implosie
Op een zandweg door de duinen
waar de aloude man voorwaarts
en de resttijd achterwaarts liep
was de ontmoeting met eenzaam.
De man, zomaar aan het struinen,
rook het grauwe zand, zilt en aards.
Het was alsof de zee hem riep,
maar traagheid kroop, bedachtzaam.
Er vliegt geen vogel door de lucht.
Ruisen smoort in onhoorbaarheid.
Alleen het panorama dijt uit.
Zijn leven krimpt tot een gerucht
en ook dat raakt hij nu kwijt.
Wat overblijft is tijdgeluid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten