De Nobelprijs voor de Literatuur is dit jaar toegekend aan Patrick
Modiano.
De jury roemde de Fransman om "de herinneringskunst waarmee hij de meest
ongrijpbare menselijke lotsbestemmingen heeft weten op te roepen".
Modiano heeft zo'n 30 romans op zijn naam staan en won belangrijke
prijzen zoals de Prix Goncourt en de Oostenrijkste Staatsprijs voor
Europese Literatuur.
Zijn meestal beknopte romans spelen zich vrijwel zonder uitzondering af
in Parijs en kennen als terugkerende thema's de nazi-bezetting, het
joods-zijn en verlies van identiteit.
Vorig jaar ging de Nobelprijs naar de Canadese schrijfster Alice Munro.
Het gras van de nacht
Al
45 jaar schrijft de Franse schrijver (1945) over personages die
gevoelig zijn voor 'mensen en dingen die op het punt staan te
verdwijnen'. Meestal wandelend door een gedetailleerd beschreven Parijs
komen bij hen herinneringen terug aan mensen die zij kort hebben gekend.
In deze roman herinnert een oudere auteur zich het meisje Dannie met
wie hij medio jaren zestig een korte relatie had. Ze verdween uit zijn
leven, waarna Jean door een inspecteur werd ondervraagd over haar en
enkele figuren die zij ontmoetten in een hotel in Montparnasse. Twintig
jaar later leert het politierapport Jean dat hij in kringen van
Marokkaanse activisten moet hebben verkeerd. Maar weer twintig jaar
nadien dringen de vervagende herinneringen zich op en biedt het altijd
bijgehouden aantekeningenboekje maar beperkt houvast. In een
melancholische en dromerige sfeer glijdt de hoofdpersoon heen en weer in
de tijd. De personages blijven schimmen, ontheemd en onzeker over hun
identiteit. Raadselachtig in zijn thematiek, maar glashelder en prachtig
geschreven. Voor de Modiano-fan een vertrouwd en ongetwijfeld weer
welkom geluid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten