Wakker liggen
De zachte regen ruist de rust
naar binnen door 't open raam
dat rammelt, kreunt, steunt
door de rukkende wind
de bomen schudden hun bladeren los;
op 't beton van 't balkon
krast 'n dor blad.
door al deze geluiden wordt
de stilte groter
de mens
in 't donker
kleiner.
Bedroefd
Ontwaakt uit slaap
in verwarring geraakt
rollend traan na traan
iemand riep mijn naam.
Biddend, denkend wie is in nood
'n levende of een geest allang dood
was 't een groet, een vermaan?-
Eens zal je sterven gaan
Onderdoorgaan
Niet waar kunnen maken
steeds verder in ellende raken
niet meer incasseren de klappen
naar omlaag wegzakken
niet kunnen uitschreeuwen het verdriet
sterven zonder iemand het ziet.
uit: dood-gelukkig 1973 / Stabo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten