Recensie: Ongrijpbare film ‘May December’ heeft geweldige actrices in ontregelende rollen
May December
Regie: Todd Haynes
Met Natalie Portman, Julianne Moore, Charles Melton
★★★★
Een vrouw neemt haar intrek in een boutique-hotel dat ze wat nuffig ‘schilderachtig’ noemt. Elders in Savannah bereidt een andere vrouw een tuinfeestje voor. ‘Volgens mij hebben we niet genoeg hotdogs’, peinst ze voor de koelkast. In de openingsbeelden van May December zet filmmaker Todd Haynes twee mensen naast elkaar die in verschillende werelden leven. En meer en meer op elkaar zullen gaan lijken. Of dat misschien al deden.
Elizabeth (Natalie Portman) is de bezoeker, een actrice met
design hoedje en zonnebril. Met een notitieblokje betreedt ze het leven
van Gracie (Julianne Moore), die een ruim huis bewoont waar ze taarten
bakt. Elizabeth gaat Gracie spelen in een film. De vrouw die nu
cursussen bloemschikken volgt en uitziet naar het eindexamen van haar
tweeling, was twintig jaar eerder het oog van een mediastorm.
Als mid-dertiger had ze een affaire met een jongen van dertien. Veroordeeld raakte ze in de gevangenis zwanger van hem. Later trouwden ze en breidden ze hun gezin uit. Gracie en arts Joe (Charles Melton) zitten er nu heel gezellig bij. Wat een verhaal. Daar zit natuurlijk een film in.
May December is geïnspireerd door een werkelijke, geruchtmakende lente-herfstrelatie. Daarmee sluit de film ogenschijnlijk aan bij de hijgerige roddelpers, die de episode destijds kleurrijk uitventte. Maar het fascinerende is dat de film er allerlei lagen tussenschuift.
Ontregelende rollen
Met films als Safe, Far from Heaven, Carol liet Haynes zien dat hij graag het melodrama van het menselijk bestaan bekijkt en op zoek gaat naar scheurtjes in relaties en innerlijk verzet tegen conventies. Geroemd als ‘vrouwenregisseur’ brengt hij twee geweldige actrices samen die spannende, ontregelende rollen hebben. Zijn muze Moore als Gracie is een vrouw die feilloos de emotionele regie voert over haar huwelijk. ‘Hij is snel volwassen geworden’, zegt ze over Joe, die alleen van de bank komt als zij hem taakjes geeft.
Joe heeft een vlinderkolonie. Dat delicate symbool voor transformatie is de link naar Elizabeth. Onder het mom van zorgvuldige voorbereiding praat de actrice met Gracies omgeving en observeert ze haar dagelijkse bestaan. Ze neemt haar handgebaren, gelaatstrekken en geslis over.
Haynes brengt de twee veelvuldig via spiegels in beeld, alsof we twee kanten van een vergelijkbare persoonlijkheid zien. Hoe meer Elizabeth zich spiegelt aan de onbetamelijkheden van Gracie, hoe meer je je afvraagt of ze de filmrol niet aangrijpt om zichzelf te zijn.
Haynes werpt daarmee uitdagende vragen op, over de fascinatie voor sensatieverhalen en de rol van Hollywood om die rond te pompen, over het acteervak. Klare antwoorden geeft de film niet. Oordelen ook niet. Het is goed mogelijk dat ieder er een andere film in ziet. En de twee vrouwen uiteindelijk met elkaar ver
Geen opmerkingen:
Een reactie posten