Jaren
geleden had ik een vriendinnetje van 8 jaar. Ik was 50 jaar ouder. Ze
woonde dicht bij me in de buurt en wipte vrijwel dagelijks even aan. Met
schoolvriendinnetjes, broertje, hond of kat, of met alles en iedereen
in haar kielzog. Het leukst voor mij was 't als ze alleen kwam.
Als
vrouwen onder elkaar kletsten we heel wat af. Ondanks het grote
verschil in leeftijd hebben we één ding opvallend gemeen. We zijn
regelmatig verliefd, of verliefd geweest. Alleen zij vertelt 't.
--Ik
ben nu op Jeroen.-- "Zo, en weet Jeroen dat?" -- Ik heb een briefje
geschreven om te vragen of hij ook op mij is. Dat heb ik onder het zadel
van zijn fiets geplakt. Toen ben ik achter het fietsenhok gaan staan om
te zien of hij het in de gaten had. Hij zag het niet eens.-- "Vind je
't gek? Je had het op het zadel moeten plakken, sufferd." --Nee!!, dan
ziet ie het zoooo.--
--Als
we vakantie hebben, fantaseert ze, dan gaan we samen een dag ergens
heen. Jij en ik. Naar de Efteling, de film, de dierentuin Of naar een
fabriek. Ik zou best eens een fabriek van binnen willen zien.--
"Moeilijk, je weet toch dat ik geen auto heb." --Dan blijven we hier
bij jou thuis. Gaan we samen op de bank zitten verzinnen waar we overal
heen gaan als je een auto krijgt.-- Zo eenvoudig zijn haar oplossingen
voor mijn problemen.
Ze
plukt een handvol madeliefjes. --Zal ik een ketting voor je rijgen?--
"Doe maar". Ze schikt de bloemetjes in mijn haar en geeft me dan een
compliment dat ik nooit eerder kreeg. --Ik vind je zo lief. Weet je, ik
vind je liever dan een mens--.
Nu, 25 jaar later, weet ik nog niet wat ze bedoelde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten