Als in een vertraagde film
merkt hij dat zijn lijf
achterover valt en zacht
neerkomt aan de rand
van het weiland waar
de koeien altijd bij elkaar
staan; nu ligt daar
tussen het schaarse gras
één steen waar precies
zijn hoofd op terecht komt.
Zijn ogen vallen dicht en
een kleurenschittering
tovert abstract bewegende
beelden die zich in zijn
brein lijken af te spelen.
Hoelang alles daarna zwart
was geworden probeerde hij
zich te herinneren en ook
wat zijn val had veroorzaakt.
Gedachten beten in hun
eigen staart. Hij stond op
en
krabbend aan de modder
op zijn schouders keek
hij uit over de vlakte.
Niels Snoek
(stel je er een schilderij van Paulus Potter bij voor)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten