Een hoopje as in die urn, met liefde uitgekozen
Ik word ervan ontroostbaar
Je lichaam en de schatten, die wij en jij liefkozen
Nu bij elkaar geveegd
en toch kostbaar.
Jou bedenken, opgesloten in die urn onder de zware steen
Een waanzinnig beeld
Mijn verdriet om jou gaat door merg en been
Hoe kan ik gewoon leven, zonder gedeeld
Te hebben met jou die pijn, het idee van het verlies
Dat zeker zou komen.
Je laatste uitdrukking staat nog op mijn netvlies
Uitgeleverd aan pijn, de adem stokkend
Toch weer regelmatig een ineens stoppend:
Een laatste ademtocht in ons bijzijn.
Ik ben er niet van bekomen.
Stof naast stof liggen de voorwerpen en jij
Erbij gezet om jou te begeleiden
Nu gemengd, niet uit elkaar te scheiden
Waar is de knuffel en waar ben jij?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten