In Frankrijk staan veertien verdachten terecht voor de aanslagen in januari 2015 in Parijs. Cartoonisten van Charlie Hebdo die de terreuraanslag overleefden, werden de afgelopen dagen in de rechtbank gehoord.
Politieman Christian Deau staat in de
rechtszaal. Op beeldschermen komen foto’s en video’s van onder meer
bewakingscamera’s voorbij.
,,Lichaam C dat is mijnheer
Wolinski’’, vertelt Deau zakelijk. De mensen in de zaal kijken naar de
beelden van cartoonist Wolinski die in het bloed ligt op de redactie van
Charlie Hebdo. Op de beelden staat er een C bij zijn lichaam. ,,Hij werd drie keer geraakt.’’
Rechtzaak aanslag op Charlie Hebdo
Het proces rond de aanslagen van januari 2015 startte begin deze maand en duurt tot begin november. Er staan 14 verdachten terecht, die onder meerde wapens zouden hebben geleverd. De daders werden alle drie door de politie gedood, nadat ze hun aanslagen pleegden op Charlie Hebdo, op politiemensen op straat, en op een joodse supermarkt. Bij die terreurdaden vielen in totaal 17 doden.
Dan komt het lichaam van tekenaar Tignous in beeld. ,,Hij is beschoten op minder dan 10 centimeter afstand’’, zegt Deau.
Eén
voor één worden de slachtoffers benoemd en beschreven. Deau,
anti-terreurspecialist, wordt gevraagd naar details. ,,Als je inzoomt op
de beelden kan je zien dat het bloed tot op het plafond zit.’’
Christian Deau vertelde deze week bijna klinisch hoe de redactie van Charlie Hebdo eruit zag, nadat de broers Kouachi er op 7 januari 2015 hun kalasjnikovs leeg schoten.
Ook de overlevenden kwamen aan het woord. Voor het eerst vertelden ze samen en uitgebreid over die paar minuten, vijf jaar geleden, die hun levens voorgoed zouden veranderen.
,,In het trappenhuis liep er één achter me met z’n kalasjnikov’’, vertelde cartooniste Corinne Rey, bekend als Coco. ,,Hij duwde me de redactie op, ik hoorde een schot en ik zag Simon van zijn stoel vallen.’’
Simon Fieschi, dat was de webmaster van Charlie Hebdo. Hij zat vlakbij de ingang.
,,Ik zag mannen met bivakmutsen’’, vertelde hij aan de rechter. ,,Ik werd geraakt door twee kogels. De eerste ging er bij mijn hals in en kwam er bij mijn linker schouderblad weer uit. Onderweg raakte de kogel mijn wervelkolom.’’
De terroristen liepen daarna de redactiezaal in en schoten. De huidige hoofdredacteur, Laurent Sourisseau oftewel ‘Riss’, vertelde: ,,Ik liet mezelf op de grond vallen, met m’n hoofd onder een tafel, m’n gezicht naar de grond. Ik zag niks meer. Het schieten begon. Ik wist meteen: ik zou hier sterven.’’
Coco: ,,Het schieten ging maar door. Ze riepen: ‘Allah akbar! We hebben wraak genomen voor de profeet’!’’
Journalist Fabrice Nicolino zat ook in het zaaltje. ,,Ik liet mezelf naar achteren vallen en trok een tafel over me heen. Daarna werd ik geraakt door drie kogels.’’
Schrijfster Sigolène Vinson verstopte zich. ,,Maar die moordenaar vond me. Hij zette z’n wapen tegen mijn voorhoofd. Toen zei hij: ‘ik dood geen vrouwen. Maar je moet wel de Koran lezen’.’’
De terroristen vroegen waar Charb was, de toenmalige hoofdredacteur.
Riss, die op de grond lag: ,,Ik hield m’n adem in. Ik dacht: als ze me zien ademen, schieten ze opnieuw. Toen hoorde ik een stem heel dichtbij schreeuwen. ‘Waar is Charb?’ En toen hoorde ik nog eens twee of drie schoten.’’
Politieman Christian Deau vertelde in de rechtszaal dat het hoofd van Charb drie keer én dodelijk was geraakt. De hoofdredacteur was één van de elf mensen die in het gebouw werden vermoord.
Na de schietpartij werd het op de redactie muisstil, vertelden de overlevenden. Sigolène Vinson: ,,De dode lichamen lagen over elkaar heen. Ik belde het alarmnummer en zei: ‘ze zijn allemaal dood’. Toen hoorde ik aan de andere kant van de zaal een stem: ‘Nee, ik ben niet dood’. Dat was Riss.’’
Riss: ,,Ik lag op mijn rug. Ik wist niet of ik ernstig verwond was.’’ Hij hoorde de stemmen van een paar collega’s. ,,Ik dacht: en de anderen? Waarom zeggen die niks? Toen realiseerde ik dat de anderen dood waren.’’
Coco: ,,Ik had een jaar eerder nog een eerste hulpcursus gedaan. Maar op dat moment wist ik absoluut niet wat ik moest doen.’’ Ze stapte over de dode collega’s heen. ,,Toen zag ik Philippe liggen. Ik dacht: hij heeft geen gezicht meer.’’
Journalist Philippe Lançon was gruwelijk in zijn gezicht geraakt, maar overleefde het. Hij is niet bij het proces aanwezig.
De hulpverleners kwamen na verloop van tijd binnen. Simon Fieschi: ,,Ze zaten aan mijn benen en vroegen wat ik voelde. Ik voelde helemaal niets meer.’’ Hij bleek deels verlamd.
Riss stond op. ,,Ik probeerde heel hard om níet de redactiezaal in te kijken. Maar naast me lag Charb. Ik móest wel kijken, want ik moest over hem heen stappen.’’
In de rechtbank vertelden de overlevenden ook over de tijd ná de aanslag.
Simon Fieschi: ,,De hele weg naar het ziekenhuis probeerde ik me het telefoonnummer van mijn moeder te herinneren. Toen ik het ziekenhuis aankwam werd ik in coma gebracht. Ik heb daarna acht maanden in het ziekenhuis gelegen. Daarna was er nog een paar jaar dagverpleging. Ik kan mijn twee handen niet meer goed gebruiken. Typen is heel moeilijk.’’ En daarna zorgde hij voor de enige keer dat er gelachen werd in rechtszaal: ,,Ik kan zelfs geen middelvinger meer naar iemand opsteken.’’
Journalist Fabrice Nicolino vertelde over zijn werk nú bij Charlie Hebdo. ,,Als je op de redactie binnenkomt, kom je langs zes metaaldetectoren. We hebben een panic room waar geen raketwerper doorheen komt. Er is een codewoord en als iemand dat roept moeten we daar meteen naar binnen.’’
Hoofdredacteur Riss vertelde over de tol van 24-uurs bewaking. ,,Mijn vrouw en ik wilden graag een kind adopteren. Maar er werd ons verteld dat ze nooit een kind zouden toewijzen aan mensen die dag in dag uit politiebescherming hebben.’’
Bekijk onze archiefvideo's over de aanslag op Charlie Hebdo...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten