even (3 weken) in Nieuw Zeeland / 3 weeks (only!) in New Zealand / 3 semaines seulement (hélàs!) en Nouvelle Zélande!....
en dan / nu alles en nog wat / des choses et d'autres ensuite / allerlei dann bzw. jetzt / other things which now matter (to me!)
Na hun vlucht uit Birma vormen ruim 600.000
Rohingya-moslims in Bangladesh het grootste vluchtelingenkamp ter
wereld. Regen dreigt een groot deel van hun hutjes weg te spoelen.
Annemarie Kas
Geïmproviseerde tent van een Rohingya familie in een vuchtelingenkamp in Bangladesh.
Foto Tomas Munita/Hollandse Hoogte
Voorbereid op het regenseizoen is Latifa niet. Ze heeft andere
dingen aan haar hoofd. Haar man zit in de cel aan de andere kant van de
grens, in Birma. Als hij nog leeft. Haar oudste dochter is hier in
Bangladesh in het vluchtelingenkamp getrouwd, maar ze vindt hem een
schoonzoon van niks. Hij blijft haar maar om geld vragen. Ze denkt dat
hij verslaafd is aan drugs, aan metamfetamine.
Voor haar andere twee dochters, vijftien en zestien, komen bijna
elke dag families aan de deur om te vragen of ze willen trouwen met één
van hun zoons. Maar Latifa heeft geen geld om de bruidsschat te betalen.
Ze is er ziek van, zegt ze, haar bloeddruk is te hoog.
De zon schijnt fel door de kieren van het dak van Latifa’s hut. De
muren zijn van gevlochten bamboe. Koken doet ze buiten; als het straks
gaat regenen heeft ze geen afdak. Hoe dan ook is de vraag of haar huisje
dan overeind blijft staan. Het ligt op een heuvelrand, het zand
brokkelt nu al onder de muren vandaan.
Welkom in het mega camp. Zo noemen hulporganisaties de
verzameling hutjes waarin ruim 618.000 Rohingya-moslims wonen. En het ís
mega: het zou je ruim drie uur kosten om van de oostgrens naar het
westen te lopen. Van noord naar zuid meer dan zeven uur. Langs eindeloze
rijen hutjes, over heuvels zonder bomen en met overal kinderen, want
meer dan de helft van de vluchtelingen is jonger dan achttien jaar.
In een paar maanden is het zuidelijkste puntje van Bangladesh
uitgegroeid tot het grootste vluchtelingenkamp ter wereld. Sinds
augustus vorig jaar vluchtten Rohingya-moslims massaal uit hun dorpen in
buurland Birma. Daar stak het leger hun huizen in brand, werden hun
dochters verkracht en broers, echtgenoten en vaders vermoord. Nog steeds
komen Rohingya de grens over, al zijn het er geen tienduizenden per dag
meer.
Nu staat de volgende ramp hen te wachten: het regenseizoen. Vanaf de
maand april komen cyclonen geregeld voor in deze regio. En in juni
begint ook de moesson, met vaak zware regenval.
„Het risico op landverschuivingen en overstromingen is groot”, zegt
Abul Kalam Azad, de Bengaalse commissaris die de leiding heeft over de
kampen in het hele district. Ziektes verspreiden zich makkelijker als de
boel overstroomt – denk aan een latrine vol uitwerpselen die gaan
drijven. In december hadden ze een uitbraak van difterie, nu zijn de
eerste gevallen van cholera al bekend.
Volgens Azad moeten ten minste 200.000 vluchtelingen verhuizen omdat
ze het risico lopen dat hun hutten overstromen of wegspoelen. In het
kamp zie je hoe moeilijk het is om dit aantal precies te schatten. Het
ene hutje staat net een paar meter dieper het dal in dan het andere.
Loopt het ene gezin dan wel risico en het andere niet?
De Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) probeert dit wel in
kaart te brengen. Bijvoorbeeld in kamp 20, een zone in het westen van
het megakamp. Eén van hun werknemers heeft hier de helling van de
heuvels beoordeeld en naar de vegetatie gekeken. Want hoe minder planten
en bomen ergens nog staan, hoe makkelijker de aarde schuift als het
gaat regenen. Op het kaartje dat hij laat zien is de helft van het
gebied rood gekleurd. Dit is risicogebied. Uit alleen al deze zone
moeten achthonderd gezinnen verhuizen.
Manuel Pereira is noodhulpcoördinator bij IOM. Hij wijst in de verte
naar wat witte stipjes, nieuwe hutten. Dáár zijn ze nu bezig om nieuwe,
beter gestructureerde kampen te maken. In de rest van het megakamp is
die planning erbij in geschoten, er kwamen te veel mensen tegelijk
binnen. Beelden van het vluchtelingenkamp in Cox’s Bazar, Bangladesh (oktober 2017)
Deze maand moeten de meeste gezinnen zijn verhuisd – een race tegen
de klok. Toegang tot het nieuwe gebied is lastig, er zijn geen wegen
waar auto’s overheen kunnen. Het is ook moeilijk om de Rohingya zover te
krijgen dat ze wéér verkassen. Daar hebben ze vaak helemaal geen zin
in, ze willen in het ‘buurtje’ blijven dat ze nu net kennen. „Wij kunnen
niet zeggen: jij gaat wel en jij niet, als het ene gezin uit een
gemeenschap wel risico loopt en het andere niet”, zegt Manuel Pereira.
Intussen kunnen alle gezinnen extra spullen ophalen om hun hut beter
bestand te maken tegen de regen. Elk huishouden heeft ‘recht’ op een
zeildoek, zestig bamboestokken en dertig zandzakken. Ze krijgen een
snelcursus hut-bouwen: zó maak je de stokken goed aan elkaar vast. En zo
verstevig je de onderkant van de palen met kleinere stokken, zodat ze
beter in de grond blijven zitten.
Negen kilo linzen
Bij het uitdeelpunt van rijst staan mannen en vrouwen onder een
afdak geduldig in de rij. Kleine gezinnen, van één tot drie personen,
krijgen elke maand dertig kilo rijst, negen kilo linzen en drie liter
olie. Grote gezinnen, van vier tot zeven personen, krijgen het dubbele.
In de kampen is 80 tot 90 procent van de mensen afhankelijk van deze
hulp, vertelt Suranga Mallawa. „En dat verandert voorlopig niet.” Zij
werkt in de stad Cox’s Bazar voor Echo, het noodhulpbureau van de
Europese Commissie. Bijna 40.000 kinderen in de kampen zijn ernstig
ondervoed, 120.000 lijden aan matige ondervoeding. „Er is veel meer geld
nodig om iedereen dit jaar te eten te kunnen geven”, zegt Mallawa.
Volgens het World Food Programme van de Verenigde Naties is 230 miljoen
dollar nodig, dat is 187 miljoen euro.
De afhankelijkheid en uitzichtloosheid zitten Reduwna, ze is achttien
jaar, het meeste dwars. Haar knalgroene hoofddoek valt op, de meeste
vrouwen hier dragen zwart. In Birma studeerde ze, al moest ze daar extra
voor betalen omdat ze Rohingya is. Ze wilde lerares worden. „Hier heb
ik geen doel meer.”
Haar familie besloot vorig jaar te vluchten toen het Birmese leger in
hun dorp huishield. Verkrachtingen, geweld, brand. De tocht naar
Bangladesh duurde zeventien heuvels en vijfentwintig dagen. Reduwna’s
vader ligt nog in het ziekenhuis, hij werd neergeschoten. Ze laat het
Birmese bankbiljet zien dat hij volgens haar in zijn borstzakje had
zitten. Er zitten brandgaten in. Ze woont hier samen met haar zus, haar
man is overleden. In het kamp vindt ze niks leuk. „Al heb ik sinds kort
een paar vriendinnen, dat is tenminste iets.”
De hulporganisaties proberen wel om de Rohingya iets meer
zelfstandigheid te geven. Het World Food Programme deelt bijvoorbeeld
sinds kort pasjes uit met saldo erop. Dan kunnen de vluchtelingen zelf
inkopen doen in een kampwinkel, in plaats van de standaard zakken rijst
te moeten aannemen.
In de winkel heeft een vrouw met een gele hoofddoek op het lijstje
aangekruist wat ze wil hebben: 100 kilo rijst, twee zakken aardappelen,
een fles olie, een zak uien en chilipepers. Hebben zij en haar gezin
hier genoeg aan, voor een maand? „Inshallah”, als God het wil. Ze zou
best weer eens kip of vis lusten, zegt ze, dat heeft ze al zeven maanden
niet gegeten. Maar dat verkopen ze hier niet. In het ‘Megacamp’ in het zuiden van Bangladesh.Foto European Union/ECHO/KM Asad
Eerste letters Birmees
De Bengaalse overheid hamert erop dat de kampen tijdelijk zijn. De
Rohingya moeten een keer terug naar Birma, is hun uitgangspunt.
In de praktijk betekent het dat niemand iets permanents in de kampen
mag bouwen, zoals bakstenen huizen. Ouderen mogen niet werken en
kinderen mogen niet naar school. In de kampen zijn alleen ‘leercentra’,
waar de kleintjes dansen, zingen en hun eerste letters Birmees leren.
Geen Bengaals, dat zou betekenen dat ze een toekomst in Bangladesh mogen
verwachten.
Ook hulporganisaties hebben het soms moeilijk met de overheid.
Natuurlijk is het goed dat ze de Rohingya hebben binnen gelaten, zeggen
ze. Maar intussen kunnen meerdere hulporganisaties niet aan de slag in
het gebied omdat de autoriteiten hen geen vergunning geven. Samen hebben
zij 14 miljoen dollar (11,4 miljoen euro) aan donaties liggen, waar ze
nu niets mee kunnen. En pas toen artsen in december ook bij Bangladeshi
vaststelden dat ze difterie hadden, kwamen de medicijnen en vaccinaties
ineens soepel door de douane.
Onze relatie is goed. We zijn allemaal zussen
Aisha Katum, Bengaalse vrouw die acht vluchtelingen onderdak biedt
Aisha Katum woont een half uurtje rijden ten zuiden van het megakamp,
ze biedt een slaapplek aan acht en soms wel tien Rohingya. „Ik geef ze
nu al een maand te eten. En de kinderen eten het fruit uit de bomen.”
Tijdens de grote piek, in september vorig jaar, ging Katum vaak naar de
plek aan de rivier waar de vluchtelingen aankwamen. „Ze hadden dagen
gelopen en de kinderen waren zo zwak en klein. Ze hadden water en eten
nodig.”
Voor haar dorp betekenen de honderdduizenden extra mensen weinig goed
nieuws. Haar kinderen hebben werk nodig, maar de Rohingya doen het voor
minder. Illegaal, natuurlijk. Voor een dag werken op het land kregen de
Bengalen hier tussen de 400 en 500 taka, dat is 4 of 5 euro. De
vluchtelingen werken voor 200 of 300 taka per dag.
Toch zijn Aisha Katum en haar buurvrouwen, ze zijn met een groepje,
niet negatief over de Rohingya. Ze hebben zoveel geleden, zeggen ze, in
Birma worden ze gediscrimineerd en gemarteld. Ze hebben ook hun geloof
met elkaar gemeen, dit deel van Bangladesh is streng islamitisch. En al
heeft niemand enig idee hoe lang ze hier nog samen moeten leven, zij
komen er wel uit. „Onze relatie is goed. We zijn allemaal zussen.”
De vereniging van
Britse gynaecologen en verloskundigen heeft een vaginagids gelanceerd om
het streven naar ‘designer vagina’s’ of modelvagina's tegen te gaan. De
gids moet aantonen dat ze net heel verschillend zijn.
Steeds meer Britse minderjarige
meisjes ondergaan plastische chirurgie om hun vagina’s te
‘normaliseren’. In 2016 waren het er 200, waarvan er 150 onder de
vijftien jaar waren, blijkt uit cijfers van de Britse National Health
Service (NHS). Om die trend tegen te gaan lanceert het Royal College of
Obstetricians and Gynaecologists (RCOG) de gids So what is a vulva anyway?, om te bewijzen dat geen enkele vagina dezelfde is.
De
geïllustreerde gids moet dienen als voorlichting voor jonge meisjes om
hen de anatomie van hun vagina aan te leren, en hen de gevaren van
plastische chirurgie aan de vagina aan te tonen.
“Het risico van schade tijdens plastische chirurgie aan de vagina is groot”, zei Naomi Crouch van het Britse RCOG aan The Independent. “Ik hoop dat deze gids jonge vrouwen leert dat elke vagina uniek is, en dat die doorheen hun leven zal blijven veranderen.” Plastische chirurgie aan de vagina kan bloedingen, infecties en een lager seksueel genot veroorzaken.
/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2018/04/data30308878-6416ff.jpg|//images.nrc.nl/sXHouREy_9qivAlwIneYpf_Dz6Q=/1920x/smart/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2018/04/data30308878-6416ff.jpg)
