Milo Rietvelt was als kind bij Circus Elleboog al de smeerolie van de groep. En dat bleef hij zijn hele leven. Als first assistant director bij honderden film- en tv-producties zorgde hij voor een vlekkeloos verloop. Kort nadat hij zelf producent werd, ook om meer tijd voor zijn gezin te hebben, werd hij ongeneeslijk ziek.
Het gebeurt niet vaak dat een productiemaatschappij een uitvaart organiseert, maar bij Milo keek niemand ervan op. Voor de negenhonderd mensen die afscheid van hem wilden nemen, werd een strak draaiboek in elkaar gezet met ruimte voor warmhartige woorden en humor. Dat kon ook niet anders bij de man die in stressvolle situaties de sfeer met één grap kon omdraaien. Milo maakte makkelijk contact en behandelde iedereen gelijk: een verbinder pur sang.
Hij kreeg die eigenschap mee in het Amsterdamse gezin waar hij opgroeide. Zijn vader Martin werkte bij vervoersbedrijf GVB en zijn Indische moeder Andrea zorgde voor hem en zijn oudere broer Richard, en had later een eigen bloemenzaak. Vrijwel alle vakanties en weekenden vertoefde het gezin op het kleine strand van IJmuiden waar hij als een van de eersten werd gegrepen door kitesurfen.
Milo was een moederskindje, hij was verlegen, wat mollig en met zijn bril het mikpunt van pesterijen. Gewend als hij was aan veel warmte en aandacht thuis snapte hij niet waarom klasgenootjes expres een andere bus namen dan hij. Het raakte hem, maar hij liet zich er niet door van de wijs brengen. Liever trok hij op met zijn vrienden bij Circus Elleboog, waar hij succes oogstte met het clownsduo Billie en Bollie.
Op z’n veertiende stopte hij ermee en schreef een afscheidsbrief met als afzender: ‘Milo Rietvelt van de Lumeijstraat 1 hoog, ook wel bekend als plofkop, dikke of bollie’. Om te eindigen met ‘Waarom zou ik je het beste wensen, ik heb er gewoon geen reden voor’. Circusbaas Chris van Lankeren kon er smakelijk om lachen.
Een goeie planner met oog voor detail
Na de mavo begon hij aan de meao en vanaf zijn zestiende had hij een bijbaan als runner op een filmset. Met veel plezier deed hij de klussen en hij genoot van de magische filmwereld. Van de meao kwam weinig meer terecht en hij werkte zich op eigen kracht op tot assistent en later tot first assistant director (opnameleider). De liefde voor het vak leerde hij van zijn mentor Marc van der Bijl.
Als opnameleider was hij verantwoordelijk voor het vlekkeloos laten verlopen van onder meer de filmopnames, het budget en de planning. Dat betekende dat hij de aandacht geen moment liet verslappen. Daarin was Milo zeer sociaal, maar geen vleier. In zijn doelgerichtheid om de boel te regelen kon hij juist flink pittig zijn en kwam hij direct en scherp uit de hoek.
Zijn oog voor detail viel op en hij kon plannen als de beste; na een draaidag van zestien uur kroop hij thuis gerust nog twee uur achter de laptop om de volgende dag voor te bereiden. Hij keek altijd vooruit en maakte het ondenkbare mogelijk. Dat maakte hem geliefd in het vak; regisseurs en producenten met wie hij werkte werden veelal goede maten. “Een potje filmen doe je met je beste vrienden”, was zijn gevleugelde uitdrukking.
Het stoorde hem wel dat zijn vak niet altijd op waarde werd geschat. Als bij premières weleens vergeten werd hem om op het podium te roepen, was hij gekwetst. Om de belangen van assistant directors beter te behartigen, richtte hij in 2002 de Assistant Directors Club op. En hij gaf zijn assistent uit eigen zak een duur kerstcadeau als blijk van waardering.
Grote Vriendelijke Reus
De lijst van films en televisieseries waar hij in die dertig jaar aan werkte is ellenlang. Hij kon extra genieten van de opnames van kinderfilms, zoals Pluk van de Petteflet, Foeksia de miniheks, De griezelbus en Ibbeltje. Met zijn grote postuur zakte hij dan door de knieën en vroeg de jonge acteurs: “Hou je ook zo van snoep, net als ik?”, wijzend naar zijn bolle buik. Al snel kreeg hij op de set de bijnaam ‘de Grote Vriendelijke Reus’.
Trots was hij op series als Meiden van de Wit, Penoza, Oud geld en de films Oesters van Nam Kee, Vuurzee en Heirs of the Night. Voor die laatste film vonden de opnames plaats in Letland en Kroatië, waardoor hij zeven maanden van huis was. Daarom liet hij zijn gezin bij buitenlandse projecten altijd om de zoveel weken invliegen of ging hij zelf voor even terug naar huis; dat was de afspraak die ze maakten om het gezellig te houden.
Nu was zijn grote liefde Nathalie Boenders wel wat gewend en kende zij het wereldje van binnenuit. Ze hadden elkaar in 1999 op de set van de film Baantjer leren kennen toen zij daar als kindercoach werkte, en trouwden twee jaar later. Ze kregen twee dochters, Sterre en Keesje. Ook de meiden waren gewoon dat hun vader veel weg was en keihard werkte. De andere kant van die medaille was dat hij zijn dochters dik verwende en dat ze door hem op zijn werk te bezoeken de hele wereld over reisden.
Gepest worden maakt je sterker
‘Grote Beer’, zoals Keesje hem altijd noemde, zat altijd vol verrassingen en gekkigheid. Het ene moment vulde hij hun slaapkamers met honderden ballonnen die over waren van een filmopname, om zich het volgende moment te wurmen in het roze balletpakje van de jongste. Ze omschrijven hem als “een levensgenieter die leefde voor de volle honderd procent, die altijd de touwtjes in handen had, soms kon ontploffen maar vooral alles voor hen overhad”. En ze leerden van hem dat gepest worden je alleen maar sterker maakt.
In hun vrije tijd waren ze als gezin doorgaans aan het strand te vinden, waar ze een strandhuisje hadden. Het liefst met grote groepen vrienden, zoals de Bolo-club met buren uit de Bos en Lommerbuurt, die Milo nooit had verlaten. Samen genieten van lange avonden met door hem bereide bourgondische diners of van vakanties met 28 man sterk. Al was dat laatste meer Nathalies idee, want Milo vond het ook heerlijk om met een vriend de kroeg in te duiken of thuis op de bank neer te ploffen voor het haardvuur. Al viel hij meestal gelijk in slaap.
Meer tijd voor zijn gezin
Na 25 jaar werken als opnameleider zocht Milo meer uitdaging en ontwikkeling. Hij volgde in Italië een opleiding bij de opnameleider van The Gladiator, een film met duizend figuranten, hij ging zelf cursussen movie magic geven. En volgde in Zwitserland een intensieve training voor filmprofessionals. Hij ontdekte er dat hij altijd van zichzelf dacht dat hij zo hard was, maar keerde terug met een ander, veel zachter beeld van zichzelf.
Met kerst 2017 schreef hij zijn gezin dan ook een brief waarin hij aangaf meer tijd te willen vrijmaken. Hij vond het belangrijk om zijn dochters, inmiddels tieners, meer bij te staan en betrok ze vaker bij zijn projecten. Milo werd uitvoerend producent, wat hem meer vrije tijd gaf. Bij het produceren van de film Engel, naar het boek van Isa Hoes, kwamen zijn privé- en werkleven prachtig samen: Nathalie werkte er als kindercoach, Sterre was haar assistent, Keesje vervulde een rol in de film en zelf was hij de uitvoerend producent.
It’s a wrap
Tot hij vlak voor de première te horen kreeg dat hij kanker had. Hij onderging intensieve behandelingen, ging gezonder leven, trok er vaker op uit met zijn vaste fietsclubje, beklom voor het goede doel de Stelvio en deed mee met de Alpe d’Huez. Nathalie en Milo groeiden nog inniger naar elkaar toe. Zij wist dat hij haar had leren luisteren, hij wist dat zij hem had leren voelen, waardoor hij ervaarde dat hij niet meer alles alleen hoefde te doen. Met zijn meiden maakte hij nog mooie roadtrips, met Keesje op de motor door de Ardennen en met Sterre kamperen in Normandië. Alles zag er zonniger uit. Er werd weer gefeest en enorm veel gelachen.
De eerste keer dat Milo kanker kreeg was hij in paniek geweest en had zijn vrouw er juist alle vertrouwen in, maar toen de ziekte afgelopen zomer terugkeerde en ongeneeslijk bleek, onderging hij zijn lot uiterst kalm. “We gaan allemaal dood”, zei hij tegen vrienden, “alleen ik iets eerder dan jij”. Hij leek niet te stoppen. Een bucketlist had hij niet, daarvoor had hij al te veel gereisd en beleefd. Hij wilde vooral bij zijn gezin zijn. Tot de pijn onverdraaglijk werd en hij het genoeg vond. ‘It’s a wrap’, klonk het op zijn afscheid. Zoals hij zo vaak had geroepen op de set.
Milo Rietvelt werd geboren op 26 december 1971 in Amsterdam en stierf aldaar op 5 november 2022.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten