Tot nu toe de 2 mooiste plekken in Northland! Het is eigenlijk tweeling dorpen zoals S’dijk en M’harnis. Alleen zijn allebei aan zee, de Tasmanse ze, in Hokianga’s Harbour.
Opononi is een kleine badplaats, die zijn naam verdiend aan Opo, een dolfijn, die in 1955 de zomer doorbracht spelende met kinderen. Tegenover de plaats over de zee voorbij de werf zie je enorme zandduinen.
Wij kozen voor die plek, om de workshop van James en Charlotte te volgen over bonecarving: zij wonen in Omapere. James helpt je met je eigen tekening in de hand die over een bot (van een koe) over te brengen en erin te snijden, dat kost je ongeveer 3 uur: het snijden en dan polijsten, dan pauze. Je gebruikt mini machines die je eerst moet uitproberen: James is een stille, geduldige leraar, hij doet het voor en let je dan proberen en in mijn geval knoeien. Dan krijg je een geweldige maaltijd van zijn vrouw Charlotte, die ons vertelt over haar familie en hun geloof en waarden ( respect voor de natuur en de ander, grote rol van de voorouders, de traditie voortbrengen, de taal behouden , vrij van anglicismen of amerikanismen enz.) Allebei zijn Maori’s. We mochten proeven van 3 soorten vis, waaronder haai, verse sla en mini tomaatjes, eigengemaakte mayonaise en brood, vooraf zelfgemaakte vierkantjes brood, geroosterd en omgevouwen aan de randen met eigengemaakt vissalade en peterselie. Delicious! Zij heeft 7 kinderen (2 dochters), 12 kleinkinderen en 5 achterkleinkinderen, allen wonende in Auckland. Zij wil eigenlijk de wereld niet zien, haar plek hier is haar bijna heilig, maar door die workhops (staan op internet) laat ze, zegt ze, de wereld tot hen komen. Na de maaltijd, weer aan het werk, schuren op allerlei manieren, het grootste werk eigenlijk, laatst even in het water en dan weer met een doek polijsten. 6 uur in totaal, en voor mijn part ik had wel langer kunnen werken voor een nog mooier resultaat, maar ik was op! Veel concentratie nodig geweest.
Na de workshop even onze geest en lichaam vrij spoelen in zee, even koud, maar lekker.
De avond ervoor zaten we in de keuken onze steaks op de barbecue te doen en kregen contact met een Duits meisje dat als kok de wereld rond reist (Canada, NZ, Australië) en een Australisch echtpaar uit Perth: veel uitgewisseld over onze manier van leven in NL en daar helemaal in het Westen van Australië, Australiërs zijn hier “aussies”, ik vertelde dus over de Ossies en Wessies. Ze hadden geen idee wat de muur allemaal inhield, ofschoon ze ongeveer van onze leeftijd waren, ver van hun bed, ja. In Perth is het vooral heet en ruw, een zwaar leven. Ze deden heel NZ in 2 weken!
s avonds even wandelen naar het “centrum” van Opononi (een paar huizen, een winkel een hotel café restaurant ongeveer)’om een welverdiende biertje te drinken. Ik een red lion aan de tap, 4 %, 6NZ$. Leuke muziek. Een old lady komt tot onze tafel met het nu wel bekende “how are you today?” en begint te vragen en vooral te vertellen. Wij vragen haar om bij ons te gaan zitten, ze haalt een wit wijntje en we babbelen. Zij is 86, weduwe van een motorcoureur en prijst zich constant gelukkig: gezond, een lieve familie, genoeg geld (flat in Sydney, één in Brisbane een huisje in Auckland en nu hier een “cabin”, soort mini huisje gehuurd) en ontmoet graag mensen. Heeft met de man de wereld gezien en nu regelt ze haar leventje zelf. Tof! De muziek nodigde ons tot dansen en Ada en ik gingen we het vrouwtje en de gasten een uur lang vermaken met onze danskunstjes! Heisel, zo heet ze, trakteerde ons op een drankje, applaudisseerde en was gelukkig en wij ook met haar en met de avond.
Terug snel naar bed. Maar toen we eenmaal lagen, bleef een licht aan en niemand van ons beide had er zin in om het uit te doen, smoesjes heen en weer en ja zo kregen we een enorme slappe lach. Ada deed het, heel dapper, toen bleek het buitenlicht ook nog aan te zijn en toen begon alles opnieuw. Giechelende meiden van 15, zou je zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten