−
01/02/16, 12:57
© ap.
De Iraanse president Hassan Rouhani en de Italiaans premier Matteo Renzi tijdens een gesprek in het Campidoglio.
De functie ervan kennen we van de biologieles, maar wat je daar niet
leert is de symboolfunctie van het mannelijk geslachtsorgaan. En dan
bedoel ik niet het drieletterige scheldwoord, maar het gebruik van de
piemel in de strijd om de straat.
In Spijkenisse luisterde PVV-aanhanger Fabian
met zijn kind op de arm de komst van hun partijleider G. Wilders op met
"Jullie verdienen het om verkracht te worden! Jullie verdienen een
piemel! Jullie zijn vies! Een piemel! Bah!" Het was niet de enige keer dat het P-woord viel in het asielzoekersdebat, het lijkt wel een trend bij protesten tegen de komst van asielzoekers. De formuleringen zijn wat hoekig, zoals we al eerder eerder al in Steenbergen hoorden: "Daar moet een piemel in".
De makers van De Kwis maakten er een vrolijk lied van.
Het is een protestlied, de piemel is een dreigobject als iets je niet zint. Ik geloof dat ze niet in de gaten hebben dat ze de angst voor seksueel misbruik door buitenlanders, zoals in Keulen is gebeurd, bestrijden door mensen angst aan te jagen met seksueel misbruik.
Je kunt er ook anders naar kijken. Hoogopgeleiden zeggen: 'geachte mevrouw de voorzitter: ik ben het fundamenteel oneens met voorgenomen beleid', de minder geschoolden zeggen: Fuck you, en dat is Engels voor: 'daar moet een piemel in'. Om met Geert Wilders te spreken: wen er maar aan. Eigenlijk is het de verbale variant van de opgestoken middelvinger.
Bedekte naaktheid
Maar ook buiten onze landsgrenzen dook de piemel op. Of eigenlijk ging de commotie vooral over het bedekken ervan. Naast de protestpiemel van de rechtspopulisten kwam de penis deze week nog eens in het nieuws, of eigenlijk: hij kwam niet in het nieuws.
De Iraanse president Rouhani bezocht Europa, om na het opheffen van de sancties zaken te doen. Zo kwam hij ook in Rome terecht, bij de Italiaanse premier Renzi. Dat was bij de Capitolijnse musea, waar een prachtige collectie kunst uit de Oudheid en de Renaissance te zien is. Veel van die kunst bestaat uit naakten.
Uit respect voor de Iraanse president waren sommige ervan nauwelijks te zien: beroemde Italiaanse naakten waren afgedekt. De piemels van de beelden zouden de islamitische president maar verontrusten. Hier zie je een ander functie van de piemel: het wordt een object dat staat voor cultuur, voor botsende culturen ook.
Daar waren veel mensen boos over, niet alleen in Italië. Op twitter werd #StatueNude trending. En terecht.
Dit is de kern van het integratiedebat. De Italiaanse premier was een angsthaas. Hij wilde maar wat graag 14 miljard aan orders binnenslepen voor het bedrijfsleven, maar de prijs die hij betaalde was hoog. Hij zei respect te tonen voor de Iraniers. Maar betoonde geen respect voor zijn eigen traditie.
Dhimmitude
De belangrijkste Europese wijsheid hierover komt nota bene uit Italië: in de vierde eeuw zei de bisschop van Milaan, kerkvader Ambrosius: "Als je in Rome bent, gedraag je dan als een Romein". Pas je aan. Ben je in Teheran, dan draag je als vrouw een hoofddoek. En kom je vanuit Teheran naar Europa, dan moet je er maar aan wennen dat we hier sinds de Oudheid een andere kijk op naakt hebben. De houding van de Italiaanse premier heet tegenwoordig 'dhimmitude', de onderdanigheid van anderen voor de islam. Het afdekken van de beelden is een teken van zwakte.
Want eigenlijk gaat het allemaal over macht. Als er een piemel komt, gaat het om macht, dat wist Freud al.
Dit is een bewerking van het gesprek dat Lodewijk Dros, theoloog en chef van het Trouw-katern Letter en geest vandaag had op Radio 1.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten