van de commandant van de Oost-Indische compagnie en slentert door, 3 km lang, in een tijd van 1 uur volgens het bord. Ik dacht , ja dat kan ik doen, je ziet het vuurtorentje onderaan staan, het is te doen. Ik had het net uitgesproken, toen gleed ik uit op de grind, viel op hand, knie en elleboog.:schaafwonden. Weg, wandeling! Ada ging mee terug naar de camper, verzorgde de wonden (betadine) en ging terug op pad, nadat ze zich verzekerd had dat ik niets verder mankeerde.

Maar ze was al binnen een uur terug, ja zonder mij, dat wel, dat gaat sneller, bovendien is ze een getrainde wandelaarster.

Op de Cape Reinga trefeen zich de wateren van de Tasmanse zee met die van de stille oceaan, door de tsunami in Japan zouden de ontstane golven verderop wel hooger zijn, ook de zee vertoont veschillende kleuren, groen, blauw, diep en minder, maar dat heb ik gemist: ik zal het op de foto's van Ada moeten zien.

Op die Cape zouden zich de doden opmaken voor hun reis naar hawaiki, vertrekpunt van deze geesten bij de wortels van de Pohutukawaboom (met rode bloemen, lijkende op zeegels)

Terug op de camping vertelde ons een andere gast uit Auckland, die een vaste plaats heeft , dat de vloed hier bijzonder was geweest: i.p.v. om 12 uur was hij er om 7.15 en ging 6 keer op en neer, tot aan de trap (5 hoge treden), normaal is het hier erg stil, qua getijde, langzaam en blijft laag. Hij vond het toen een beetje eng. Dat hadden we wel gemist, maar hadden we het wel niet willen missen?

Vandaag een dag pauze, het is zondag, erg rustig hier op de camping, een paar gasten zijn aangekomen uit de stad, en we willen niet weer op pad. Wel hebben we uitgestippeld wat we nog willen, maar vooral met het tempo op de weg – kunnen doen: de Maori workshop in de Haikanga harbour, nu slechts een baai,bij Opononi, de kauriboom bij Dargavaille en dan in 2 etappes naar Rotorua, dan langzamerhand terug naar Auckland.

De tijd gaat snel, de wegen zijn krom, gaan op en neer, dus de max. snelheid is wel eens 100 op de autoweg, anders 80, maar dan halen we soms, meestal is het 60. We haasten ons niet, de door mij begeerde Napier (alles herbouwd rond 1930) en de rest laten we over voor een andere keer!

Ada gaat dan op 22 maart van Auckland naar Wellington met de trein (12 uur), van daar uit naar Picton met de veer, heeft dan in Nelson een kamer geboekt, ze heeft nog 8 weken over , heeft ook een ticket voor een rondreizende bus: de magic bus, veelbelovend! Eigenlijk zou ik graag verder gaan, maar ik gun haar wel een hernieuwde stilte en mijn dierbare in Nederland mijn verhalen, uit mijn mond dan en niet meer via de blog.