Ze wil er zelf niet aan, maar ze lijkt de gedroomde kandidaat voor de Democraten.
Een
van de venijnigste aanvallen die Donald Trump vorig jaar tijdens de
verkiezingscampagne te verduren kreeg, was afkomstig van Michelle Obama.
Zonder zijn naam ook maar één keer in de mond te nemen, hekelde de
First Lady op indrukwekkende wijze Trumps denigrerende opmerkingen over
vrouwen die de Republikeinse kandidaat naar eigen zeggen graag ‘bij hun
pussy mocht grijpen’.
Tegenover
de vulgaire en negatieve taal van Trump, ook op andere fronten, zette
Obama een inspirerende, positieve boodschap. Ze prees haar partijgenoot
Hillary Clinton die juist opkwam voor vrouwen, en die als geen ander in
staat was het land te verenigen in plaats van te verdelen, zoals Trump
en de Republikeinen in haar ogen deden: “When they go low, we go high.”
De
toespraak werd bejubeld: in oratorisch opzicht had Michelle haar man
misschien wel overtroffen. Zou zij bij de volgende verkiezingen niet de
perfecte presidentskandidaat voor de Democraten zijn? Ze heeft deze
optie zelf al ferm van de hand gewezen: acht jaar in de spotlights van
het Witte Huis is wel genoeg geweest. Deze opzienbarende episode komt
slechts summier aan de orde aan het eind van de boeiende biografie van
Michelle Obama (53), van de hand van de Amerikaanse journalist en
hoogleraar Peter Slevin. Het staat beschreven in het slothoofdstuk
‘Epiloog bij de Nederlandse editie’. Zo krijgt de vertaling die deze
maand op de markt komt nog een enigszins actueel tintje. De
oorspronkelijke Amerikaanse editie is namelijk al van 2015.
De haat in Chicago
De
biografie gaat voor twee derde over de tijd dat Michelle nog niet ‘de
meest onwaarschijnlijke First Lady’ was. Slevin staat uitgebreid stil
bij haar afkomst en jeugd in Chicago, de stad waarheen haar voorouders
uit het diepe zuiden van de Verenigde Staten waren verhuisd. Het was en
is geen gemakkelijke plek voor Afro-Amerikanen, die er ruim een derde
van de bevolking uitmaken. De zwarte leider Martin Luther King zei ooit
dat hij nergens in de VS zoveel haat had ervaren als in Chicago.
Peter
Slevin was jarenlang stadsverslaggever van de Washington Post in
Chicago, de thuishaven van de Obama’s. Als politiek redacteur in
Washington heeft hij de eerste stappen van Barack Obama in de politiek
verslagen; sindsdien volgt hij ook de carrière van diens echtgenote.
Bovendien doceert hij als hoogleraar journalistiek over de moeizame
verhouding tussen de politie en de zwarte gemeenschap in de VS. Kortom,
de man weet waarover hij praat.
Racisme
Tijdens
haar studie en ook in haar werk daarna heeft Michelle Obama vaak te
maken gehad met racisme. De (blanke) moeder van haar slapie op de
universiteitscampus eiste een andere kamer voor haar dochter. Als First
Lady zei ze dat ze nu woonde in een huis dat ooit gebouwd was door
slaven. Maar keer op keer hamerde ze erop dat Barack en zij er niet
alleen waren voor de zwarte Amerikanen, maar voor álle landgenoten, van
welke huidskleur dan ook.
Peter Slevin
is duidelijk onder de indruk van Michelle Obama, een hagiografie is het
boek echter niet, de auteur weet genoeg kritische opmerkingen te
plaatsen. In de ‘Nederlandse epiloog’ toont hij zich ontgoocheld over
‘de graaierij’ van de Obama’s die een slordige zestig miljoen dollar
krijgen voor hun memoires. Daar zal ook wel een persoonlijke frustratie
bij meespelen: Slevin heeft voor deze biografie met tientallen mensen
gesproken: vrienden, familieleden en collega’s van Michelle, maar niet
met de hoofdpersoon die dus andere prioriteiten heeft en liever zelf met
haar levensverhaal naar buiten komt. Tja, het zijn net mensen, die
Obama’s.
De Nederlandse vertaling is
vriendelijk gezegd niet geweldig. Wie het Engels machtig is, kan beter
de originele Amerikaanse uitgave lezen.
Michelle Obama: De biografieVertaling: Marianne Kerkhof e.a.Het Spectrum448 blz. € 22,50
Geen opmerkingen:
Een reactie posten