'Samen participerend naar de voedselbank, want failure is fun'

OPINIE - malou van Hintum − 18/09/13, 11:30

© anp. De Voedselbank i n Amsterdam.

column De participatiesamenleving is een mooie term om te verbloemen dat arme mensen gewoon de klos zijn, stelt Malou van Hintum.

• Nee, mevrouw Klijnsma. Er is veel meer schaamte nodig. Niet bij arme mensen, maar bij politici zoals u

• 
  © anp.
  Jetta Klijnsma.

• Zet die andere bril op, en je ontdekt dat de crisis een blessing in disguise is.Om versleten kledingstukken te verwerken in een gezellig patchworkkleed dat je over je heen kunt trekken als de verwarming op 17 graden staat

Ik vind het prachtig, die participatiesamenleving. Wel jammer dat koning en kabinet daar pas over beginnen als je mag participeren in het verdelen van tekorten, maar vooruit. Keep smiling! Samen participerend naar de voedselbank schept een band en is best leuk. Je leert allemaal nieuwe mensen kennen - netwerken! - met allemaal nieuwe problemen, waar er heus wel een paar bij zijn die je kunt verzachten of verhelpen. En dat is hartstikke goed voor je zelfrespect.

Bonuspunten
Eigenlijk is de crisis een kans. Een kans om het beste van jezelf te ontdekken. Positiviteit, veerkracht, vertrouwen. Ben je 55, word je ontslagen, moet je huis geveild worden omdat je hypotheek hoger is dan je Bijstandsuitkering en word je dakloos - je krijgt een kans. Een kans om je leven te resetten, om helemaal opnieuw te beginnen. Als je relatie deze tegenslag niet overleeft, maakt dat de lei alleen maar schoner. Het zijn eigenlijk allemaal bonuspunten, je moet het alleen wel willen zien.

Zet die andere bril op, en je ontdekt dat de crisis een blessing in disguise is. Een uitgelezen mogelijkheid om af te vallen - geen snoep, geen alcohol; lopen en fietsen in plaats van autorijden -, om samen liedjes te zingen in plaats van concerten te bezoeken, om je eigen hippe truien te breien en versleten kledingstukken te verwerken in een gezellig patchworkkleed dat je over je heen kunt trekken als de verwarming op 17 graden staat.

Failure is fun
Ach mensen, het geluk ligt voor het oprapen. Ik heb op mijn bureau het boek 'The Happiness Project' liggen, waarin ik elke dag een stukje lees. Toeval of niet, gisteren belandde ik bij het hoofdstuk Failure Is Fun. Dat lijkt me nou een perfect motto om in het Torentje op te hangen. Zelf lach ik me ook te barsten als ik hoor wie er weer ontslagen is, 70 uur per week werkt om 1300 euro netto per maand over te houden, of als 50-plusser gezellig bij zijn moeder is ingetrokken. ROFLOL!

Hoe je dan ook nog kunt mantelzorgen en vrijwilligerswerk doen en crowdfundingprojecten steunen - participeren kost namelijk tijd en geld - is mij een raadsel. En dan heb ik het nog niet over de mensen die afhankelijk zijn van al die mantelzorgers, vrijwilligers en crowdfunders, en dankbaar moeten zijn voor elke kruimel aandacht, tijd en geld.

Brood stelen
Aan de vooravond van Prinsjesdag 1996 veroorzaakte de dit jaar overleden bisschop Tiny Muskens nogal wat tumult toen hij sprak over de stille, schrijnende armoede in Nederland. Muskens stelde dat politici hun hoofd afwenden en hun verantwoordelijkheid ontlopen, en vond dat arme mensen in het uiterste geval een brood mogen stelen.

Inmiddels is de armoede niet meer stil, en malen politici er ook niet meer om. Zo verwees staatssecretaris van Sociale Zaken Jetta Klijnsma zaterdag in de Volkskrant naar de voedselbanken, weggeefwinkels en schuldhulpverlening toen haar werd gevraagd of de overheid wel genoeg doet om armoede te bestrijden. Ze vindt dat 'mensen die de tering naar de nering moeten zetten ook een verantwoordelijkheid hebben. Haal diep adem en vraag hulp. We moeten af van de schaamte.'

Nee, mevrouw Klijnsma. Er is veel meer schaamte nodig. Niet bij arme mensen, maar bij politici zoals u.

^{Malou van Hintum is politicoloog en columnist voor Volkskrant.nl.}