Marjon van Royen: 'Het is een naar gevoel om niet meer gewild te zijn'

Met grote tegenzin neemt Marjon van Royen afscheid als NOS-correspondent in Latijns-Amerika. Weemoedig blikt ze terug op dertien fantastische jaren.

"We leggen het steeds weer af tegen binnenlandse hypes, zoals die bultrug Johannes"

Een interview met de gewezen NOS-correspondent Marjon van Royen (55) moet via Skype. Ze woont in Rio de Janeiro, de stad waar ze dertien jaar geleden kwam wonen. Ze wil er nooit meer weg, ook al valt de stroom dagelijks uit en staat ze vaak uren in de rij voor de bank.

Het werd haar laatste opdracht voor het NOS Journaal, het medium waarvan ze op 1 januari na dertien jaar correspondentschap afscheid nam. De reportage, uitgezonden op 31 december, is een typisch Van Royen-verslag: veel oog voor de onderkant van de Latijns-Amerikaanse samenleving, in dit geval crackverslaafden, en met wantrouwen tegenover de gevestigde orde. De Braziliaanse autoriteiten willen geen verslaafden in het blikveld van toeristen met de Olympische Spelen (2016) en het WK voetbal (2014) in aantocht. Ze laat zien hoe een onnozel lachende hulpverlener een 13-jarig verslaafd jongetje vastzet zonder tussenkomst van de rechter en zonder zijn moeder op de hoogte te stellen. 'Dit is een gevangenis', zegt het jongetje als ze hem twee weken later opzoekt.
 'Terwijl de wereld naar Azië keek, is er hier een Latijns-Amerikaanse trots ontstaan', zegt ze. 'Er is optimisme, voor het eerst. Het gaat economisch goed en de gigantische kloof tussen arm en rijk is een klein beetje gedicht.'

 Haar contract met de NOS eindigde niet vanwege het meningsverschil over de gedroomde invalshoek. Ze moest weg vanwege het roulatiesysteem dat Hans Laroes, de voormalige hoofdredacteur van NOS Nieuws, voor zijn vertrek invoerde.

 Je vindt dat je te weinig hebt gehoord?
'Het is nogal koud en kil. Weg is weg, klaar.'

Je mocht nog wel correspondent worden op de Nederlandse Antillen.
'Dat was een schandalig voorstel. Ik heb dertien jaar lang verslag gedaan uit 36 Latijns-Amerikaanse landen en dan zou ik nu een gemeente van Nederland moeten verslaan? Voor een vergoeding waarmee ik alleen als au pair zou kunnen wonen? Nou ja, het was geen serieus voorstel.'