Een laatste in de serie ‘kussen’. De titel (zeekool) doet geen kus vermoeden, maar hopelijk komt hij toch aan op de goede plek / oo-go

crambe

de wind wiegt ze

mist-witte sluiers.

zomerlicht vult los

wel duizend mazen

van de crambe op.

een waas van vlinders

als blos, als nimbus

door ziende ogen

wordt het hart gekust

waar vreugde, als

vriendschap, straalt.

geen gewicht

kent geur van honing,

zomin als de droom,

die we als liefde roemen.

René Mijnders