| VSB Poëzieprijs 2017 | |
|
dinsdag 31 januari 2017
VSB Poëzieprijs 2017
Herman de Coninckprijs
| Herman de Coninckprijs | |
|
zondag 29 januari 2017
van de oo-go Reizende dichters op Goeree-Overflakkee
Verstilling
De zon laat haar
laatste warme blik
gaan over
bevroren grond
alsof ze zoekt
naar één klein plekje
om te stralen.
De boer keert
zijn tractor tussen
protesterende meeuwen.
Ze fladderen verschrikt opzij.
Ik kan in een
levend schilderij
mijn hart ophalen.
Mijn adem vormt wolkjes.
Ik steek mijn neus
in de lucht.
Misschien is de zon
op zoek naar mij…
vrijdag 27 januari 2017
Ester naomi Perquin / NRC
‘Soms lijkt poëzie een literaire geslachtsziekte’
Interview
Als Dichter des Vaderlands zal Ester Naomi Perquin ingaan op de
actualiteit, maar wel zo dat dat niet al te gemakkelijk applaus
oplevert. ‘Het lijkt me niet de bedoeling dat een dichter doet wat er
van hem wordt verwacht.’
‘Ik ben al aantekeningen aan het maken”, zegt Ester Naomi Perquin
tussen neus en lippen door, terwijl ze thuis in Rotterdam koffie zet.
Het is een dag na haar 37ste verjaardag; ze heeft al een paar weken
kunnen wennen aan de gedachte dat ze de nieuwe Dichter des Vaderlands
is. De uitverkiezing kwam als een volslagen verrassing. „Het was nooit
in mij opgekomen dat ik zoiets zou kunnen ambiëren”, zegt Perquin. Toch
is ze in de krap tien jaar die sinds haar debuut zijn verstreken, een
van de prominente figuren in de Nederlandse poëzie geworden. Ze
publiceerde vier dichtbundels en ontving verschillende prijzen,
waaronder de VSB-poëzieprijs 2012 voor Celinspecties – deels
gebaseerd op haar werk als cipier in een Rotterdamse gevangenis. Ze was
stadsdichter van haar woonplaats, zit in de redactie van de Nacht van de
Poëzie en is een van de presentatoren van het VPRO-radioprogramma
‘Nooit meer slapen’.
Die laatste professie is te herkennen in hoe Perquin spreekt: de dichter laat geen stiltes vallen en vertelt vol anekdotes, maar niet hoogdravend, laat staan sentimenteel. Bijvoorbeeld als je haar vraagt waar ze vandaan komt. „Ik ben opgegroeid in Zierikzee. Mijn moeder werd heel jong weduwe en wij waren met vier kinderen die kort na elkaar geboren werden. Daardoor hebben we eigenlijk tegelijk gepuberd. Dan kun je als moeder weinig anders doen dan overlopen. Eigenlijk waren we dus met vijf kinderen. Er was geen gezag en als er gezag was, dan was dat onderhandelbaar. Mijn moeder heeft een griezelig soort pret in het leven. Ik denk daarom ook dat mijn moeder na de dood van mijn vader heeft besloten nog even te genieten van de jeugd van haar kinderen. Dan stonden we af te wassen en kwamen de jongens uit de buurt vragen of mijn moeder kwam voetballen. Of zij belde ergens aan, rende heel hard weg, waarna jij als kind de boel stond uit te leggen met je rooie kop.”
Perquin gaat verder: „Poëzie moet geen air van heiligheid hebben, alsof het moeizaam en ingewikkeld is. Soms lijkt het wel een literaire geslachtsziekte. Terwijl op de basisschool poëzie nog vanzelfsprekend en leuk is, vóór er wordt gevraagd naar de bedoeling van de dichter. Ik wil een brug slaan tussen poëzie voor kinderen en voor volwassenen. Het schijnbaar eenvoudige spreekt aan. Ik heb bijvoorbeeld niks met voetbal, maar als ik een jongetje van twaalf een bal zie hooghouden, dan blijf ik even kijken omdat het mooi is. Zo werkt poëzie ook. Je hoeft niets met poëzie te hebben om daar even bij in te kunnen haken, mee te bewegen en er dan weer uit te stappen.”
Die laatste professie is te herkennen in hoe Perquin spreekt: de dichter laat geen stiltes vallen en vertelt vol anekdotes, maar niet hoogdravend, laat staan sentimenteel. Bijvoorbeeld als je haar vraagt waar ze vandaan komt. „Ik ben opgegroeid in Zierikzee. Mijn moeder werd heel jong weduwe en wij waren met vier kinderen die kort na elkaar geboren werden. Daardoor hebben we eigenlijk tegelijk gepuberd. Dan kun je als moeder weinig anders doen dan overlopen. Eigenlijk waren we dus met vijf kinderen. Er was geen gezag en als er gezag was, dan was dat onderhandelbaar. Mijn moeder heeft een griezelig soort pret in het leven. Ik denk daarom ook dat mijn moeder na de dood van mijn vader heeft besloten nog even te genieten van de jeugd van haar kinderen. Dan stonden we af te wassen en kwamen de jongens uit de buurt vragen of mijn moeder kwam voetballen. Of zij belde ergens aan, rende heel hard weg, waarna jij als kind de boel stond uit te leggen met je rooie kop.”
Als ik bijna wordt doodgereden is er kans dat ik de dader uitmaak voor iets als ‘erwtenbak’.
Chaos, dus.
„Als je in zo’n gezin opgroeit moet je de aandacht zien vast te
houden. En mijn moeder rammelde aan al onze opvattingen. Weet je dit wel
zeker? Oordeel je niet te snel? En dan capituleerde ik. In gedachten
gebeurt dat me nog steeds. Ik heb het voordeel dat ik een vrij stellig
gezicht heb; intern is het met de stelligheid niet heel lekker
uitgewerkt.”
Speelde literatuur een belangrijke rol?
„Mijn moeder is geen intellectuele vrouw, maar wel een enorme lezer.
Gevoel voor taal was belangrijk. Wij mochten wel schelden, maar dat
moest origineel. Wat dat betreft ben ik nog steeds een beetje sneu: als
ik bijna wordt doodgereden is er kans dat ik de dader uitmaak voor iets
als ‘erwtenbak’.”
Waar is uw vader aan overleden?
„Op mijn zesde kreeg hij een hersenbloeding. Hij was geestelijk bij,
maar raakte halfzijdig verlamd en was zijn spraak kwijt. Euthanasie was
uit den boze. Een van de eerste herinneringen die ik heb aan lezen zijn
de briefjes van mijn vader, in grote hanenpoten geschreven; vol onmacht
en verlangen naar een einde. Hij is gestorven op mijn achtste.”
U wilde al jong schrijven?
„Mijn moeder was een soort Annie M.G. Schmidt, mijn vader was Bomans,
inclusief de neiging om ietwat spottend jezelf als norm te durven
stellen. Als je, zoals ik, jong de verschrikkelijke angst ervaart dat
dingen ineens weg kunnen zijn, brengt dat een verlangen met zich mee om
te bewaren. Je leert later pas dat dat onzin is. Als er één ding niet
voor de eeuwigheid is, dan is het je dichterlijke oeuvre. Je mag blij
zijn als er één regel blijft hangen. Maar ja, tegen de tijd dat je je
dat realiseert zit je er al lekker in, de poëzie. Dan is het niet meer
af te leren; is het een chronische aandoening geworden.”De eerste anderhalf jaar was ik de meest fanatieke griezel die je je maar kunt voorstellen. S-Ester was mijn bijnaam.
Op uw negentiende ging u in de gevangenis werken.
„Ik heb nog even een lerarenopleiding gevolgd, tot een docent me zei
dat er al heel veel docenten Nederlands waren die eigenlijk schrijver
hadden willen worden. Het is niet per se prettig voor je leerlingen als
je dat dan op hun gaat zitten af reageren dat jouw droom is mislukt.
Toen ben ik een schrijfopleiding gaan volgen en heb ik een baan
gezocht.”
De gevangenis zal nogal een overgang zijn geweest.
„Daar komt zij met haar boek, kreeg ik te horen. Ik werd er voor het
eerst geconfronteerd met echte hiërarchie en regels. Als je als cipier
een oordeel had, dan had je gelijk, want jij stond aan de goede kant van
de tralies. Ik knapte daar eerlijk gezegd enorm van op. En ik schoot er
wel wat in door. De eerste anderhalf jaar was ik de meest fanatieke
griezel die je je maar kunt voorstellen. S-Ester was mijn bijnaam – heel
gênant voor iemand met twee joodse voornamen.”
Intussen droomde u van de literatuur.
„Ik wilde echt heel graag schrijver worden. Nog steeds is het zo dat
als ik ergens geld krijg voor het voorlezen van een gedicht, het voelt
alsof ik word betaald om voor mijn eigen kinderen te koken. In de
gevangenis heb ik natuurlijk heel veel opgestoken. Hoe iedere minieme
gebeurtenis enorme gevolgen kan hebben. Dat weten we allemaal wel, maar
daar zie je het ook echt. Net als het belang van taal. De jongens die
vlot van de tongriem waren gesneden of in staat waren zich persoonlijker
uit te drukken die hadden bij de rechter meer kans. En bij
sollicitaties en bij het versieren van vrouwen – ook niet onbelangrijk.”
Wordt het belang van taal onderschat?
„Steeds meer mensen hebben, of gebruiken, een heel beperkt jargon. Ik
hoorde dat ooit van een psychotherapeut, die veel ongelukkige mensen
sprak. Een groot deel van zijn clientèle, ook hoogopleide mensen dus,
drukte zich uit in termen als ‘kut’ of ‘toppie’. Meer smaken waren er
niet. Wanneer dat de enige stemmingen zijn die je tot je beschikking
hebt, dan beperkt dat je. En dan valt je stemming al gauw naar ‘kut’.”
Ligt in het bevorderen van die taligheid een taak voor de poëzie?
„Ik denk het wel, Door mensen op een andere manier te confronteren
met wat taal kan zijn. Als je op het station loopt en er tussen de
hamburgerreclames een gedicht hangt, dan knap je daar van op. Niet omdat
je ineens met een nieuw wereldbeeld op het perron staat, maar omdat het
niks van je vraagt. We zijn in bijna alles klant geworden: politici,
organisaties – iedereen wil ons iets verkopen of aanpraten. Een gedicht
hoeft niets van je.”
U klinkt al als een echte ambassadeur.
„De meeste dichters zijn wel geneigd om, als ze de kans krijgen, de poëzie te prediken. Stiekem zieltjes winnen.”
Hoe doet u dat nu?
„Bijvoorbeeld door tijd te nemen voor het beantwoorden van post die
ik krijg, de brieven met de vraag ‘Van mijn docent Nederlands moet ik
vragen in welke stroming u zit.’ Dan schrijf ik terug dat ik dat zelf
ook nog niet weet, dat ik blij ben dat ik blijf drijven. Dat dat meer
iets is voor literatuurwetenschappers om uit te zoeken als ik dood ben.
We moeten het van toegankelijkheid hebben om niet straks, als we
langzaam zijn uitgestorven, met een stelletje gelijkgestemde skeletten
nog in een zaaltje te zitten. Daarom ben ik heel erg voor poëzie in de
openbare ruimte.”
Zoals de vuilniswagens die door Rotterdam rijden met dichtregels erop?
„Die zou ik wel per wet verplicht willen stellen. Er is een beroemd
verhaal van een vuilnisman die werd aangesproken door een vrouw met een
kinderwagen. Toen ze in verwachting was, wilde ze het kind eigenlijk weg
laten halen. Tot ze op een vuilniswagen de regel: ‘Onverwacht zonlicht
is een gebeurtenis’ van Bei Dao zag staan en van gedachten veranderde.
Uiteindelijk weten we donders goed wat voor impact een woord of een zin
kan hebben.”Perquin gaat verder: „Poëzie moet geen air van heiligheid hebben, alsof het moeizaam en ingewikkeld is. Soms lijkt het wel een literaire geslachtsziekte. Terwijl op de basisschool poëzie nog vanzelfsprekend en leuk is, vóór er wordt gevraagd naar de bedoeling van de dichter. Ik wil een brug slaan tussen poëzie voor kinderen en voor volwassenen. Het schijnbaar eenvoudige spreekt aan. Ik heb bijvoorbeeld niks met voetbal, maar als ik een jongetje van twaalf een bal zie hooghouden, dan blijf ik even kijken omdat het mooi is. Zo werkt poëzie ook. Je hoeft niets met poëzie te hebben om daar even bij in te kunnen haken, mee te bewegen en er dan weer uit te stappen.”
U heeft zelf twee kinderen.
„Laatst lag er een autootje van mijn zoon van twee onder de bank. Hij
kon het niet pakken, lag half onder de bank en zei: ‘Alsjeblieft, mag
ik je bij?’ Die zin vat een heel groot deel van ons volwassen verlangen
naar de wereld samen. Hij zegt het gewoon, het is niet eens kunst. Maar
toch, als je het vertelt, snappen heel veel mensen dat. Dat het
bijzonder is om hoe iets gezegd wordt. Daar zit de hele rechtvaardiging eigenlijk in opgerold.”
Moet de poëzie zich rechtvaardigen?
Het lijkt me niet de bedoeling dat een dichter doet wat er van hem wordt verwacht.„Daar loopt het al snel op uit, ook al omdat de kunsten zo vaak op nut worden afgerekend. Daar word ik wel eens moe van. Maar het is fundamenteel dat mensen zich goed, speels uit kunnen drukken en de volle ruimte van de taal benutten, niet alleen meegaan in het jargonnetje waarin ze opgroeien. Een taxichauffeur die mooie verhalen vertelt, gaat anders om met zijn klanten. Dat is wezenlijk. Het gaat ook over contact, veiligheid, gezien worden, het gevoel dat je ertoe doet. Dat zit in alle aspecten van de samenleving.”
Wat voor respons verwacht u op de actuele gedichten die u voor de krant gaat schrijven?
„Het gaat dan om dingen die veel mensen raken, zoals rampen of
verkiezingen – voor zover die twee niet samenvallen. Dan probeer je iets
uit te drukken wat door veel mensen gedeeld wordt maar nog niet was
opgemerkt. Het podium is daarbij ook belangrijk. Soms is het goed juist
van dat podium af te vallen. NRC is een krant van verstandige
mensen die al veel weten. Als je dan opschrijft hoe zij de wereld zien,
dan kun je rekenen op gemakkelijk applaus en dat is nooit interessant.
Het lijkt me niet de bedoeling dat een dichter doet wat er van hem wordt
verwacht. Voor je het weet vinden mensen je ontzettend aardig.”Ester Naomi Perquin (37) is de nieuwe Dichter des Vaderlands.
"Poëzie moet geen air van heiligheid hebben, alsof het moeizaam en ingewikkeld is”, zegt ze tegen NRC. "Soms lijkt het wel een literaire geslachtsziekte.”donderdag 26 januari 2017
Delen Balts Gedichten gebaseerd op beeldend werk van Rogi Wieg, deel 2 door Ellen Deckwitz
BALTS
Je handen waren mat van het graven,
veranderd in een negatief
van hoe je er doorgaans het liefst
mee voor de dag kwam. In de loopgraaf
van je levenslijn had zwarte aarde zich
verzameld, rouwrandjes onder je nagels
alsof eronder een donkere zon al
opkwam. Je greep het Siberisch krijt vast
(soms, als je echt moe was, dacht je
aan het feit dat men houtskool vroeger
niet voor tekenen gebruikte, eerder
voor het vervaardigen van buskruit)
zette wat lijnen en je was het alweer zat,
de horizon begon langzaam te wiebelen,
de tanden rammelden in je schedel en
uit je mond gutste de adem al. De bel ging
en je hief je hand om de zoveelste
uitnodiging aan te nemen voor het bal
waar hartslag en lachen tegenover elkaar
stonden voor hun nog onbegonnen balts.
Je handen waren mat van het graven,
veranderd in een negatief
van hoe je er doorgaans het liefst
mee voor de dag kwam. In de loopgraaf
van je levenslijn had zwarte aarde zich
verzameld, rouwrandjes onder je nagels
alsof eronder een donkere zon al
opkwam. Je greep het Siberisch krijt vast
(soms, als je echt moe was, dacht je
aan het feit dat men houtskool vroeger
niet voor tekenen gebruikte, eerder
voor het vervaardigen van buskruit)
zette wat lijnen en je was het alweer zat,
de horizon begon langzaam te wiebelen,
de tanden rammelden in je schedel en
uit je mond gutste de adem al. De bel ging
en je hief je hand om de zoveelste
uitnodiging aan te nemen voor het bal
waar hartslag en lachen tegenover elkaar
stonden voor hun nog onbegonnen balts.
Poëzie week
Sneak Preview: Altijd Augustus van Maria Barnas + giveaway
Zowel in haar beeldende als in haar geschreven werkt onderzoekt
Maria Barnas hoe beschrijvingen de werkelijkheid vormen en vervormen.
Haar nieuwe boek 'Altijd Augustus' bevat een kleine vertelling waarin de
scheuren van een maatschappij die zich vervolmaakt waant, pijnlijk
zichtbaar worden. Op Hebban lees je een Sneak Preview én maak je kans op
deze roman!
Bescherm de koraalwereld / Greenpeace
| Teken de petitie en red het Amazonerif |
|
|||||||||||||
Olieboringen bedreigen het koraal
| Bescherm de koraalwereld |
vrijdag 13 januari 2017
Team Spoedacties Amnesty International
Europa beloofde onderdak, maar laat vluchtelingen in Griekenland in de kou staan. Letterlijk. Ze zitten daar vast door het onmenselijke beleid van de Europese Unie.
Vrouwen, mannen en kinderen moeten zien te overleven in met sneeuw bedekte tenten met temperaturen rond het vriespunt. Op de drempel van Europa laten de regeringsleiders hen in de kou staan. Welke samenleving gaat zo met mensen om?
Sinds in maart 2016 de EU een deal sloot met Turkije, hebben de Europese leiders asielzoekers vastgezet op de Griekse eilanden. Zij gingen ervan uit dat ze deze mensen naar Turkije konden terugsturen, in de ijdele hoop dat daar hun rechten worden gerespecteerd. Maar van terugkeer is nauwelijks sprake. Nu zitten asielzoekers vast in overvolle tentenkampen. De omstandigheden zijn er erbarmelijk. De mensen zijn de wanhoop nabij. Hun angst groeit, hun hoop is de grond in geslagen.
Roep premier Rutte en voorzitter van de Europese Commissie Juncker op om asielzoekers in Griekenland onmiddellijk een warm onderkomen te bieden!
Teken nu de petitie!
Beste Brigitte,
Bedankt dat je actie hebt gevoerd voor asielzoekers op de Griekse eilanden.
We zetten je (achter)naam onder de petitie en sturen deze binnen enkele dagen naar premier Rutte en voorzitter Juncker van de Europese Commissie. We vragen hen om asielzoekers op de Griekse eilanden onmiddellijk een warm onderkomen te bieden.
Met vriendelijke groet,
zaterdag 7 januari 2017
vrijdag 6 januari 2017
Team Spoedacties Amnesty International
Beste Brigitte,
Bedankt dat je actie hebt gevoerd voor professor Zafar Arif uit Pakistan.
We zetten je (achter)naam onder de petitie en sturen deze binnen enkele dagen naar president Hussain van Pakistan. We vragen hem om Dr. Zafar Arif onmiddellijk toegang te geven tot medische zorg en een eerlijk proces.
Met vriendelijke groet,
François Hollande, le président qui aurait le plus eu recours aux "assassinats ciblés" en matière de terrorisme? Publié le 04-01-2017 par NouvelObs Montage
C'est ce qu'affirme le journaliste Vincent Nouzille dans "Erreurs
fatales" (Editions Fayard). Une quarantaine de djihadistes auraient
ainsi été tués entre 2013 et 2016, dont huit Français. Ils auraient tous
figuré sur une liste de cibles à abattre soumise à l'aval du président.
Il n'est toutefois pas inhabituel que ce genre de liste existe sous la
présidence d'un chef d'Etat. Mais ce rythme, une opération par mois,
n'avait plus était connu depuis l’époque de la guerre d’Algérie, en
1950... Par ailleurs, c'est la première fois qu'un président l'assume
publiquement.
woensdag 4 januari 2017
'De grote voedselbedrijven moeten rigoureus veranderen'
ABN AMRO Wie vers,
biologisch en lokaal wil eten, hoeft de deur niet meer uit. BEEbox
brengt het beste van de boer uit de streek, inclusief recepten, gewoon
thuis. Als het aan mededirecteur Drees Peter van den Bosch ligt, wordt
het voedselsysteem daarmee weer wat robuuster.
Waarom moeten we allemaal aan de BEEbox?
"Ik denk dat het fijn is als
je elke dag gevarieerd, gezond en duurzaam eet zonder er veel moeite
voor te hoeven doen. Heel veel mensen willen graag duurzaam eten, maar
weten niet precies hoe. Met de BEEbox wordt dat voor je geregeld: een
doos met ingrediënten die met de seizoenen meegaan, rechtstreeks van
boeren komen en 100 procent biologisch zijn. Alles klopt. En je wordt
elke week verrast met andere recepten."
Een box kost gemiddeld 40 euro. Is dat niet wat duur?
"De prijs van biologisch eten ligt
altijd iets hoger dan niet-biologisch eten. Maar de BEEbox maakt veel
groenten eten, met de seizoenen mee, juist betaalbaar. Wij doen elke
week een prijsmatch, door de winkelprijzen van alle ingrediënten bij
elkaar op te tellen. En dan ben je met de BEEbox altijd goedkoper uit.
Bovendien zit bij de prijs het gemak inbegrepen; er worden recepten voor
je ontwikkeld, het wordt voor je ingepakt en je krijgt het thuis
bezorgd."
Hoe ben je 'verstrikt' geraakt in de voedselketen?
"Ik ben van jongs af aan
geïnteresseerd in eten. Mijn ouders hadden een melkveebedrijf. Ik vroeg
me af wat er met de melk gebeurde. Doordat ik zag met hoeveel aandacht
wij elke dag bezig waren om die koeien gezond te houden, vond ik het
altijd weer jammer als die melkwagen kwam. Want dan werd onze melk zo
bij de melk van de andere koeien gegooid. Goed, vervolgens ben ik in
Wageningen gaan studeren en vond ik een baan ergens halverwege de
voedselketen, bij Unilever."
Wanneer sloeg je de duurzame weg in?
"Bij Unilever werd ik aan het
denken gezet. Ik zag dat die globale voedselketens ons veel opleveren:
efficiënt geproduceerd en goedkoop eten. Maar ik vond dat we er te ver
in doorslaan, dat we het voedselsysteem weer wat robuuster moeten maken
door er ook kleinere, lokale partijen onderdeel van te laten zijn.
Tegelijkertijd kwam ik erachter - we hebben het over tien jaar geleden -
dat het best lastig was om te eten van de boerderijen uit de buurt. Dus
stond ik toch elke zaterdagmorgen in de supermarkt. Het moest
makkelijker worden om het eten dat ik eigenlijk wilde, op m'n bord te
krijgen."
"Maar als je lokaal voedsel écht beschikbaar wilt maken, moet je ook rechtstreeks aan consumenten leveren"
BEEbox fuseerde dit jaar met concurrent Willem & Drees. Waarom?
"Willem & Drees, dat ik heb
opgericht met mijn compagnon Willem Treep, richtte zich in het begin
alleen op het toegankelijk maken van de lokale markt voor producenten.
Daardoor konden boeren rechtstreeks aan supermarkten verkopen en aan
cateringlocaties. Maar als je lokaal voedsel écht beschikbaar wilt
maken, moet je ook rechtstreeks aan consumenten leveren. Daar kwam een
webshop uit voort, en daarmee ging BEEbox samen. Als je echt iets wilt
veranderen, is het goed om te consolideren met partijen die hetzelfde
willen bereiken."
Levert het ook iets op?
"BEEbox is een goed verdienmodel.
Er zit een aantal elementen in, die voor een wat kleiner bedrijf
essentieel zijn om succesvol te zijn. Het heeft een bepaalde mate van
standaardisatie, waardoor je toch relatief veel van een bepaalde
groente- of fruitsoort in productie kunt nemen. Daarnaast is er door de
abonnementsvorm sprake van een trouwe klantenkring."
En je hebt de tijd mee voor biologisch en 'eerlijk' eten.
"Ja, je ziet dat steeds meer mensen
zich ervan bewust zijn dat de dagelijkse keuzes uiteindelijk het
verschil bepalen. En steeds meer mensen zijn bereid om die
verantwoordelijkheid te nemen. Dat zie je in de groeicijfers van
biologische producten in het algemeen, maar ook in de groei van dit
soort initiatieven. Ik denk dat daardoor uiteindelijk de bestaande
voedselketens veranderen. Ik geloof niet dat de grote bedrijven totaal
verdwijnen, maar wel dat ze rigoureus moeten veranderen. Wat je daarvoor
nodig hebt, zijn veel sociale ondernemers die het goede voorbeeld geven
en laten zien dat hun projecten gewoon winstgevend zijn."
De winst van sociaal ondernemerschap
Nederland telt veel entrepreneurs
voor wie ondernemen niet alleen draait om financiële winst, maar vooral
om een maatschappelijk doel. Groeit hun business, dan vergroten deze
sociaal ondernemers direct hun impact op de maatschappij. Zo dragen ze
bij aan sociale onderwerpen als arbeidsmarktparticipatie, sociale
samenhang en klimaatverandering.
ABN AMRO vindt sociaal ondernemerschap een belangrijk thema. Daarom ondersteunen zij sociaal ondernemers financieel en inhoudelijk. Kijk op De winst van sociaal ondernemerschap voor meer informatie.
ABN AMRO vindt sociaal ondernemerschap een belangrijk thema. Daarom ondersteunen zij sociaal ondernemers financieel en inhoudelijk. Kijk op De winst van sociaal ondernemerschap voor meer informatie.
en nu zijn er ook in een grote krant spelfouten in de teksten....
| zie |
 | ||||
| © Bart Koetsier | ||||
| ||||
| Wereldprimeur in Frankrijk: mobieltjes mogen uit na werktijd | ||||
| Franse werknemers worden sinds 1 januari beschermt door een nieuwe wet: 'het recht om niet verbonden te zijn'. Buiten werktijd mogen de telefoons uit en hoeven ze niet meer te reageren mails van chefs en collega's. De wet moet de kans op een burn-out verkleinen. (de Volkskrant) |
Een complimentje van de baas helpt écht om de productiviteit te doen toenemen, blijkt uit het 'schouderklopjesonderzoek'.
Krijgt alleen de allerbeste van de
afdeling erkenning, dan stijgt de werklust vergelijkbaar met die
welgemeende opmerking aan iedereen. Maar geef je een paar mensen op de
afdeling een schouderklopje, dan gebeurt er iets bijzonders. Vooral de
mensen die niets kregen, doen er een tandje bij.
,,Een absolute verrassing'', noemt Arjan Non van de Universiteit Maastricht de uitkomst. Als een van de betrokken onderzoekers werkte hij aan dit schouderklopjesonderzoek.
Dat bleek nog een hele puzzel. Een bioloog kan de hei op, maar voor economen is veldonderzoek een stuk lastiger. Daarom lieten de onderzoekers een paar maanden lang zo'n driehonderd studenten een paar uur tegen betaling bijklussen. Iedereen moest data uit een stapel papieren onderzoeken in de computer stoppen. Ze werden gewoon als flexkracht betaald en wisten niet dat ze eigenlijk proefkonijnen waren in dit onderzoek naar wat erkenning doet met jou als werknemer, en met je collega's. De economen hielden steeds bij hoe productief de groepen waren en deelden schouderklopjes uit. Zo kwamen ze aan de data.
,,Een absolute verrassing'', noemt Arjan Non van de Universiteit Maastricht de uitkomst. Als een van de betrokken onderzoekers werkte hij aan dit schouderklopjesonderzoek.
Dat bleek nog een hele puzzel. Een bioloog kan de hei op, maar voor economen is veldonderzoek een stuk lastiger. Daarom lieten de onderzoekers een paar maanden lang zo'n driehonderd studenten een paar uur tegen betaling bijklussen. Iedereen moest data uit een stapel papieren onderzoeken in de computer stoppen. Ze werden gewoon als flexkracht betaald en wisten niet dat ze eigenlijk proefkonijnen waren in dit onderzoek naar wat erkenning doet met jou als werknemer, en met je collega's. De economen hielden steeds bij hoe productief de groepen waren en deelden schouderklopjes uit. Zo kwamen ze aan de data.
Zwakste schakel
Als je de mensen met de laagste productie zo weet te motiveren, gaat je hele productie omhoog. Want bij veel bedrijven bepaalt de zwakste schakel het tempo.
Arjan Non: ,,De verklaring voor deze
uitkomst is dat mensen willen meedoen met de groep, op het niveau van de
groep. Als enkelen een compliment krijgen, denken we 'oh dus hier
willen ze dat ik wat harder werk' en voeren we het tempo op.'' En als
iedereen een compliment krijgt? ,,De baas die laat zien dat hij in de
werknemers gelooft, krijgt dat terug.''
Managers kunnen hier hun voordeel mee doen, zegt Non. ,,Een vriendelijke chef die mensen persoonlijk en welgemeend steeds op een nieuwe manier een bedankje geeft, dat is belangrijk. En als je de mensen met de laagste productie zo weet te motiveren, gaat je hele productie omhoog. Want bij veel bedrijven bepaalt de zwakste schakel het tempo.''
Werknemers hebben er ook voordeel van denkt Non. ,,Cynisch gedacht reageert personeel straks op een compliment met 'oh die wil zeker dat ook hier harder wordt gewerkt'. In de praktijk zal dat wel meevallen. Mensen willen graag worden gewaardeerd door mensen. Bij ons kerstpakket hier op de universiteit zat bijvoorbeeld een persoonlijke bedankbrief van de leiding, die daarin bij ieder de specifieke bijdrage benoemde.
Managers kunnen hier hun voordeel mee doen, zegt Non. ,,Een vriendelijke chef die mensen persoonlijk en welgemeend steeds op een nieuwe manier een bedankje geeft, dat is belangrijk. En als je de mensen met de laagste productie zo weet te motiveren, gaat je hele productie omhoog. Want bij veel bedrijven bepaalt de zwakste schakel het tempo.''
Werknemers hebben er ook voordeel van denkt Non. ,,Cynisch gedacht reageert personeel straks op een compliment met 'oh die wil zeker dat ook hier harder wordt gewerkt'. In de praktijk zal dat wel meevallen. Mensen willen graag worden gewaardeerd door mensen. Bij ons kerstpakket hier op de universiteit zat bijvoorbeeld een persoonlijke bedankbrief van de leiding, die daarin bij ieder de specifieke bijdrage benoemde.
Daar kreeg ik wel grappen over: 'ze hebben vast jullie onderzoek gelezen'. Maar we vonden het natuurlijk wel allemaal geweldig.
maandag 2 januari 2017
deze week bezoekers uit Azerbeidjan!
Frankrijk
38
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Nederland
|
37
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ierland
|
32
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Duitsland
|
19
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Verenigde Staten
|
19
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
China
|
18
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Portugal
|
17
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
België
|
7
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Azerbeidzjan
|
4
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Oekraïne
|
4
|
Het verdriet van de familie Ganzinotti Wilfred Ganzinotti (45) en zijn neven zijn per 1 januari gestopt met hun winkel voor bladmuziek. Internet, de hoge huren – het was niet meer vol te houden. ‘Dan zit je om de tafel met de accountant en je weet: tot hier en niet verder.’ Jannetje Koelewijn 1 januari 2017 om 15:59
Ze kwamen als schoorsteenvegers naar Nederland, de Ganzinotti’s,
samen met de Vitali’s, die zo beroemd werden – of berucht, het is maar
hoe je het bekijkt – dat de Groote Kruissteeg waar ze woonden, tussen de
Spuistraat en het Singel in Amsterdam, van naam veranderde:
Schoorsteenvegerssteeg. Ze lieten de dunste jongetjes het werk doen,
want die pasten door het rookkanaal, tenminste, dat was het verhaal.
Maar het is onzin. De Italiaans sprekende Zwitsers die in de negentiende
eeuw met hun stokken en borstels over Europa uitzwermden, wisten hun
monopoliepositie te verwerven omdat ze die dunne jongetjes bijna niets
betaalden. Hun succes was gebaseerd op kinderarbeid. Tot het verboden
werd.
Wilfred Ganzinotti (45), zoveelste generatie, ziet eruit als een Hollander, een stoere Hollander in een spijkerblauw overhemd dat over zijn sportschoolgetrainde spieren spant. Hij kreunt en steunt en hij baalt als een stekker, want hij zit middenin de verhuizing van zijn zaak, en wat daar allemaal bij komt kijken, dat wil je niet weten.
Samen met twee neven Ganzinotti is hij de eigenaar van Broekmans & Van Poppel Muziekhandel. Hun winkel aan de Van Baerlestraat in Amsterdam – een begrip in de wereld van de klassieke muziek – is per vandaag, maandag 2 januari, na ruim honderd jaar gesloten. Over veertien dagen gaan ze open in Badhoevedorp. Dan zijn ze voornamelijk een webshop met een magazijn, waar de liefhebber nog altijd van harte welkom is om handmatig door de stapels en stapels partituren te bladeren, nieuw en tweedehands – maar dat zal, verwachten ze, niet meer dan een enkeling zijn. Een deel van het meubilair uit de oude winkel wordt wel meeverhuisd, voor de sfeer.
De gezamenlijke grootvader van de neven Ganzinotti was knecht van de melkboer toen hij op zijn dertiende voor Willem van der Meer ging werken. Een vioolbouwer die ook bladmuziek verkocht en de winkel van de heren Broekmans & Van Poppel, naast het Concertgebouw, had overgenomen. Ganzinotti maakte de zaak groot, zijn zoon Giovanni kwam erbij, daarna zijn kleinzoon Piet en Ron en Giovanni junior, en daar de zoons weer van. En tot in de jaren negentig van de vorige eeuw, zegt Wilfred Ganzinotti, was alles rozengeur en maneschijn.
Toen begon het kopiëren. „Iedereen had op een gegeven moment zo’n apparaat thuis. En anders wel op het werk.” Muzieklessen op school werden afgeschaft. „Ik heb nog blokfluit leren spelen, maar mijn dochters – niet dus.” Het conservatorium verderop in de straat verdween. In het gebouw, bij het Stedelijk en het Van Gogh, zit nu een vijfsterrenhotel met superdeluxe restaurant en een superdeluxe gym.
Intussen groeide en groeide internet. „Mensen maken in de winkel foto’s van wat ze willen hebben en dan moet je maar hopen dat ze het daarna via jou bestellen.” De prijzen moesten omlaag om te kunnen concurreren met muziekhandelaars zonder winkel en personeel, ze zitten over de hele wereld.
En dan nog wat. Je voelt het als je achter Wilfred Ganzinotti aan de wenteltrap op naar boven loopt, langs de cd-afdeling op de eerste etage – sinds Spotify ook voorbij – en de opslag- en kantoorruimtes: dit is geen handel voor op deze dure plek. Bakkers en slagers en speelgoedwinkels in de omgeving zijn jaren geleden al verdwenen. Daarvoor in de plaats zijn de filialen van Chanel en Louis Vuitton gekomen, van Cartier en Dior en Ralph Lauren. „Het pand is eigendom van de generatie boven mijn neven en mij”, zegt Wilfred Ganzinotti. „Ze gaan er twee nieuwe winkels in maken, met een kelder eronder, en hier” – hij wijst om zich heen – „komen woningen, met op de bovenste etage een heel groot appartement”. Voor de hoofdprijs.
Heeft de generatie boven hen de neven Ganzinotti dan de nek omgedraaid?
„O nee, ze vinden het heel moeilijk dat we hier stoppen. Als je veertig jaar in de zaak gewerkt hebt, of zestig jaar, dan is het je kind.” Maar de Belastingdienst eist een marktconforme huur en die stijgt mee met de waarde van het pand.
Drie jaar geleden begon het de neven te dagen dat het niet lang meer zou duren. Die zomer, de rustige periode, leden ze voor het eerst verlies. Het werd in de herfst en de winter niet goedgemaakt. Het jaar daarop ging het weer zo. Het jaar daarop weer. „En dan zit je om de tafel met de accountant en je weet: tot hier en niet verder, anders zijn we straks weg.”
Het verdriet van de klanten. De muziekliefhebbers die zelf piano spelen en het heerlijk vinden om door de partituren van Brahms en Chopin en Liszt te bladeren. De professionele violisten die hier ook terecht konden voor nieuwe snaren. „Er waren erbij die zeiden dat we aan crowdfunding moesten gaan doen, zij wilden wel doneren, als Broekmans & Van Poppel maar behouden bleef. Of ze vonden dat de gemeente Amsterdam moest bijspringen.” Maar? „Wij zijn een commercieel bedrijf. Wij zitten daar niet op te wachten.”
De drie neven Ganzinotti vinden het ook erg, de verhuizing, maar voor hen is het anders. Zij gaan door met de webshop. Daar kunnen ze nu al hun energie in steken. Hij zal beter en mooier worden, zegt Wilfred Ganzinotti, dan die van de concurrenten. „En onze naam is onze waarde. Iedereen kent ons en weet dat we betrouwbaar zijn.”
Houdt hij van muziek? „O ja, maar niet van klassiek. Mij vind je niet in het Concertgebouw. Ik heb andere hobby’s: voetballen en tennis en golf en sinds kort doe ik ook krachttraining.” Zakelijk is het een voordeel, zegt hij. „Ik heb geen eigen smaak en zal dus niet snel tegen een klant zeggen: ik zou het niet doen, want ik vind het niks.”
Hij weet wel wat in de mode is. Nu: de pianomuziek die Ludovico Einaudi voor de film Intouchables maakte. Piano doet het sowieso altijd goed, gitaar ook, en op het moment: viool. „Komt door Janine Jansen en André Rieu.” Fluit is uit. „Fluit was twintig, dertig jaar geleden in de mode door Berdien Stenberg.”
Op Oudejaarsdag trekt Wilfred Ganzinotti om vijf uur de rolgordijnen in de etalage naar beneden en doet de lichten uit. Neef Marco ijsbeert langs de kasten met partituren, de handen tegen zijn gezicht gedrukt. „Ik vind het zo erg voor mijn vader”, zegt hij.
Van boven klinkt circusmuziek, de jongens van de cd-afdeling proberen de moed erin te houden. Maar dan wordt het stil en alle medewerkers komen in een wijde kring om de Ganzinotti’s heen staan, de hoofden gebogen, de handen voor hun buik. Voor de meesten was dit hun laatste werkdag. In Badhoevedorp zijn ze niet meer nodig.
Tja.
Wie had dit ooit gedacht.
Het is zuur.
We moeten door.
Het is niet anders.
Er wordt gelachen, er wordt gezwegen, steeds langer gezwegen. Een van de vrouwen neemt afscheid – „Je komt toch snel kijken? Als je over veertien dagen niet geweest bent, gaan we ons zorgen maken” – en loopt de winkel uit. De anderen blijven staan, wachtend op, ja, wat eigenlijk? „Laat ons nu maar alleen”, zegt Wilfred Ganzinotti tegen mij. „Ik ga een fles openmaken.”
Wilfred Ganzinotti (45), zoveelste generatie, ziet eruit als een Hollander, een stoere Hollander in een spijkerblauw overhemd dat over zijn sportschoolgetrainde spieren spant. Hij kreunt en steunt en hij baalt als een stekker, want hij zit middenin de verhuizing van zijn zaak, en wat daar allemaal bij komt kijken, dat wil je niet weten.
Samen met twee neven Ganzinotti is hij de eigenaar van Broekmans & Van Poppel Muziekhandel. Hun winkel aan de Van Baerlestraat in Amsterdam – een begrip in de wereld van de klassieke muziek – is per vandaag, maandag 2 januari, na ruim honderd jaar gesloten. Over veertien dagen gaan ze open in Badhoevedorp. Dan zijn ze voornamelijk een webshop met een magazijn, waar de liefhebber nog altijd van harte welkom is om handmatig door de stapels en stapels partituren te bladeren, nieuw en tweedehands – maar dat zal, verwachten ze, niet meer dan een enkeling zijn. Een deel van het meubilair uit de oude winkel wordt wel meeverhuisd, voor de sfeer.
De gezamenlijke grootvader van de neven Ganzinotti was knecht van de melkboer toen hij op zijn dertiende voor Willem van der Meer ging werken. Een vioolbouwer die ook bladmuziek verkocht en de winkel van de heren Broekmans & Van Poppel, naast het Concertgebouw, had overgenomen. Ganzinotti maakte de zaak groot, zijn zoon Giovanni kwam erbij, daarna zijn kleinzoon Piet en Ron en Giovanni junior, en daar de zoons weer van. En tot in de jaren negentig van de vorige eeuw, zegt Wilfred Ganzinotti, was alles rozengeur en maneschijn.
Toen begon het kopiëren. „Iedereen had op een gegeven moment zo’n apparaat thuis. En anders wel op het werk.” Muzieklessen op school werden afgeschaft. „Ik heb nog blokfluit leren spelen, maar mijn dochters – niet dus.” Het conservatorium verderop in de straat verdween. In het gebouw, bij het Stedelijk en het Van Gogh, zit nu een vijfsterrenhotel met superdeluxe restaurant en een superdeluxe gym.
Intussen groeide en groeide internet. „Mensen maken in de winkel foto’s van wat ze willen hebben en dan moet je maar hopen dat ze het daarna via jou bestellen.” De prijzen moesten omlaag om te kunnen concurreren met muziekhandelaars zonder winkel en personeel, ze zitten over de hele wereld.
En dan nog wat. Je voelt het als je achter Wilfred Ganzinotti aan de wenteltrap op naar boven loopt, langs de cd-afdeling op de eerste etage – sinds Spotify ook voorbij – en de opslag- en kantoorruimtes: dit is geen handel voor op deze dure plek. Bakkers en slagers en speelgoedwinkels in de omgeving zijn jaren geleden al verdwenen. Daarvoor in de plaats zijn de filialen van Chanel en Louis Vuitton gekomen, van Cartier en Dior en Ralph Lauren. „Het pand is eigendom van de generatie boven mijn neven en mij”, zegt Wilfred Ganzinotti. „Ze gaan er twee nieuwe winkels in maken, met een kelder eronder, en hier” – hij wijst om zich heen – „komen woningen, met op de bovenste etage een heel groot appartement”. Voor de hoofdprijs.
Heeft de generatie boven hen de neven Ganzinotti dan de nek omgedraaid?
„O nee, ze vinden het heel moeilijk dat we hier stoppen. Als je veertig jaar in de zaak gewerkt hebt, of zestig jaar, dan is het je kind.” Maar de Belastingdienst eist een marktconforme huur en die stijgt mee met de waarde van het pand.
Drie jaar geleden begon het de neven te dagen dat het niet lang meer zou duren. Die zomer, de rustige periode, leden ze voor het eerst verlies. Het werd in de herfst en de winter niet goedgemaakt. Het jaar daarop ging het weer zo. Het jaar daarop weer. „En dan zit je om de tafel met de accountant en je weet: tot hier en niet verder, anders zijn we straks weg.”
Het verdriet van de klanten. De muziekliefhebbers die zelf piano spelen en het heerlijk vinden om door de partituren van Brahms en Chopin en Liszt te bladeren. De professionele violisten die hier ook terecht konden voor nieuwe snaren. „Er waren erbij die zeiden dat we aan crowdfunding moesten gaan doen, zij wilden wel doneren, als Broekmans & Van Poppel maar behouden bleef. Of ze vonden dat de gemeente Amsterdam moest bijspringen.” Maar? „Wij zijn een commercieel bedrijf. Wij zitten daar niet op te wachten.”
De drie neven Ganzinotti vinden het ook erg, de verhuizing, maar voor hen is het anders. Zij gaan door met de webshop. Daar kunnen ze nu al hun energie in steken. Hij zal beter en mooier worden, zegt Wilfred Ganzinotti, dan die van de concurrenten. „En onze naam is onze waarde. Iedereen kent ons en weet dat we betrouwbaar zijn.”
Houdt hij van muziek? „O ja, maar niet van klassiek. Mij vind je niet in het Concertgebouw. Ik heb andere hobby’s: voetballen en tennis en golf en sinds kort doe ik ook krachttraining.” Zakelijk is het een voordeel, zegt hij. „Ik heb geen eigen smaak en zal dus niet snel tegen een klant zeggen: ik zou het niet doen, want ik vind het niks.”
Hij weet wel wat in de mode is. Nu: de pianomuziek die Ludovico Einaudi voor de film Intouchables maakte. Piano doet het sowieso altijd goed, gitaar ook, en op het moment: viool. „Komt door Janine Jansen en André Rieu.” Fluit is uit. „Fluit was twintig, dertig jaar geleden in de mode door Berdien Stenberg.”
Op Oudejaarsdag trekt Wilfred Ganzinotti om vijf uur de rolgordijnen in de etalage naar beneden en doet de lichten uit. Neef Marco ijsbeert langs de kasten met partituren, de handen tegen zijn gezicht gedrukt. „Ik vind het zo erg voor mijn vader”, zegt hij.
Van boven klinkt circusmuziek, de jongens van de cd-afdeling proberen de moed erin te houden. Maar dan wordt het stil en alle medewerkers komen in een wijde kring om de Ganzinotti’s heen staan, de hoofden gebogen, de handen voor hun buik. Voor de meesten was dit hun laatste werkdag. In Badhoevedorp zijn ze niet meer nodig.
Tja.
Wie had dit ooit gedacht.
Het is zuur.
We moeten door.
Het is niet anders.
Er wordt gelachen, er wordt gezwegen, steeds langer gezwegen. Een van de vrouwen neemt afscheid – „Je komt toch snel kijken? Als je over veertien dagen niet geweest bent, gaan we ons zorgen maken” – en loopt de winkel uit. De anderen blijven staan, wachtend op, ja, wat eigenlijk? „Laat ons nu maar alleen”, zegt Wilfred Ganzinotti tegen mij. „Ik ga een fles openmaken.”
Het filiaal van Broekmans & Van Poppel in de
Minrebroederstraat in Utrecht blijft open. De winkel is een paar jaar
geleden al naar een goedkopere locatie verhuisd.
zondag 1 januari 2017
Rina (76) stond in 1987 aan de wieg van VluchtelingenWerk Dordrecht. De verhalen die de vluchtelingen met haar deelden, beschreef ze in een gedicht. Nu, bijna dertig jaar later, is haar gedicht nog steeds actueel.
Voor jou | Gedicht door Rina
Ik hoop dat je nooit hoeft te vluchten
Voor regimes die misdadig zijn
Ik hoop dat je nooit hoeft te schreeuwen
Van angst of van honger of pijn
Ik hoop dat je nooit hoeft te kijken
Als je dochter brutaal wordt verkracht
Ik hoop dat je nooit hoeft te zwijgen
Omdat je slechts zei wat je dacht
Ik hoop dat je nooit wordt getreiterd
Omdat je iets anders gelooft
Ik hoop dat je nooit hoeft te huilen
Als alles is weg geroofd
Ik hoop dat je nooit hoeft te zien
Als je land voor je ogen verbrandt
Ik hoop dat je nooit hoeft te smeken
Om asiel in een veilig land
Maar stel dat het ooit zou gebeuren
Dan hoop ik voor jou en voor mij
Op een land dat ons zal omarmen
En zegt: Kom maar hier, je bent vrij!
Door: Rina Griffioen, lees haar verhaal
Voor regimes die misdadig zijn
Ik hoop dat je nooit hoeft te schreeuwen
Van angst of van honger of pijn
Ik hoop dat je nooit hoeft te kijken
Als je dochter brutaal wordt verkracht
Ik hoop dat je nooit hoeft te zwijgen
Omdat je slechts zei wat je dacht
Ik hoop dat je nooit wordt getreiterd
Omdat je iets anders gelooft
Ik hoop dat je nooit hoeft te huilen
Als alles is weg geroofd
Ik hoop dat je nooit hoeft te zien
Als je land voor je ogen verbrandt
Ik hoop dat je nooit hoeft te smeken
Om asiel in een veilig land
Dan hoop ik voor jou en voor mij
Op een land dat ons zal omarmen
En zegt: Kom maar hier, je bent vrij!
Vluchtelingenwerk Nederland
Nederland
is vol met mensen die vluchtelingen een warm hart toedragen. Dat blijkt
uit de ruim 10.000 mensen die net als jij een kaart met persoonlijke
groet stuurden aan een vluchteling. In deze laatste nieuwsbrief van 2016
blikken we onder andere terug op de vijf meest bijzondere verhalen van
vluchtelingen en vrijwilligers. Wij wensen je veel leesplezier en een
liefdevol nieuw jaar toe!
Pas als ik mijn vrouw en dochter zie, kan ik weer slapen'
Pas als ik mijn vrouw en dochter zie, kan ik weer slapen'
 |
||||||
 |
||||||
|
||||||
We
hebben het afgelopen jaar een groot aantal vluchtelingen kunnen
herenigen met hun gezinsleden. Helaas zijn er nog te veel vluchtelingen
in onzekerheid over de veiligheid van hun gezin. Zo ook Daniel, die zijn
vrouw en dochtertje twee jaar geleden voor het laatst zag. Hij heeft
maar één wens, zijn gezin weer in de armen sluiten. Wil jij hem hierbij
helpen? Rina (76 jaar):
|
Abonneren op:
Posts (Atom)