Beste foodwatcher, We nemen aankoopbeslissingen vaak in slechts een paar seconden. Meestal op basis van de voorkant van een verpakking. Maar verreweg het merendeel van de consumenten bestudeert echt niet van ieder product de kleine lettertjes op de zij- of achterkant tijdens het boodschappen. Dat zou ook niet nodig moeten zijn! Heel veel voedselfabrikanten weten dit. Ze zien genoeg kansen om te misleiden. In deze nieuwsbrief: een aantal opvallende zaken uit het zuivelschap.     Meldpunt misleiding! Doe een melding >>

Mmmm… Lokken met Almhof Het grootste woord op de voorkant, blijkt maar heel weinig in het product te zitten als je kijkt naar de ingrediënten... Pas na yoghurt, suiker, water, perziken en abrikozen volgt de - sterk aangeprezen - mascarpone. Wettelijk mag dit, maar om met de woorden van de Nederlandse Voedsel- en Waren Autoriteit (NVWA) te spreken: “De vraag wat misleidend is, is niet alleen een juridische vraag of een vraag voor de NVWA. Het is een vraag waarop we met z'n allen het antwoord moeten uitmaken.” Netter was wat ons betreft geweest als er voor op de verpakking had gestaan: 'yoghurt met wat mascarpone'.

Tekortkoming in tekst en uitleg bij Arla Onze vrienden van foodwatch Duitsland voeren op dit moment een campagne tegen zuivelgigant Arla. Het bedrijf adverteert met een klimaatsticker die 71% minder CO2-uitstoot belooft. Deze zegel zit op de voorkant van hun lang houdbare biologische weidemelk. De klimaatwinst heeft echter geen betrekking op de melk, maar slaat op het verpakkingsmateriaal. Dit wordt via een hele kleine asterisk op de voorkant vervolgens verder op de zijkant van de verpakking toegelicht. Onafhankelijk onderzoek in opdracht van foodwatch toont aan dat 84% van de respondenten deze voorstelling van zaken misleidend vindt. 60% van de ondervraagden gaat ervan uit dat de aangeprezen CO2-reductie betrekking heeft op de melk, en niet op de kartonnen verpakking. Melkproductie is zeer klimaatintensief. De verpakking van een gemiddelde biologische houdbare melk is voor slechts verantwoordelijk voor 2,5% van de totale uitstoot. Niet gek dat dit product afgelopen jaar is genomineerd voor de Duitse variant van het Gouden Windei…

Oer-Hollands product uit Duitsland bij Campina Productherkomst en marketing... Producenten goochelen hiermee. En het mag gewoon vaak van Brussel en Den Haag. Maar hiermee wordt het er niet duidelijker op voor consumenten. Campina maakt een 'oer-Hollands' uitziende kwark. Van Nederlandse koeien, die Nederlandse weidemelk geven. Maar kijk je naar de landcode, dan is het product in Duitsland gemaakt.  Kijk altijd goed naar de ovaaltjes met de EG-code als het om zuivel of dierlijke producten gaat. Hierin staat het landcode waar een product is gemaakt.

MELDPUNT MISLEIDING Zie jij voedselproducten of reclames (in het zuivelschap of daarbuiten) waarbij je vermoedt dat de fabrikant je probeert te misleiden? Laat het ons weten! Dankzij oplettende consumenten en eigen onderzoek heeft foodwatch in de afgelopen jaren heel wat misleidende marketingtrucs onthuld en Gouden Windeieren uitgedeeld!  ZO DOE JE EEN MELDING...

Foodwatch spreekt bedrijven en de politiek continu aan op valse claims en misleidende marketing. Toch is er nog altijd geen strenge wetgeving die misleidende etiketten verbiedt en ontbreekt adequate handhaving. Vreemd, want in de basis hebben we met z’n allen op Europees niveau wel afgesproken dat producenten consumenten niet mogen misleiden.  Volgens de Europese basisverordening voor levensmiddelenwetgeving (Verordening EG 178/2002) "mogen de reclame voor en de presentatie van levensmiddelen (...) de consument niet misleiden". De EU-verordening inzake voedselinformatie bepaalt ook dat informatie over levensmiddelen niet misleidend mag zijn, bijvoorbeeld met betrekking tot de kenmerken en de wijze van productie of vervaardiging. De NVWA stelt: "Wat zonder meer fout is, is misleiding. Veel levensmiddelen uit een supermarkt, bevatten fouten in de etikettering. […] De wettelijke bepalingen zijn duidelijk: de consument mag niet in verwarring worden gebracht. Als NVWA moeten we daar scherp op zijn, want het bedrijfsleven zoekt soms de grens op van wat mag." Helaas komen wij iedere week nog misleidende producten tegen. Het mag niet, maar het gebeurt wel…

	Met vriendelijke groet,

Frank Lindner, Campaigner

Deel deze nieuwsbrief op social media:

P.S. We maken ons al jaren hard in de strijd tegen misleiding. Foodwatch biedt een belangrijk tegengeluid. Steun je onze strijd met een extra donatie? Dankjewel!

Misleiding: het mag niet maar het gebeurt wel

Wordt dit bericht niet goed weergegeven? Klik dan hier

 

 

Kate Winslet over HBO-serie Mare of Easttown: 'Dit is de droom van iedere acteur'

Interview met actrice, bedenker en regisseur

In HBO-serie Mare of Easttown volgen we het verhaal van Mare Sheehan, een humeurige rechercheur die een moord in haar woonplaats onderzoekt. Volgens Winslet lijkt Mare op ons. ‘Je kunt je makkelijk in haar verplaatsen.’

© VPRO Gids

abonneer

cadeautje

Je leest dit artikel uit de VPRO Gids gratis op VPRO Cinema. Wil je meer lezen over oa documentaires, podcasts en boeken? Neem dan een digitaal abonnement.

Curmudgeonly, dat is het woord waarmee regisseur Craig Zobel (The Leftovers) Mare, de hoofdpersoon van de HBO-miniserie Mare of Easttown, omschrijft. Een woord dat zoveel betekent als grof, slechtgehumeurd, onaardig. Termen die in de geschiedenis van de televisiedetectives meestal slaan op de oude, mopperende mannen die naast onaangepast vaak ook briljant zijn en de ingewikkeldste politiezaken altijd weten op te lossen.

Maar Mare Sheehan – politierechercheur in het plaatsje Easttown, waar een tienermeisje is vermoord – is alleen slechtgehumeurd. Een bewuste keuze van Kate Winslet, de acteur die Mare vertolkt, aldus Zobel. ‘Kate besloot iemand van haar te maken die het weinig interesseert wat anderen van haar vinden. Iets wat je niet vaak ziet bij vrouwelijke hoofdpersonen, maar dat maakt haar voor mij heel interessant.’

Nu heeft Mare genoeg om over te mopperen. Ze werkt bijvoorbeeld al een jaar aan een verdwijningszaak van een ander tienermeisje. Een zaak die ze maar niet krijgt opgelost. Ze is gescheiden, moeder en grootmoeder. Haar eigen moeder (de altijd prettige Jean Smart) woont bij haar in huis. Ze lurkt voortdurend aan haar vape en sleept behoorlijk wat onverwerkte emotionele bagage met zich mee. En er is die ene keer in haar leven dat ze echt uitblonk: toen scoorde ze het beslissende punt tijdens een basketbalfinale van haar middelbare school, 25 jaar geleden. Al wordt ze er door haar stadsgenoten nog steeds dagelijks aan herinnerd.

‘Ik was nog nooit iemand tegengekomen als Mare. Ze is de droom van iedere acteur.’

Kate Winslet

Overleven

‘Er is niets bovenmenselijks aan Mare,’ zegt Brad Ingelsby (The Way Back), die alle zeven afleveringen schreef, via Zoom. ‘Ja, ze is vastberaden en vasthoudend als rechercheur. Ze is een taaie. Maar ze is ook weer niet superbedreven in haar werk. Ze heeft geen specifieke vaardigheden waarmee ze de aanwijzing vindt die iedereen over het hoofd ziet. Er is niets dat haar uitzonderlijk maakt. Mare lijkt meer op ons dan op de rechercheurs die we eerder op tv hebben gezien. En dat maakt het makkelijker om je in haar te verplaatsen.’

Die menselijkheid is ook wat Oscarwinnaar Kate Winslet aantrok in het project. Mare of Easttown is haar eerste uitstapje naar televisie sinds Mildred Pierce, de HBO-miniserie uit 2011 waarvoor ze een Emmy Award mocht ontvangen. ‘Ze is gewoon zo echt,’ zegt de actrice over Mare. ‘Ze werkt hard. Ze is moeder en overgrootmoeder. Ze probeert te functioneren en tegelijkertijd te overleven. En terwijl ze al deze ballen in de lucht moet houden, wordt er in Easttown elke dag veel van haar verwacht. Terwijl ze ook haar eigen angst en verdriet heeft.’

Guy Pearce en Kate Winslet in Mare of Easttown

Winslet las de eerste twee afleveringen van Mare of Easttown eind 2018 tijdens de opnames van de film Blackbird en nog voor ze Ammonite maakte. Ze wist direct dat ze dit personage wilde spelen, zegt ze drie jaar later via Zoom.

‘Ik was nog nooit zo iemand tegengekomen. De worstelingen en haar crisis, de ijver waarmee Mare haar werk doet, het feit dat ze zowel onuitstaanbaar als beminnelijk kan zijn, warm en prikkelbaar, afstotelijk en charmant, sterk en kwetsbaar. Alles. Ze is de droom van iedere acteur.’

Geen opsmuk

Winslet die ook uitvoerend producent is, stond erop dat Mare niet alleen een levensecht personage was, maar dat ze er ook zo uit zou zien. Mares haren zijn daarom meestal vastgebonden in een slordig staartje, ze draagt weinig make-up en haar uiterlijk is dat van een vrouw van midden veertig die twee kinderen heeft gehad, iedere avond een biertje opentrekt na haar werk en als er geen tijd is om te koken een Philly cheese steak (een broodje met vlees en gesmolten kaas) eet. ‘We hadden ook de tv-versie van Mare Sheehan kunnen creëren,’ zegt Winslet. ‘Iemand met altijd perfecte krullen, of het type dat make-up opdoet voordat ze naar haar werk gaat. Maar ik heb geen seconde geloofd dat Mare tijd of zin zou hebben om in de spiegel te kijken. Daar heeft ze het veel te druk voor. Net zoals de meeste mensen die ik ken.’

Zoals Mare geen typische televisierechercheur of hoofdpersoon is, zo is Mare of Easttown ook geen standaard detectiveserie. Zeker, er komen geijkte stijlfiguren uit het genre voorbij: een klein stadje dat wordt opgeschrikt door de brute moord op iemand uit de gemeenschap, de rechercheur die het vertrouwen verliest van de mensen met wie ze is opgegroeid en de buitenstaander die tegen de zin van de hoofdpersoon aan de zaak komt werken. Toch is de uitvoering telkens net even anders dan we gewend zijn van het genre.

Zo is de buitenstaander – detective Zabel, gespeeld door Evan Peters, die recent ook in WandaVision te zien was – niet die doorsnee bedreiging die weggewerkt moet worden. Hij is een uitgewerkt, interessant personage, iemand die zelfs heel wat aardiger overkomt dan Mare. De onthullingen in de zaak zijn (in elk geval tijdens de eerste vijf afleveringen die werden vrijgegeven om te recenseren) behoorlijk geloofwaardig en soms zijn ze zo onverwacht dat je geschrokken opveert. En het politiewerk is gewoon werk. Zonder opsmuk.

‘We hebben heel erg ons best gedaan om clichés uit de traditionele detectiveseries te vermijden,’ zegt regisseur Craig Zobel. ‘Er zijn er vast een paar doorheen geglipt, maar Kate en ik waren heel scherp op alles wat neigde naar “gemaakt voor televisie”.’ Hij noemt als voorbeeld het whiteboard volgeplakt met foto’s van verdachten, met van die getekende lijntjes die iedere verdachte met het slachtoffer verbindt, iets wat regelmatig voorkomt in politieseries. Maar volgens Zobel is zo’n bord echt alleen een visueel geheugensteuntje voor de kijker. ‘Ik vroeg de agenten of ze dit gebruikten en ze zeiden: natuurlijk niet, anders weet iedereen die binnenloopt meteen wie we verdenken.’

‘Ik wilde vooral een verhaal vertellen over de plek waar ik zelf ben opgegroeid, over de rituelen en het ritme van het dagelijks leven.’

Brad Ingelsby

Politieacademie

Winslet liep ter voorbereiding mee met een vrouwelijke rechercheur in Deleware County, net buiten Philadelphia. ‘Ik heb surveillances gedaan in de onderwereld van Philadelphia. Ik heb me op de achterbank van auto’s moeten verstoppen met een kogelvrij vest aan. Ik heb schiettraining gehad. De hele rataplan. Het was eigenlijk een ingekorte versie van de politieacademie.’ Maar er was één ding waar de agenten die haar trainden volgens Winslet prat op gingen: het moest allemaal niet té perfect. ‘Als je iemand handboeien om moet doen, terwijl een andere verdachte probeert te vluchten, maakt het niet uit welke techniek je gebruikt. Dingen gaan mis, zeiden ze. Zo is het echte leven.’

Ook de gemeenschap waarin Mare woont, moest zo authentiek mogelijk zijn. Easttown is gebaseerd op een mengelmoes aan stadjes in Pennsylvania, waaronder het echte Easttown, een plaats vlak bij Philadelphia, waar schrijver Ingelsby vandaan komt. ‘Ik wilde in wezen vooral een verhaal vertellen over de plek waar ik zelf ben opgegroeid, over de rituelen en het ritme van het dagelijks leven daar,’ zegt hij. ‘Al moest het verhaal uiteraard ook boeiend zijn, zodat mensen elke week terugkomen voor een nieuwe aflevering.’

De eerste aflevering begint met sfeerimpressies van het fictieve Easttown, dat het midden houdt tussen een industriestad en een Amerikaanse plattelandsstadje. Verlichte torens op een fabrieksterrein, een vrijstaand huisje met afgebladderde verf, de stenen schoorstenen op een rij arbeidershuisjes. Alles in stemmige grijstinten. Het is een stadje dat ietwat desolaat aanvoelt als je er doorheen zou rijden. En een plek waarvan door buitenstaanders direct wordt aangenomen dat iedereen er bij de vorige verkiezingen op Trump stemde. ‘Maar dat is helemaal niet het geval,’ zegt Ingelsby. ‘Mijn schoonvader werkte bij de spoorwegen, was een vakbondsman en hij heeft op Biden gestemd.’

Kate Winslet in Mare of Easttown

Gordelroos

In het Easttown uit de serie komen regelmatig tienerzwangerschappen voor, evenals oxycodonverslavingen. Maar er zijn ook diverse LHBQ+’ers, er is een meisje met downsyndroom en er zijn sekswerkers, allemaal goed uitgewerkte personages. Hiermee schetst de serie een beeld van dit stukje Amerika dat inclusiever is dan vaak wordt aangenomen.

Volgens Ingelsby wordt een gemeenschap als Easttown vaak onterecht weggezet als white trash. ‘Er is een groot gebrek aan bewustzijn over deze gemeenschappen en over hoe deze mensen echt zijn, hoe ze hun leven leiden. Ik denk dat ik dat met deze serie wil rechtzetten. Ik wil de moed van deze mensen tonen die iedere dag opstaan en doen wat ze moeten doen. Ik wilde laten zien dat ze intelligent zijn en om elkaar en hun gemeenschap geven.’

Winslet, die zelf Brits is, meent dat het kleinstedelijke van Easttown niet typisch Amerikaans is. ‘Er zijn overal ter wereld plekken waar het merendeel van de inwoners nooit ergens anders heeft gewoond,’ zegt de actrice, die in een vergelijkbare, hechte gemeenschap is opgegroeid. ‘Als Lorraine aan het einde van de straat gordelroos had, wisten we het allemaal.’ Het waren dan ook die ingesleten onderlinge connecties van het dagelijks leven in Easttown die zo resoneerden bij Winslet. ‘De serie gaat over mensen die iedere dag hun best doen om rond te komen en proberen iets van hun leven te maken. Dat gevoel van saamhorigheid en eenheid vond ik ontroerend. En Mare, ook al houdt ze van de gemeenschap om haar heen en verafschuwt ze haar tegelijkertijd, uiteindelijk wint houden van toch. Dat gebeurt bij iedereen, anders zouden ze er niet zijn.’

  In de ijzersterke nieuwe dramaserie Mare of Easttown volgen we het verhaal van Mare Sheehan, een humeurige rechercheur die een moord in haar woonplaats onderzoekt. We spraken erover met hoofdrolspeler Kate Winslet.

 

Onlangs ondertekende jij de petitie voor 10.000 pardonners, die – net als ik – al jarenlang vergeefs wachten op een Nederlands paspoort. Daarvoor wil ik je heel hartelijk bedanken. Ondanks dat ik hier al 27 jaar woon mag ik me nog steeds geen Nederlander noemen, kan ik geen huis kopen en mag ik niet stemmen. Ik voel mij hierdoor een tweederangsburger. Jouw steun, samen met die van ruim 40.000 anderen die de petitie ondertekenden, betekent veel voor me. Het geeft mij het gevoel dat ik er óók bij hoor. Nu de politiek nog. Help jij mee om 50.000 handtekeningen binnen te halen?

Moties in de Tweede Kamer In februari stemde de Tweede Kamer voor een motie om ons, pardonners, te laten naturaliseren. Even gloorde er hoop aan de horizon, maar de reactie van demissionair staatssecretaris Broekers-Knol smeet die deur weer keihard dicht. Zij kondigde aan eerst nader onderzoek te willen laten uitvoeren. Afgelopen dinsdag werd een nieuwe motie ingediend, waarin de regering gevraagd werd dit nieuwe onderzoek te schrappen en direct uitvoering te geven aan de in februari al aangenomen motie. Een meerderheid van de Kamer stemde hiermee in. Goed nieuws? Jazeker, maar zekerheid of de motie nu ook echt wordt uitgevoerd hebben we niet. Dus we gaan door met onze petitie!

Help mee nog meer mensen te bereiken! Op naar de 50.000 handtekeningen! Help jij mee? Vertel erover aan familie, vrienden en bekenden of deel onze posts op Facebook, Twitter, LinkedIn en via Whatsapp.Via de buttons kan je onze actie delen. Namens mijzelf en alle andere 10.000 pardonners, heel veel dank. Hartelijke groet, Yosef

'Ik zit de bloei van mijn leven, maar groei niet'

Marine (22) is rechtenstudent, maar zal later nooit rechter, officier van justitie of notaris kunnen worden. Ook zomaar op vakantie gaan of stemmen zit er niet in. En het is maar de vraag of ze ooit kan trouwen met haar grote liefde. Marine: ‘Ik besta niet meer in Armenië en de kans is groot dat ik ook in Nederland nooit écht zal bestaan.'

► Lees Marines verhaal

Waschbaer

 

#whomademyclothes

Beste mevrouw Brigitte Flint,

Vandaag is het Fashion Revolution Day. Op deze dag worden de mensen herdacht die 8 jaar geleden bij de instorting van de textielfabriek Rana Plaza in Bangladesh zijn omgekomen of gewond zijn geraakt. Het is een dag waarop gepleit wordt voor betere veiligheidsnormen en eerlijke arbeidsomstandigheden. Het is ook een dag die ons eraan herinnert dat we nog steeds moeten opkomen voor die revolutie in de textielindustrie en daarbij helpt de vraag "Wie heeft eigenlijk mijn kleding gemaakt?".

De Fashion Revolution-campagne "Who made my clothes" geeft de vele mensen die in de textielindustrie werken een gezicht. Daarom doen wij ook dit jaar weer mee. Het gaat om meer transparantie in de mode-industrie, voor een systematische verbetering van de mensenrechten en milieubescherming in de textielbranche.

De positieve ontwikkeling vindt langzaam plaats. Te langzaam vinden wij, er is een grote omslag nodig. Daarom richten we ons niet alleen op opvallende campagnes zoals de Fashion Revolution Week, maar zetten we ons als lid van de Fair Wear Foundation continu in voor faire en humane arbeidsomstandigheden in de confectieateliers van onze leveranciers.

Deze faire verbintenis is in de aanhoudende coronacrisis belangrijker dan ooit. Wij annuleren geen leveringen en zetten onze partners niet onder druk als onze bestellingen door plaatselijke lockdowns of quarantainevoorschriften niet binnen de afgesproken termijn verwerkt kunnen worden, waardoor de levering vertraging oploopt. Want net als wij hebben onze leveranciers en hun medewerkers immers te maken met de pandemie en de gevolgen ervan.

Vorige week ontvingen we foto's uit het confectieatelier van een leverancier in Turkije, die ons sinds 2018 belevert en gespecialiseerd is in het naaien van jeans en andere casual kleding. De medewerkers geven met masker op, het antwoord op de Fashion-Revolution-vraag: "I made your clothes".

Steun de verandering in de mode- en textielindustrie en de mensen die hun brood verdienen met het maken van kleding. Koop bewust en vraag jezelf steeds weer af: „Who made my clothes?“ Met vriendelijke groet,   het Waschbär team

Circulaire mode — de oplossing voor een duurzame kledingindustrie? De kledingindustrie is gebaseerd op het concept 'Fast Fashion', zogenaamde snelle mode. Met circulaire mode kunnen we daar verandering in brengen. Wat houdt dit precies in? Ontdek hier meer over het principe van een circulaire economie binnen de modewereld.