Bobbi en Nick Ercoline geloven nog steeds in de boodschap van 'hun' Woodstock: love and peace. ©Marco Okhuizen Het moet zondag 17 augustus zijn geweest. Op het podium is de Britse popgroep The Who afgelost door Jefferson Airplane uit San Francisco. Leadzangeres Grace Slick kondigt 'een nieuwe dag' aan, voordat ze het nummer Somebody to love inzet.Het is de derde en laatste dag van de Woodstock Music & Art Fair. Ergens in die zee van 500.000 mensen wikkelen Nick en Bobbi zich op een van de heuvels in een grote, bemodderde deken met roze rand. Ze kussen en lachen. Zij legt haar hoofd op zijn schouder. De fotograaf drukt af.Dat moment kunnen Bobbi en Nick Ercoline zich niet herinneren. Ze hadden alleen oog voor elkaar en voor de mensen om hem heen. ,,We hadden niet eens door dat de foto werd gemaakt'', vertelt Bobbi. ,,Er liepen zo veel fotografen rond. We wisten het pas toen het album een jaar later uitkwam.''De foto vormt de hoes van het officiële Woodstock-platenalbum. Toen ze die voor het eerst zagen, viel het kwartje niet meteen. Ze herkenden eerst de zelfgemaakte kleurrijke vlinder van een vriend, toen de deken en daarna pas zichzelf.Een halve eeuw later heeft de foto niet aan waarde ingeboet. Bobbi en Nick, beiden 69 nu, zijn wereldwijd uitgegroeid tot het symbool van liefde en vrijheid, het gezicht van een generatie die streed voor burgerrechten en tegen de Vietnam-oorlog.,,Het had elk koppel kunnen zijn'', zegt Nick nuchter. ,,Het is gewoon een foto van twee jonge geliefden die knuffelen, terwijl overal om ons heen afval op de grond ligt.''Juist daardoor heeft de foto symbolische waarde, zegt Bobbi. ,,Te midden van die chaos staan wij vredig en liefdevol samen. We vertolken het gevoel en de sfeer van Woodstock. Het belang van deze foto is dat we vijftig jaar later nog steeds bij elkaar zijn. In de wanorde van het leven is liefde.''Dat bijzondere verhaal brengt ze in hun gouden jubileumjaar voor het eerst naar Nederland. Ze slapen op een woonboot in Amsterdam en zijn eregasten bij de aftrap van de theatervoorstelling Woodstock the story, van acteur en regisseur Laurens ten Den en muzikaal leider Matthijs van Noort. Met originele beelden en een liveband wordt in drie uur het verhaal van drie dagen Woodstock verteld.De show roept veel emotionele herinneringen op aan de vibes van toen. Nick: ,,Het is meer dan een concert. Het is een ervaring.'' Bobbi: ,,Het geeft me hoop dat we de wereld met vriendelijkheid kunnen veranderen.''Barman
Terug naar februari 1969, als hun liefdesverhaal begint in Dino's Bar & Grill in Middletown, New York. Student Nick heeft daar een bijbaantje als barman. Op een dag neemt een van de obers zijn vriendin mee: Bobbi. De collega stelt de bankmedewerkster aan Nick voor. ,,Let je een beetje op haar?'' vraagt de ober.Dat is voor Nick geen probleem. Hij kan letterlijk zijn ogen niet van Bobbi af houden. ,,Ze was prachtig met lang, blond haar. Naast haar intelligentie, humor en zorgzaamheid heeft ze alle kwaliteiten die een man wenst.''Drie maanden later maakt de ober een kapitale fout. Nick: ,,Hij ging voor vakantie naar de kust, zonder het Bobbi te vertellen. Hij liet haar alleen achter. Ik at pizza met haar, we gingen naar de film en vanaf dat moment zijn we elke dag samen geweest.''Bobbi knikt. Er is geen woord van gelogen of overdreven. Zo is het gegaan. ,,Nick had prachtig krullend haar en een snor. Hij lachte altijd.''Die zomer horen ze dat een groot muziekfestival plaatsvindt op het terrein van veehouder Max Yasgur, bij het plaatsje Bethel, zo'n 60 kilometer verderop. Op het programma staan (beginnende) grote artiesten als Jimi Hendrix, Joe Cocker, Janis Joplin, Crosby Stills Nash & Young, Santana, Joan Baez en Creedence Clearwater Revival.Nick: ,,Maar het was voor ons te duur. Het minimumloon was 1,63 dollar per uur. Dat verdienden de meeste jongeren van onze leeftijd. Een kaartje kostte 18 dollar voor drie dagen. Dat was het salaris van bijna twee dagen.''Bobbi: ,,We waren helemaal niet van plan te gaan. Op de openingsdag van Woodstock moest Nick werken. 's Avonds luisterden we op mijn veranda naar de radio. We hoorden dat het een gekkenhuis was. Mensen bleven komen, het verkeer stond vast en de politie stuurde auto's terug. We werden gegrepen door het enthousiasme van de verslaggever.''Sluipwegen
Hoewel de autoriteiten mensen afraden om nog te komen, stappen Bobbi en Nick de volgende dag met drie vrienden in een witte Chevrolet Impala stationwagen uit 1965. Ze kennen het gebied op hun duimpje, omzeilen wegafzettingen en rijden via sluipweggetjes door hooivelden, greppels en tuinen.Ze stranden uiteindelijk op acht kilometer van het festivalterrein en gaan te voet verder. Nick, grijnzend: ,,We hadden alleen het hoognodige bij ons: bier en wijn.''Tussen de de koffers, slaapzakken, instrumenten en stoelen die bezoekers onderweg hebben achtergelaten, vindt Bobbi de beroemde deken. ,,We hadden niet gepland daar te blijven. We wilden snel even kijken en weer naar huis gaan. Dat gebeurde niet.''Organisatorisch is Woodstock een zooitje. Vanwege de massale toeloop wordt de kaartjescontrole losgelaten en wordt het een gratis festival. Artiesten komen te laat, de techniek hapert, de lichtman wordt op het laatste moment de presentator, eten is in no time uitverkocht, er is geen water en er zijn te weinig toiletten. Bobbi: ,,Mensen uit de omliggende dorpen stuurden eten. Dat deelden we met de buren. Ik kan me niet herinneren dat ik honger had.''Ze zitten te ver weg om het podium te zien. Ze horen de muziek, zien de toppen van de geluidstorens en genieten van de hemel die door de podiumlichten een oranje gloed heeft. Baby's huilen, mensen lachen, zingen, dansen, spelen gitaar, mondharmonica en banjo. Ze slapen, koken, eten, vrijen en blowen. De geur van eten, etherische olie en marihuana prikkelt de zintuigen.Bobbi: ,,We kwamen natuurlijk voor de muziek. Maar met alle respect voor de artiesten, de mooiste ervaring was wat er allemaal om ons heen gebeurde. Het was lieflijk en knus.''Bobbi en Nick zijn zich bewust van alle onderliggende politieke boodschappen. Maar ze zijn geen activisten. ,,We droegen de mode van die tijd, hadden bloemen in ons haar, maar we waren geen échte hippies'' zegt Bobbi. ,,De meeste bezoekers waren eenvoudige, hardwerkende jongeren.''Modderpoel
Toch raakt het optreden van Joan Baez haar. De singer-songwriter is op dat moment zwanger en gescheiden van haar man, een anti-Vietnamactivist die vanwege dienstweigering in de gevangenis zit. ,,Toen zij We shall overcome zong, heb ik gehuild.''Het is heet. Af en toe valt regen en onweert het. Na elke bui dampen de ontblote lichamen en verandert het terrein in een modderpoel. Bobbi: ,,De omstandigheden waren zwaar. Maar als je net 20 bent en smoorverliefd, maakt dat niet uit. Niemand stoorde zich eraan. Iedereen zat in hetzelfde schuitje.''Hoewel op het bezit van een joint vijf jaar cel staat, gedoogt de politie in de geest van het festival drugsgebruik. Nick: ,,Er waren geen opstootjes. Het had geen zin om ruzie te maken. Je was onderdeel van de menigte. We maakten vrienden en genoten van de muziek.''In die massa van een half miljoen mensen zijn Bobbi en Nick een nietig plekje 'peace love and harmony' dat wereldberoemd wordt. Bobbi: ,,We waren ons toen niet bewust dat de hele wereld meekeek. Pas twintig jaar later realiseerden we ons wat de impact van Woodstock was.''Nick: ,,Ik maak me zorgen om de wereld waarin onze kinderen en kleinkinderen opgroeien. Wij hadden toen geen terroristenprobleem en bomaanslagen.''Bobbi: ,,Er gebeuren nu afschuwelijke dingen. De wereld heeft een Woodstock-gevoel nodig.''Liefde
Nick en Bobbi blijven voor altijd het iconische Woodstock-koppel met de deken. Thuis in Pine Bush (New York), op drie kwartier van Bethel, hangt de foto in de keuken boven de ontbijttafel. ,,Ik kijk er elke dag naar'', zegt Bobbi vertederd. ,,Het herinnert me aan de vrede en eensgezindheid op Woodstock en de liefde die Nick en ik voor elkaar voelen. Ik voel me rijk en gezegend.''Die liefde houdt al een halve eeuw stand, ondanks de vele tegenslagen. Vanaf het begin van hun huwelijk (1971) moet Nick vechten voor een baan. Ze houden financieel het hoofd net boven water en maken zware periodes door.Ze hebben allebei de ziekte van Lyme overleefd. Nick werkte in een gebouw naast de Twin Towers toen die bij de aanslagen op 11 september 2001 instortten. Bobbi werkte als verpleegster op een school waar bij een tornado negen kinderen omkwamen en haar zus pleegde zelfmoord.,,Als je dat allemaal overleeft, overleef je alles'', zegt Nick. ,,We lachen veel, we ruziën, we maken elkaars zinnen af. Zij weet wat ik leuk vind, ik weet wat zij leuk vindt.''Nu hebben ze een prachtig gezin met twee zonen (40 en 38) en vier kleinkinderen. ,,We hebben veel meegemaakt samen. Het is hard werken'', besluit Bobbi. ,,Mijn advies: kies je battles. Je hoeft niet altijd gelijk te hebben. Van binnen denk ik soms: wat een eikel, haha. Maar ik weet dat ik niet beter af ben zonder hem. Soms is het beter gelukkig te zijn dan gelijk te hebben. We mogen elkaar niet altijd, maar we houden wel altijd van elkaar.''Woodstock the story is tot eind mei in Nederlandse theaters te zien. woodstockthestory.nl-
-
-
-
zondag 27 januari 2019
'De wereld kan weer wat Woodstock gebruiken'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten