zijn moeder
regen ontfutselt haar onverstaanbare zinnen
woorden vallen in druppels in de modder
waar ze bevriezen in kleine ijsschotsen
kloppen de weersomstandigheden wel
door de velden loopt zij, weg, ver weg
van het landgoed en de goederen
weg van hen die steeds haar lijf willen
weg van haar versteende gedachten
patroon van kliffen doemt op in de verte
kleuren van eindeloos licht aan de einder
weidser dan wijds, kan je nog verder
of blijft ze hier in deze aura van bloemen
met gezoem en gezang van talloze vogels
bij haar een eekhoorn en een eenhoorn
Niels Snoek
|
|
|
|
|
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten