Chômage : comment une vallée lorraine s'est relevée

Créé le 26-02-2013

Par Martine Gilson

La fermeture des hauts-fourneaux avait laissé 2.000 sidérurgistes sur le carreau. La vallée de Pompey, près de Nancy, a su faire le deuil de la sidérurgie et se reconvertir.

"Ici, nous sommes sur les cendres des hauts-fourneaux, ceux qui ont fourni l'acier pour construire la tour Eiffel !", Franck Muratet, 41 ans, petites lunettes, mince comme un haricot, dirige à Pompey, au nord de Nancy, la société Crown Bevcan France, filiale d'une multinationale américaine. Des bâtiments très design où se fabriquent chaque année plus d'un milliard de canettes en acier pour sodas et bières, à destination de la France, de l'Allemagne, etc.
La moitié de la matière première vient de la coulée d'ArcelorMttal de Dunkerque, l'autre, d'une usine de l'indien Tata aux Pays-Bas. Cet ingénieur lorrain a d'abord parcouru le monde pour réparer des PC. Et puis, quand sa première fille est née, il a voulu rentrer au pays. Dans cette PME de 180 salariés, on travaille en se relayant vingt-quatre heures sur vingt-quatre, sept jours sur sept. "L'avantage, c'est que nous ne pouvons pas nous délocaliser", précise celui qui préside également une association de chefs d'entreprise locaux.

300 entreprises ont vu le jour

La disparition de la sidérurgie ne condamne pas forcément à la mort lente toute une région, comme le montre la vallée de Pompey, en Meurthe-et-Moselle. Il y a un peu moins de trente ans, la fermeture des hauts-fourneaux a laissé 2 000 sidérurgistes sur le carreau. Aujourd'hui, elle ne compte "que" 10,5% de demandeurs d'emploi, contre près de 12% en moyenne en Lorraine.

Ce sont surtout les jeunes qui avaient entre 16 et 17 ans à l'époque qui ont trinqué, explique Catherine Boursier, conseillère régionale socialiste et présidente du Conseil de Pays du Val de Lorraine. Leurs parents ont pu partir à la retraite à 50 ans, avec un joli pécule. Pour la plupart, ils ont pu acheter leur maison. Mais les jeunes ont dérouillé."

Sur le site des hauts-fourneaux et des laminoirs, trois cents entreprises ont pourtant vu le jour dès 1984, au moment de l'hémorragie. Comme Crown Bevcan ou encore Clarion, une fabrique d'autoradios reconvertie aujourd'hui en centre européen de maintenance. Les emplois perdus dans la sidérurgie ont été peu à peu remplacés. Une usine de papier toilette côtoie un centre de purification moléculaire ou une entreprise de fauteuils roulants. Auchan, Leclerc et Conforama se sont installés. Dans la ville, le bâtiment s'en sort. Et dans une Lorraine à l'agonie, Pompey ferait presque figure d'eldorado.

Derrière la reconversion, Jacques Chérèque

Avis unanime de tous les responsables locaux : "Cette reconversion n'aurait pas été possible sans Jacques ! Il a tout fait." Jacques ? Entendez Jacques Chérèque, le père de François, l'ancien numéro un de la CFDT. OS aux Forges de Pompey, chef de fabrication, ce militant de choc devient très vite secrétaire général de la métallurgie CFDT, puis secrétaire général adjoint d'Edmond Maire. En 1984, il est nommé préfet délégué pour le redéploiement industriel de la Lorraine, puis ministre délégué à l'Aménagement du territoire dans le gouvernement de Michel Rocard, enfin, élu régional.

Il remue ciel et terre pour reconvertir sa vallée

Quand il était aux affaires, on le surnommait "le gros", à cause de sa corpulence et de son côté bon vivant. Aujourd'hui, à 84 ans, il a minci. Mais, bon pied bon œil, il vous fait visiter "son" site avec la passion d'un historien. "Ici, c'était, et c'est toujours le centre de recherche". Celui d'Eugène Herzog, "Gégène", qui a inventé les aciers anticorrosion qui ont permis l'exploitation du gisement de gaz de Lacq, et qui reçut, en 1957, le grand prix de la recherche scientifique.
Ses coups de gueule sont aussi fréquents qu'avant, et son vocabulaire aussi peu châtié. "Quand je suis revenu, comme préfet, ces couillons de maires n'avaient qu'une seule envie, que je me casse !" L'ancien sidérurgiste, avec la passion et l'entregent qu'on lui connaît, remue ciel et terre pour reconvertir sa vallée. Il crée le Carep, puis un maillage très serré entre les différentes institutions : conseil de pays, communauté de communes, lycée technique...

"Ils m'ont traité de social-traître, vous vous rendez compte, moi !"

Dès 1982, il s'était mis à dos les sidérurgistes, en leur annonçant : "Il faut construire un autre avenir, les hauts-fourneaux, c'est fini." "Ils m'ont traité de social-traître, vous vous rendez compte, moi !" Sur les murs de Pompey, ils ont tagué des "Chérèque = conversion = trahison". Il y a peu, il est allé, avec l'accord d'Edouard Martin, le héros de Florange, expliquer la même chose aux ouvriers désabusés du site. "Eh bien, un con de la CGT m'a lancé : "Je suis fils de sidérurgiste. Je suis sidérurgiste, et mon fils sera sidérurgiste !""
Le travail de persuasion est difficile, car de nombreux ouvriers peinent à faire leur deuil de l'acier, comme Jean-Luc Neveu, 56 ans, aujourd'hui régleur mécanicien chez Crown Bevcan. Cet ancien de l'acier raconte à quel point la fermeture des hauts-fourneaux lui a "fait mal". "Quand j'y suis entré, j'avais dix-sept ans et demi. L'usine, c'était une grande famille. Bien sûr, il y a la chaleur, la poussière. Mais le métal, j'en suis encore nostalgique. Vous l'avez au bout des mains. On ne fait pas ce qu'on veut avec lui, il vit..."
Martine Gilson - Le Nouvel Observateur

Zes uur slaap per nacht kan lichaam flink verstoren

Door: Maarten Keulemans −Vk

Een week lang krap zes uur per nacht slapen is al genoeg om het concert van de moleculen die ons lichaam regelen flink te verstoren. Meer dan zevenhonderd genen blijken dan harder of juist minder hard te gaan werken, blijkt uit nieuw Brits onderzoek.

Afscheid van de paus, zijn ring, rode schoenen en schoudermantel

Door: Irene de Zwaan − 28/02/13, 11:44

© reuters. Paus Benedictus XVI (bijna paus-af)

Vanavond om 20.00 uur is Benedictus XVI geen paus meer. Hoe zien zijn laatste uren als katholiek voorman eruit en wat gebeurt er met zijn mantel, ring en befaamde robijnrode schoenen?

• 
  © afp.
  Castel Gondolfo

Vandaag zal hij waarschijnlijk alleen zijn naaste adviseurs bedanken, waarna hij rond 17.00 uur per helikopter naar het pauselijk buitenverblijf Castel Gandolfo wordt gebracht, zo'n 25 kilometer ten zuiden van Rome. Om 20.00 uur sluiten daar de deuren en is Benedictus officieel paus-af.

• 
  © epa.
  Het nonnenklooster Mater Ecclesiae
• 
  © reuters.
  De paus zal geen schoudermantel meer dragen
• 
  © getty.
  De schoenmaker van Benedictus, Antonio Arellano, poseert met de pauselijke rode schoenen

En dan?
De ex-paus zal ongeveer twee maanden in Castel Gandolfo verblijven. Daarna neemt hij zijn intrek in Mater Ecclesiae, een nonnenklooster in Vaticaanstad, dat op dit moment wordt verbouwd.
Hoe moeten we hem in het vervolg aanspreken?
Zijn volledige naam luidt vanaf 20.00 uur 'emeritus paus Benedictus XVI' en hij wordt aangesproken met 'Uwe Heiligheid', zo maakte Vaticaanwoordvoerder Federico Lombardi onlangs bekend. Benedictus koos de aanspreektitels zelf na te hebben gesproken met zijn adviseurs, zei Lombardi.
In welke kleding zal 'emeritus paus Benedictus XVI' zich hullen?
Hij zal een simpele witte toog dragen, zonder schoudermantel.
En zijn befaamde robijnrode schoenen?
Ook die zal hij niet meer dragen. Over de rode stappers van de paus ging het gerucht dat ze gemaakt waren door het modehuis Prada. Deze geruchten zorgden ervoor dat de paus in 2007 een prijs van het tijdschrift Esquire kreeg voor man met de beste accessoires. De echte ontwerper is echter een Italiaanse handwerksman die eerder ook al schoenen voor paus Johannes Paulus II had gemaakt.
In 2005 vertrouwde een bron bij het Vaticaan persbureau AP nog toe dat Benedictus niet zoveel had met kleding. De paus 'kan Gucci niet onderscheiden van Smoochi', aldus de anonieme bron
De paus vervangt zijn rode schoenen na het neerleggen van zijn ambt voor bruine instappers. Woordvoerder Rossica zei daarover: 'Hij kiest voor de bruine schoenen die hij in Mexico heeft gekregen. Dat was in Leon, de stad die bekend staat om zijn comfortabele schoenen. Toen we hem vroegen welke schoenen hij wilde, zei hij 'de schoenen uit Mexico'. Dus lieve vrienden uit Mexico: Gefeliciteerd!'

• 
  © getty.
  De pauselijke zegelring

Tot slot: wat gebeurt er met zijn pauselijke ring?
Die zal volgens de kerkelijke traditie vernietigd worden. Vandaag zal Benedictus de ring dus voor het laatst dragen. Gaat de paus daarna helemaal ringloos door het leven? Nee, vanavond zal er een nieuwe ring om zijn vinger glinsteren; de ring die hij ook al droeg in zijn tijd als kardinaal Ratzinger.

Invloedrijke Republikeinen tekenen petitie voor het homohuwelijk

Door: Just Fontein − 26/02/13, 11:23

© ANP. Demonstranten tegen proposition 8

Meer dan zeventig prominente Republikeinen in Amerika hebben een petitie getekend die pleit voor het homohuwelijk. Huwelijken tussen hetzelfde geslacht bevorderen familiewaarden en kinderen groeien vaker op in twee-oudergezinnen. En, zo stelt de petitie, 'dat is goed voor zo min mogelijk overheid, zo veel mogelijk individuele vrijheid'.

gif

Le Graphics Interchange Format (littéralement « format d'échange d'images »), plus connu sous l'acronyme GIF [ʒif], est un format d'image numérique couramment utilisé sur la Toile.
En 2012, le mot gif a été élu « Mot de l’année » pour l’édition américaine du dictionnaire d’Oxford University Press

'We zijn allemaal het beste af met een seniele paus'

OPINIE - Daniël Samkalden − 25/02/13, 09:52

© ap. Archieffoto uit 2002. Links toenmalig kardinaal Joseph Ratzinger met paus Johannes Paulus II.

column Het is een flinke aderlating dat - juíst nu het verval zich aankondigt - we er weer een gezonde paus met nieuwe bewijsdrang voor in de plaats krijgen, vindt columnist Daniël Samkalden.

Gisteren sprak paus Benedictus XVI vanuit het raam in zijn werkkamer zijn laatste zondagsgebed uit voordat hij donderdag terugtreedt als Plaatsbekleder van Jezus Christus. Uitkijkend over een volgestroomd plein zei hij dat hij met zijn wegvloeiende krachten de kerk en god beter op een andere manier zal kunnen dienen. Hij is de eerste paus die vrijwillig terugtreedt sinds Celestinus V in 1296.
De vorige paus, Johannes Paulus II, stond al aan het hoofd van de kerk toen ik 33 jaar geleden geboren werd. Zijn laatste jaren staan me nog helder voor de geest. Hoe hij voortdurend dreigde om te vallen, hoe hij de woorden zijn mond niet meer uit kreeg, zijn knikkebollende hoofd en het geronk tijdens de mis. Zoals je in je leven een handvol huisdieren ziet verouderen, ziek worden en doodgaan, zo maak je ook twee of drie pausen mee.
(...)Kwiek
Joseph Ratzinger is zo bezien nog vrij coherent, kwiek en soepel op zijn 86ste. Hij doet nog steeds opruiende uitspraken over homoseksuelen en propageert onverminderd het Hiv-virus in Afrika. De eerste kwaaltjes beginnen pas: hij klaagt over een hoge bloeddruk en een blind oog, maar dat stelt natuurlijk nog niks voor.

Kijk naar Hugo Chavez die mudvol kanker op de intensive care weigerde af te treden en binnenkort opnieuw beëdigd zal worden. Of Fidel Castro die al tien keer dood is verklaard en gisteren gewoon weer zijn zetel in het parlement besteeg om zijn broer/handlanger Raoul te herkiezen als president van Cuba. Of de krankzinnige Berlusconi die op zijn 76ste wellicht vanavond voor de vijfde keer premier van Italië blijkt te worden. Of de onvermurwbare Queen Elizabeth die ter vernedering van haar zoon al 60 jaar koningin is. Om tot in je graf te kunnen regeren heb je een theatrale, narcistische persoonlijkheid nodig die Joseph Ratzinger ontbeert. Het is een flinke aderlating dat - juíst nu het verval zich aankondigt - we er weer een gezonde paus met nieuwe bewijsdrang voor in de plaats krijgen.

Paus Benedictus XVI heeft er nooit echt zin in gehad. Hij vroeg vóór zijn benoeming al drie keer om ontslag als Prefect van de Congregatie van de Geloofsleer, wat hem drie keer door de toenmalige paus werd geweigerd. Nu heeft hij enkel god nog boven zich en zo is deze uitzonderlijke abdicatie zonder problemen geaccordeerd. Nog geen acht jaar was hij staatshoofd van Vaticaanstad, een tussenpaus. De kardinalen zullen zich in de Sixtijnse kapel weer buigen over een nieuwe benoeming.

Het zal ons in Nederland een zorg zijn wie die joker mag worden. We zullen zo nodig onze schouders ophalen. Maar in Afrikaanse landen is dat wel anders. Daar groeit het christendom explosief, daalt het gebruik van condooms door de christelijke lobby en worden er doodstraffen ingevoerd op homoseksuele handelingen. Vooral die landen had ik de incontinente en immobiele jaren van paus Benedictus XVI enorm gegund.

^{Daniël Samkalden is schrijver en columnist voor Volkskrant.nl.}

'Iedereen benijdt ons om onze Franse slag'

OPINIE - François Lenfant − 25/02/13, 07:30

© Thinkstock.

opinie Fransen 'werken hard' aan hun vakantie, aan het genieten van hun rode wijn, en aan hun recht op staken, schrijft François Lenfant. 'Dat is geen decadentie, dat is pas beschaving.'

•  Al vijftien jaar zoek ik de 'hardwerkende Nederlander', maar heb hem of haar nog niet gevonden. Lopend door Nederlandse kantoren na 17.00 uur is als in een woestijn wandelen.

In Frankrijk is commotie ontstaan na de publicatie van een brief, door een Amerikaanse bandenfabrikant geschreven, waarin staat dat Fransen te veel kletsen, niet hard genoeg werken, lange lunchpauzes nemen, en veel rode wijn drinken. Een accurate observatie, kortom.

Waarom zouden de Fransen razend zijn op een cowboy, symbool van het ongebreidelde kapitalisme? Waarom is Frankrijk zo boos op zijn grappige - want karikaturale - opmerkingen over het Franse arbeids- ethos? Misschien omdat ze, zoals alle karikaturen, een kern van waarheid bevatten.

Ja, Fransen houden van lange lunchpauzes. Ja, Fransen houden van rode wijn. Ja, Fransen werken steeds minder en genieten van steeds langere vakanties. Dat is meer een teken van beschaving dan van achteruitgang. De Verenigde Staten, met hun fixatie op werken, lijken mij geen voorbeeld. Iedereen voelt het als plicht om zo hard mogelijk te werken. Men werkt niet alleen op de werkvloer maar ook in de sportzaal, en zelfs in de liefde moet men hard werken om een relatie te redden. Wat een armoede!

Geef mij maar het Franse model met zijn nadruk op joie de vivre en zijn mission civilisatrice. Wat heb je aan 'hard werken'? Fransen 'werken hard' aan hun vakantie, aan het genieten van hun rode wijn, en aan hun recht op staken. Dat is geen decadentie, dat is pas beschaving.

Ieder land heeft zijn eigen arbeidsethos die op de cultuur gebaseerd is. Zo wordt de denigrerende uitdrukking 'met de Franse slag' (slordig of half werk leveren) hier bijvoorbeeld vaak gebruikt. Als Fransman die al jaren in Nederland woont en (niet hard) werkt, ben ik niet onder de indruk van de 'hardwerkende Nederlander' waar politici de mond van vol hebben. Al vijftien jaar zoek ik hem of haar, maar heb hem of haar nog niet gevonden. Lopend door Nederlandse kantoren na 17.00 uur is als in een woestijn wandelen. Het enige verschil is de temperatuur.

Toch heb ik mij nooit geërgerd aan het bovenmatig gebruik van de uitdrukking 'met de Franse slag' door collega's. Ze is meer een teken van jaloezie dan van minachting. Waar gaan Nederlanders op vakantie naar toe? Waar hebben zij vaak een tweede huis? De Franse slag lijkt mij meer het symbool van efficiëntie en van hoge productiviteit, dan van lanterfanten. Niet hard werkende Fransman, niet hard werkende Franse vrouw: wees trots op wie jij bent, wees trots op je arbeidsethos, en laat jij niet gek maken door een idiote Amerikaan.

^{François Lenfant uit Amsterdam}

van Cees van Duijn / Bio aan Zee

Bio aan Zee, Week 09-2013

Als Dijk maak je wat mee op Goeree Overflakkee …..

Zoekend naar de juiste intro voor deze week moest mijn bovenkamer vanmorgen al vroeg aan de slag. Half vijf was ik opgestaan om aan dit weekbericht te werken. Acht uur wilde ik weer verder met een zaagopdracht van Staatsbosbeheer. Na een paar minuten nagedacht te hebben wat er zoal op de dijken gebeurt, groeide er een onvoorstelbaar groot verhaal. Als Dijk maak je namelijk nogal wat mee op Goeree Overflakkee. Onvoorstelbaar veel. Te veel om er nu over te schrijven. Misschien later. Het zouden verrassende verhalen zijn, gebundeld in een boek. Misschien dat ik het doe. Gewoon erbij. Multifunctioneel Ondernemerschap noem je zoiets. Van alle markten thuis.

In 1996 zijn wij op Goeree Overflakkee komen wonen. De eerste verkenningen in de directe omgeving deden we op de fiets. Fietsend over de Sint Christoffeldijk en het Panksdijkje kwamen we bij de bocht naar de Onwaardse Dijk. Verrast door de kleinschalige knusheid van dat stukje, zei ik tegen Ineke “….. en dan later hier een plekje buiten, dat zou toch wat zijn”. In 2003 was ik op zoek naar een naar een stukje grond in de polder, een plek om lekker buiten te zijn. Dat was niet makkelijk te vinden. Zelfs in Ouddorp hebben we gekeken. Makelaar van Kempen belde op een gegeven moment dat hij misschien wel iets voor ons had. Een fruitboomgaard aan de Onwaardsedijk. Op één april 2004 was de overdracht. Het begin van een heel verhaal.

Als je in deze periode via de dijken van Sommelsdijk naar Dirksland gaat, grote kans dat je daar de bus van Bio aan Zee tegen komt. Nu niet met de bekende blauwe kisten in het koelgedeelte, maar met boswerkgereedschappen aan de achterzijde. Al langer werk ik aan de dijken in opdracht van Staatsbosbeheer, die een groot deel van de dijken op Goeree Overflakkee in eigendom heeft. Vorige week dinsdag ben ik gestart met een opdracht om ongewenste opslag te verwijderen. Op de dijken groeien veldiepen die erg gevoelig zijn voor de zogenaamde iepziekte. Ze vormen een besmettingsrisico voor de vroeger aangeplante iepen, die nog vitaal zijn. Ook groeit er veel wortelopslag van Abelen en Essen. Door het verwijderen van deze opgaande begroeiing, wordt verruiging tegengegaan, komt er meer licht en krijgen kruiden een kans zich te vestigen. Op verschillende dijken groeien rode lijst soorten, die zouden verdwijnen als je niet het juiste onderhoud toepast. Door handmatig of met kleine handmachines te werken is het mogelijk om gedetailleerd onderhoud uit te voeren.

Naast de zaagopdracht heb ik de afspraak met Staatsbosbeheer om illegale vuilstort op de dijken op te ruimen. Gistermiddag reed ik kwart over twaalf richting huis over de Sint Christoffeldijk, niets aan de hand. Drie kwartier later kwam ik dit tegen.

Sommige mensen gaan in het voorjaar aan de slag met de jaarlijkse schoonmaak, plannen een verbouwing of zetten de tuin maar weer eens op z’n kop. Ja en waar moet je dan naar toe met je rommel? Je raait het al. Als Dijk maak je wat mee op Goeree Overflakkee.

Dit is nu eens met recht het voorjaar in je bol. De dader was misschien wel snel zijn rommel kwijt. De plek die hij/zij gekozen had lag niet echt gunstig. We zagen in de bagger een paar mooie voetafdrukken en een wielspoor van wel 10 meter ook al door de bagger. Kleurt je auto lekker van. De schoonmaak was een hele klus dit jaar!

Vorige week donderdag was ik bij Kwekerij Zuidbos om daar de bestelling op te pikken. Geertje nam even de tijd om een rondje over de kwekerij te lopen. Ik vertelde Geertje dat ik vorige week de eerste sneeuwklokjes gezien had en in de nieuwsbrief gezet had. Ze nam me mee naar de windsingel aan de zuidkant van de kwekerij en liet haar sneeuwklokjes zien. Ooit met haar moeder gerooid op een plek waar ze weg moesten en hier in de windsingel weggezet. Het zijn er beduidend meer dan de twee bosjes die ik bij ons op de dijk weet te staan. Wat verderop stonden de resten van de boerenkool. Aangevallen door de duiven. Bij alle stronken waren de groene harten er uitgegeten. In een sneeuwperiode, als ze geen ander voedsel kunnen vinden, landen de duiven boven op de boerenkool en eten het hartje eruit. Ook de spruiten stonden er zielig bij. Je zou zeggen dat je voor spruiten toch vorst nodig hebt, maar de hoeveelheid vorst die we gehad hebben was duidelijk iets te veel. Geertje wist één stronk waar nog goede spruiten aanzaten. Deze was horizontaal gegroeid en had dus onder de sneeuw gelegen. Lekker geïsoleerd. Lekker voor Geertje zelf.

Donderdag was een dag met aardig wat zon. In de kas loopt de temperatuur dan snel op. Buiten was het net boven nul en binnen was het 20 graden. Heerlijk! Dat versterkt het voorjaarsgevoel. Van de zomer is het natuurlijk allemaal anders. Dan kan het benauwend warm zijn in de kas.

In de kas kwam ik naast de verschillende kruiden en een groot “bed” met winterpostelein tegen. Winterpostelein is dit jaar voor ons dé ontdekking geweest. Lekker rauw als een salade of in een stamppot verwerkt. We kunnen er nog even van genieten. Tot ongeveer 25 maart groeit het telkens weer aan als het geoogst is. Enkele weken geleden hadden we nog andijvie van Kwekerij Zuidbos. Het waren hele kleine kropjes. Om toch iets te kunnen leveren werden deze geoogst. Niet echt winstgevend. Geertje heeft besloten de andijvie die er nog staat een kans te geven om groter te groeien. Dus binnenkort ook weer andijvie van kwekerij Zuidbos.

Er valt weer van alles te verwachten het komend seizoen. In de kas kwamen de Rucola en de Raapstelen al weer boven de grond. Deze week verwacht Geertje weer nieuw plantmateriaal. Het jaar rond worden er bij Kwekerij Zuidbos ruim 60 verschillende gewassen geteeld. Rekening houdend met het verwachte oogstmoment, de vruchtwisseling en wat er verder bij komt kijken een hele puzzel. Ad en Geertje samen met Geertjes broer Hans hebben er hun handen vol mee. En wij maar lekker eten! Deze keer dus een bedankje richting kwekerij Zuidbos. Ook het komend seizoen gaan ze er weer tegenaan.

 

herkomst van de meteoriet

Venus en Mars

Door: Redactie − 27/02/13, 10:30

Een van de video's die de astronomen gebruikten om de herkomst van de meteoriet te reconstrueren.

De meteoriet die half februari in het Russische Oeralgebergte voor miljoenen schade aanrichtte en meer dan duizend gewonden veroorzaakte, was afkomstig uit gebied in het zonnestelsel zelf, ruwweg tussen Venus en Mars.

Astronomen maken dat op uit videobeelden die op 15 februari in de omgeving van Tsjeljabinsk toevallig van de inslag zijn gemaakt. Ze reconstrueerden de baan aan de hand van de schaduwen van lantaarnpalen op het centrale plein van de stad, beelden uit de nabije stad Korkino en het gat in het ijs van het Tsebarkul-meer.

• 
  © ap.
• Planetoïde Een rotsachtig brokstuk dat in een baan rond de zon vliegt. Een planetoïde heeft afmetingen van enkele meters tot enkele honderden kilometers.Asteroïde De Engelse benaming voor een planetoïde. Meteoor Een lichtverschijnsel aan de hemel, veroorzaakt door het binnendringen van een meteoroïde in de dampkring.Meteoroïde Een ruimtesteen van minder dan ca. 1 meter groot.Meteoriet Het overblijfsel van een meteoroïde of (kleine) planetoïde dat op aarde terecht komt.

Apollo
De ruimtekei, rond 10 duizend ton zwaar, lichtte tussen de 32 en 47 kilometer hoogte in de atmosfeer fel op. Dat gebeurde zo'n 50 tot ruim 70 kilometer van de stad. Het object had een geschatte snelheid van 13 tot 19 kilometer per seconde. Die gegevens wijzen op een herkomst uit het zonnestelsel zelf. Mogelijk was het een fragment van een zogeheten Apollo-asteroïde, die tussen Venus en Mars in een ellips om de zon draaien en de aardbaan kruisen. Deze planetoïden kunnen heel dicht bij de aarde komen.

Van de ongeveer 9700 asteroïden die in de buurt van de aarde zijn ontdekt, wordt van ongeveer 5200 verondersteld dat het om Apollo's gaat. Planetoïden worden onderverdeeld in verschillende groepen, zoals Apollo's, Atens, Amors en AAA's, gebaseerd op hun gemiddelde afstand tot de zon.

'Natuurlijk moeten Turken Turks leren'

column Moet de Nederlandse overheid Turkse les betalen? Nee. Is het handig als kinderen met Turkse ouders thuis goed Turks spreken? Ja, zegt Malou van Hintum.

Thuistaal
Of je zegt dat iedereen die hier geboren is, Nederlander is, ongeacht zijn wortels. Geen vreemdeling is, maar erbij hoort. En je schrapt het woord allochtoon - precies wat de gemeente Amsterdam bepleit.
In dat geval kunnen Turks-Nederlandse kinderen, net als bijvoorbeeld Italiaans-Nederlandse kinderen, op zaterdagmiddag lessen volgen om hun thuistaal bij te spijkeren. Op initiatief en op kosten van de ouders, niet van de overheid.

Die overheid zou wél meer kunnen investeren in (onderzoek naar) onderwijsachterstandsbeleid. Daar hebben niet alleen veel  Turks-Nederlandse kinderen wat aan, maar veel Nederlandse kinderen ook.

^{Malou van Hintum is politicoloog en columnist voor Volkskrant.nl.}

Le score de Marine Le Pen au premier tour vu par Wiaz. Le 23 avril.

Publié le 28-02-2013 à 18h21

inShare1

(Wiaz/Le Nouvel Observateur)

le fauteuil vacant du Pape

Hommage au photographe Olivier Voisin, mortellement blessé en Syrie

Publié le 25-02-2013 à 06h54

inShare0

Le photographe français Olivier Voisin s'est éteint le 24 février 2013, quelques jours après avoir été grièvement blessé par des éclats d'obus en Syrie. Il avait 38 ans. Hommage en images à ce photoreporter indépendant, à travers notamment ses photos prises le mois dernier dans le camp de déplacés d'Azaz. Ci-dessus, le 8 janvier. (AFP PHOTO

César 2013

Publié le 23-02-2013 à 19h41

12 / 24

Marion Cotillard en Christian Dior Couture 

Créé le 22-02-2013 à 17h15 - Mis à jour le 23-02-2013 à 08h45

César de la meilleure actrice pour "Amour" d'Haneke et en piste pour les Oscars dimanche, l'actrice a eu peur, après "Hiroshima mon amour", d'être oubliée. La voilà encensée.

Accueil > Culture > Emmanuelle Riva : "Ce rôle, je ne l'attendais plus…"

Emmanuelle Riva – embrassée par Omar Sy – a été sacrée meilleure actrice pour son rôle dans "Amour", de Michael Haneke, lors de la 38e cérémonie des César, au théâtre du Châtelet, à Paris, le 22 février. Son partenaire dans le film, Jean-Louis Trintignant, a reçu le César du meilleur acteur. Absent de la soirée, mais joint par téléphone, il a rendu hommage aux six autres acteurs nommés dans cette catégorie.

Elle aura 86 ans la semaine prochaine et c'est à 6 ans, raconte-t-elle, qu'elle entendit cette voix qui lui intimait l'ordre de devenir comédienne. Son père, ouvrier, la voyait couturière. Pour cet homme tendre, venu de Lombardie, travaillant de ses mains, le métier d'actrice ne pouvait être qu'un chemin vers la perdition. De ce jour, l'amour qu'elle porte à ses parents et l'absolu de sa vocation sont entrés en guerre.

Accueil > Culture > Emmanuelle Riva : "Ce rôle, je ne l'attendais plus…"

Emmanuelle Riva : "Ce rôle, je ne l'attendais plus…"

Créé le 22-02-2013 à 17h15 - Mis à jour le 23-02-2013 à 08h45

Par Le Nouvel Observateur

César de la meilleure actrice pour "Amour" d'Haneke et en piste pour les Oscars dimanche, l'actrice a eu peur, après "Hiroshima mon amour", d'être oubliée. La voilà encensée.

Mots-clés : Oscars, amour, Césars, Jean-Louis Trintignant, Michael Haneke, Emmanuelle Riva

PARTAGER

RÉAGIR7

Abonnez-vous au
Nouvel Observateur

Emmanuelle Riva – embrassée par Omar Sy – a été sacrée meilleure actrice pour son rôle dans "Amour", de Michael Haneke, lors de la 38e cérémonie des César, au théâtre du Châtelet, à Paris, le 22 février. Son partenaire dans le film, Jean-Louis Trintignant, a reçu le César du meilleur acteur. Absent de la soirée, mais joint par téléphone, il a rendu hommage aux six autres acteurs nommés dans cette catégorie. (YOAN VALAT/EPA/MAXPPP)

Sur le même sujet

• » Les César sacrent "Amour", Emmanuelle Riva primée meilleure actrice

Une petite paysanne de Lorraine, promise à un destin provincial, entend soudain en elle une voix puissante qui lui ordonne de tout quitter pour entrer dans l'histoire. Du moins dans les histoires. Il est étonnant que le cinéma n'ait jamais proposé à Emmanuelle Riva de jouer Jeanne d'Arc, elle qui est née à deux pas de Domrémy et possède toute l'intensité du personnage. Mais sans doute aurait-elle refusé.
Elle a beaucoup donné, mais encore plus refusé par le passé, et de plus déteste les remakes. C'est à se demander, en fait, si le scénario de sa vie n'a pas été conçu par le destin pour la conduire jusqu'à une acceptation magnifique, celle du rôle d'Anne dans "Amour", le film de Michael Haneke qui semble devoir truster toutes les récompenses de l'année. "Ce rôle, je ne l'attendais plus, dit-elle, et il aurait fallu que je sois folle pour passer à côté." Le plus miraculeux est que Haneke n'avait pas d'emblée pensé à elle. Il n'avait pas d'actrice en tête. Pour le convaincre, elle a passé une audition, ce qui ne lui était presque jamais arrivé.

Absoudre son âge

Avant "Amour", Emmanuelle accusait son âge. Le triomphe du film l'incite à l'absoudre. Seules, peut-être, les harassantes journées de promotion - à Cannes avant la palme d'or, lors de la sortie du film et puis aujourd'hui - lui font sentir le poids d'une vie. Elle ne s'est pas rendue à Londres pour recevoir le Bafta de la meilleure actrice de l'année, réservant ses forces pour les Césars et les Oscars, qui l'ont conviée.
Le soir venu, un ballon de bordeaux la requinque. Et surtout le bonheur d'un film qu'elle a vu et revu (ce qui n'est pas toujours le cas pour ceux qu'elle tourne), avec le sentiment que la grâce de ce face-à-face avec la mort fait sortir les spectateurs des cinémas plus forts qu'ils n'y étaient entrés.

L'ordre de devenir comédienne

Elle aura 86 ans la semaine prochaine et c'est à 6 ans, raconte-t-elle, qu'elle entendit cette voix qui lui intimait l'ordre de devenir comédienne. Son père, ouvrier, la voyait couturière. Pour cet homme tendre, venu de Lombardie, travaillant de ses mains, le métier d'actrice ne pouvait être qu'un chemin vers la perdition. De ce jour, l'amour qu'elle porte à ses parents et l'absolu de sa vocation sont entrés en guerre.
Changer sans cesse de vie, échapper au réel lui est indispensable. Elle n'assouvit ce taraudant besoin de métamorphoses qu'une fois par an, à Remiremont, lors des spectacles de Noël. Le temps passe sans toucher au veto familial. Et puis, un jour, elle annonce qu'elle veut tenter le concours du Centre dramatique de la rue Blanche, à Paris, et son père comprend qu'on ne peut rien contre tant de volonté.

"Etre étonnée, c'est être vivante"

Elle présente "On ne badine pas avec l'amour", et le temps de l'audition, cesse d'être Emmanuelle pour devenir Camille. Jean Meyer, gloire du théâtre, et tout le jury sont soufflés. Mais la fracassante petite nouvelle est déjà trop âgée pour le Conservatoire, et Meyer ne peut que la recommander à ses confrères. De sorte qu'elle ne fit jamais ses classes.
Deux ans plus tard, elle n'a cessé de jouer, alignant les pièces, quand, sortant de scène un soir au Théâtre de l'Oeuvre, elle trouve dans sa loge un immense jeune homme déjà grisonnant, tout fiévreux, qui l'entretient d'un projet inouï. Emmanuelle adore être surprise. "L'inattendu, c'est la vie même, dit-elle. Etre étonnée, c'est être vivante, être heureuse." Elle le sera.

Triomphe mondial

Le grand jeune homme, nommé Alain Resnais, l'entraîne chez lui, rue des Plantes, l'installe sur une chaise, attrape une caméra dans une main, un petit livre dans l'autre, et la filme tout en lui donnant une laborieuse réplique dans la pièce de Shaw qui l'a vue débuter. Puis il court montrer le film à Marguerite Duras, qui s'enchante d'entendre une voix si bien taillée pour sa musique. "Hiroshima mon amour", quintessence de premier film (débuts de Resnais dans la fiction, de Duras dans le scénario et de Riva dans un grand rôle de cinéma), sera un triomphe mondial.
Le revers des grands rôles, c'est qu'ils font pâlir les personnages moins saillants. L'actrice se découvre un peu tiède sur des propositions honnêtes, mais qui la ramèneraient à la vie ordinaire. Elle déteste le banal, saute sur de rares projets, repousse les autres, et va tourner en Italie où les histoires lui paraissent plus fortes.

L'ardeur réfléchie

Mais un très grand rôle, à nouveau, lui est apporté par Melville, avec "Léon Morin, prêtre". Elle y est une agnostique qui s'amourache d'un prêtre. Le réalisateur a deviné que l'ardeur réfléchie d'Emmanuelle, face à un Belmondo qui bride tant bien que mal son désir, donnera au film une hauteur enflammée, un érotisme neuf. Le résultat est vigoureux, direct, mystique, bref sacrément bandant.
"Léon Morin" déclenche dans la critique et le public une belle bagarre. Emmanuelle est aux anges, mais n'en laisse rien voir. Et c'est déjà "Thérèse Desqueyroux", Mauriac adapté par Franju, qui lui vaut une averse de récompenses, dont la coupe Volpi, qui couronne la meilleure actrice à la Mostra de Venise. Mme Riva veut se cacher derrière ses rôles, mais veut aussi qu'on la voie se cacher : elle sait ce qu'elle leur apporte.
Elle n'a pas vu le "Thérèse Desqueyroux" récent de Claude Miller, pas voulu voir Audrey Tautou qui lui succède : "A quoi bon refaire ce qui a été fait ?", grogne-t-elle, agacée.

"J'ai été beaucoup trop exigeante"

Malgré la fatigue, malgré l'âge, malgré l'inhumanité grandissante du monde, qui l'indigne - "peut-être y a-t-il une possibilité d'entraide, à travers l'art", l'Emmanuelle d'"Amour" est à jamais sereine ; mais, longtemps, elle a eu très peur que le soleil de ses débuts soit sans suite.

J'ai été beaucoup trop exigeante. J'ai refusé plus de films que je n'en ai accepté. Sans vraie raison, souvent. C'était plutôt devenu une espèce de manie."

Même refus buté pour les demandes en mariage : elle ne s'est jamais vue à la tête d'une famille, dorlotant un mari, gouvernant des enfances. Pourtant, le temps qui passe lui donne une grande nostalgie de la sienne.

Je fais un métier qui consiste à partager des vies. C'est pourquoi je revendique mes origines, ouvrières, paysannes, artisanes. C'est là-bas que j'ai appris comment vivent les gens. Ce fut un apprentissage splendide. Je courais les champs, les bois. Nous faisions tout nous-mêmes, les cueillettes, les fagots."

A sa manière, âpre et diserte, elle s'ébahit : "J'étais une vraie sauvage, et je n'ai pas changé. Et surtout, je regardais les autres, qui me surprenaient déjà, qui me surprennent toujours."

een compositie is kleuren tegen elkaar zetten / na je dood, laat een jas achter (K.Bol)

babs

Een hoopje as in die urn, met liefde uitgekozen

Ik word ervan ontroostbaar

Je lichaam en de schatten, die wij en jij liefkozen

Nu bij elkaar geveegd en toch kostbaar.

Jou bedenken, opgesloten in die urn onder de zware steen

Een waanzinnig beeld

Mijn verdriet om jou gaat door merg en been

Hoe kan ik gewoon leven, zonder gedeeld

Te hebben met jou die pijn, het idee van het verlies

Dat zeker zou komen.

Je laatste uitdrukking staat nog op mijn netvlies

Uitgeleverd aan pijn, de adem stokkend

Toch weer regelmatig een ineens stoppend:

Een laatste ademtocht in ons bijzijn.

Ik ben er niet van bekomen.

Stof naast stof liggen de voorwerpen en jij

Erbij gezet om jou te begeleiden

Nu gemengd, niet uit elkaar te scheiden

Waar is de knuffel en waar ben jij?

Esprit clarifié

Comme par enchantement

Qui peut bien le désenchanter

Par moments

Sans prévenir,  assaut paralysant

Qui me bloque et m’égare

Sur des routes sans direction, m’enlisant

Des journées durant. Tare.

Onzekerheden

Ik weet niet meer

Zeker

Of

Ik er soms goed aan doe

Om initiatieven te tonen

Of je verrast wilt worden

Misschien wil je gewoon meedoen

Meedenken en meepraten

Het wil niet altijd lukken

De geest kent zijn nukken

Ik weet niet meer

Zeker

Of

Ik niet te veel plaats inneem

Innerlijk en uiterlijk

Of er nog  plaats is voor mij eigen doen en denken

Ik weet nu op dit moment niet meer zeker

Of ik er toedoe.